Review: Plose, Zuid-Tirol

In december, toen we in het Italiaanse Val Gardena waren geweest, besloten we de laatste dag naar het skigebied Plose te gaan. Veel wintersporters die naar de Dolomieten gaan, rijden via de Brennerautobahn rakelings langs dit middelgrote skigebied, maar slechts weinigen zullen het kennen. Voor ons een reden om juist te gaan kijken!

Huisberg van Brixen

Als we uit de gondel stappen lijkt het skigebied de onbekendheid van zich af te schreeuwen. ‘Plose’ staat er met grote letters, maar niet eens op een drammerige manier. Het skigebied Plose is genoemd naar de berg boven het stadje Brixen, Bressanone in het Italiaans. Vanuit de gondel naar het 42 kilometer grote skigebied is het stadje goed te zien. Toch ben je vanuit deze plaats niet direct bij het dalstation. De lift begint wat hoger op de helling op 1067 meter hoogte. Vanaf de snelweg rij je in een klein kwartiertje naar boven. Plose is een echt skigebied voor ‘Einheimische’, een huisberg die vooral dagjesmensen trekt uit Brixen en andere plaatsen in het Duitstalige Eisacktal. Toeristen kom je, zeker buiten het hoogseizoen, veel minder tegen. Toen wij er waren, op een zonnige zondag in december, kwamen we voornamelijk Zuid-Tirolers tegen. Druk was het geen moment, zelfs op een mooie dag als deze.

Zonnig gebied

De Plose Kabinenbahn is dé toegangslift tot het skigebied met onderaan een skiverhuur, de skischool en een restaurant. Je kunt ook met de auto om de berg heen rijden en instappen bij de Palmschoss stoeltjeslift of de nieuwe Pfannspitze gondel, maar dan zit je langer in de auto. Wij nemen de gewone gondel en genieten van het uitzicht op Brixen. Boven bij het bergrestaurant zien we direct de onmiskenbare Dolomieten aan de horizon. Op deze plek begint het eigenlijke skigebied pas. We nemen de Schönboden stoeltjeslift die ons naar een zonovergoten helling brengt. “Dat begint goed”, denken we. Maar we zouden er snel achterkomen dat het niet uitmaakt waar we zouden beginnen. Het hele skigebied, met uitzondering van de dalafdaling, ligt de hele dag in de zon! Omdat bijna alle pistes boven de 1700-1900 meter hoogte liggen is dat geen echt probleem, vooral niet als het zo rustig is.

De pistes onder de Schönbodenlift zijn allemaal blauw. Heel eenvoudig dus, maar bijzonder fraai gelegen met uitzicht op de Geisler Spitzen, een markante rotsformatie in de Dolomieten. We steken door naar de zijkant van het skigebied, waar wat langere afdalingen liggen. Hier ligt ook steiler terrein, met een paar zwarte afdalingen. De pistes in Plose zijn breed en het landschap is weids. Bij mistig weer kun je de oriëntatie even verliezen omdat er geen bomen staan, maar we zitten in Italië dus heel vaak komt dat niet voor.

Wat een piste

Bij de Pfannspitz komen we op het hoogste punt van het gebied: 2505 meter. Hier vinden we wat mij betreft de parel van het skigebied: de Pfannspitz afdaling, een piste van jewelste. In één ruk ski je over bijna 600 hoogtemeters naar beneden. Hij is strak, breed en begint zwart met een paar venijnige verzakkingen in de piste, maar wat loopt ie lekker. Dat hij blauw eindigt is niet echt jammer te noemen, je benen zijn al lang blij om even bij te komen. Dat kan in de Pfannspitze gondel. Daarna doen we hem nog een keer, en nóg eens!

Rossalm

Zo verstrijkt de tijd sneller dan gedacht. We lunchen bij een bekroonde skihut, de Rossalm. In 2013 werd deze door de lezers van het dagblad Dolomiten verkozen tot mooiste skihut van Zuid-Tirol. De inrichting is absoluut sfeervol, maar vanwege het zonnetje besluiten wij buiten te eten. Overigens kunnen je hier ook gewoon lunchen als niet-skiër. Er loopt een winterwandelpad dwars door het skigebied en ook sneeuwschoenwandelaars kunnen er terecht.

9 kilometer lange afdaling

We nemen nog een paar afdalingen en gaan nog even naar de Plose-Telegraph, de tweede bergtop van het gebied waar vandaan je zowel de drieduizenders van de Zillertaler Alpen als de Dolomieten ziet. Helaas is de Trametsch, de 9 kilometer(!) lange dalafdaling die hier start, vandaag gesloten. Het eerste deel van de 1450 hoogtemeters is wel open. Terwijl we hieraan beginnen zien we een skiër die zijn hond heeft meegenomen. “Het kan hier allemaal”, denk ik terwijl mijn glimlach even later alleen maar breder wordt. Het lijkt erop dat de hond zijn baasje uitlaat in plaats van andersom.

De hond geniet van zijn vrijheid en dat deden wij ook. Ook al was het een bliksembezoek, dit smaakt naar meer. En dan doen we die dalafdaling erbij.