Roadtrip door de Zwei Länder Skiarena (I)

De Zwei Länder Skiarena op de grens met Italië en Oostenrijk is een regio met een geschiedenis. Niet alleen geografisch gezien, maar ook op het gebied van de wintersport. Ik ging samen met fotograaf Edo Jungerius op roadtrip door een gespleten wintersportstreek. Vind je deze uitgebreide fotoreportage overigens leuk dan moet je zeker lid worden, want dit verhaal komt uit Wintersport Magazine dat je driemaal per winter krijgen opgestuurd (als lid van de NSkiV) of digitaal ontvangt (Club Wintersporters).

Twee Tirolen in een klap

Het is al donker als we de grens bij Nauders naar het Italiaanse Zuid-Tirol oversteken, maar het valt op dat er precies vanaf de grens sneeuw langs de weg ligt. De hele tijd dat we door het Oostenrijkse Tirol reden was het groen. De sneeuw wordt gaandeweg snel dikker, want we klimmen nog een flink stuk omhoog voor onze eerste bestemming Sulden am Ortler. De komende twee dagen is dit hooggelegen Alpendorp (1.900 meter) onze uitvalsbasis. Het maakt deel uit van de Zwei Länder Skiarena, een liftpasverbond dat zich uitspreidt over de beide Tirolen in Oostenrijk en Italië die ooit bij elkaar hoorden. De skiregio zelf kent door de jaren heen ook wat wijzigingen in naam en samenstelling. We zijn benieuwd: wat heeft het bewogen grensgebied voor ons in petto?

Winters ontwaken in Sulden am Ortler

‘s Ochtends worden we wakker met een flinke laag verse sneeuw. Terwijl we aan de ontbijttafel van Hotel Gertraud een croissantje verorberen, kunnen we ons nauwelijks een betere start wensen. Wel hopen we nog op wat zicht. We willen natuurlijk de beroemde Ortler (3.905 m) kunnen zien, tevens de naamgever van het dorpje. Tot de afscheiding van Zuid-Tirol van Oostenrijk in 1919 was dit de hoogste berg van Oostenrijk. Nu is de Grossglockner (3.798 m) op de grens van Tirol en Karinthië het hoogst.

Hoog tijd om het skigebied van Sulden te verkennen. We beginnen aan de Kanzel-zijde, waar twee gondels je naar een hoogte van maximaal 2.450 meter brengen. Je zou het niet verwachten omdat Sulden al op 1.900 meter ligt, maar in dit deelgebied vind je veel afdalingen tussen de bomen. In dit deel van de Zuid-Alpen ligt de boomgrens een stuk hoger dan in bijvoorbeeld Oostenrijk, zo rond de 2.300 meter. Onze favoriet is de zwarte Rosim-piste (16) die steil en in licht slingerende lijn naar beneden loopt. De Langenstein is de tegenoverliggende berg met het kleinste deelgebied. Hier liggen een paar pistes die ogenschijnlijk aansluiten op de Kanzel, maar er zit zo’n 300 meter tussen. Die afstand kun je per paardenslee overbruggen, een grappige en praktische oplossing! Voetgangers nemen plaats in de slee en skiërs en boarders hangen aan het touw, waarna je binnen twee minuten bij de Langensteinlift staat.

Deelgebied Madritsch

Het wolkendek trekt langzaam open, wat maakt dat we na twee afdalingen naar het grootste en hoogste deelgebied trekken: Madritsch. Het eerste deel van de gondelrit loopt vlak omhoog, maar wie denkt hier makkelijk naar beneden te skiën komt bedrogen uit. De dalafdaling is smal en soms steil, waardoor hij alleen geschikt is voor cracks. Beginners worden bovenin beloond voor het wachten, want vanaf de Madritsch-stoeltjeslift waar het eigenlijke gebied begint is er volop vlak terrein. In het zonnetje cruisen we over breed uiteen waaierende pistes en wordt ook ons wachten beloond. Vanaf het hoogste punt op 3.250 meter kijken we naar drie indrukwekkende Alpenreuzen zij aan zij: de piramideachtige Königsspitze (3.851 m), de Monte Zebrù (3.735 m) en de Ortler (3.905 m).

Alleen op de wereld in Trafoi

Na een goede nachtrust is het tijd om onze spullen te pakken voor de volgende bestemming, maar voordat we onze intrek nemen in ons hotel aan de Reschenpas gaan we nog langs Trafoi. Deze naam zal wielrenners wellicht meer zeggen dan wintersporters, want het ligt direct aan de befaamde Stelviopas. In de winter is de pas gesloten, maar het skigebied van Trafoi natuurlijk niet. Met een idyllische tweezitter beginnen we de rit van twintig minuten naar boven. We zitten er alleen in. Bij het bergstation brengt de uitbater van de Furkelhütte zijn zaak in gereedheid voor de eerste gasten die vandaag komen, maar dat kan nog wel even duren. Onderweg zagen we slechts wat toerskiërs die over de dalafdaling naar boven liepen.

Het skigebiedje van Trafoi blinkt uit in eenvoud en rust. We nemen de volgende sleeplift omhoog waar een bordje hangt met de tekst “Mittagspause von 12.30 - 13.10 Uhr”. Het kan hier gewoon. Dat de liftbediende er een stoeltje bij heeft gezet past helemaal in het plaatje. Net als de vergletsjerde Ortler, die vanuit dit skigebied zijn meest fotogenieke vorm aanneemt. Ook zien we de Stelviopas (met bijbehorend zomerskigebied) tegen een muur van rotsen liggen. Dat de Oostenrijkse keizer aan het begin van de 19de eeuw deze weg heeft aangelegd om Milaan (dat bij Oostenrijk hoorde) met de rest van het keizerdom te verbinden, lijkt bijna gekkenwerk. Dat geldt niet voor de drie afdalingen die we hierna nog maken in het niemandsland Trafoi. Hoewel er soms een enkele skiër voorbijkomt, wanen we ons in een privéskigebied, met als toetje nog een lange dalafdaling.

In deel 2 maken we een niet-geplande stop in Watles en rijden we door naar Haideralm-Schöneben en Nauders.