Meran 2000: skiën boven palmbomen

Een zacht en zonnig winterklimaat, een hooggelegen skigebied, een kuuroord met stadse allure en naamgever van Oostenrijks bekendste deelstaat. De Italiaanse regio Meran (Merano in het Italiaans) biedt het allemaal, maar is toch een blinde vlek voor de meeste wintersporters. We wilden die blinde vlek voor eens en altijd wegpoetsen en trokken naar Zuid-Tirol.

Zacht klimaat

Bij het binnenrijden van Meran hebben we al een bijzonder afwisselende reis achter de rug. Na Oostenrijk zijn we de Brenner overgegaan richting de Zuid-Tiroolse hoofdstad Bozen (Bolzano), waarna we een open, breed dal zijn binnengereden. Er is niks dat hier aan wintersport doet denken. Sterker nog, we komen langs cipressen, palmbomen en fruitbomen, heel veel fruitbomen. Meran heeft dan ook een mediterraans klimaat, wat erg bijzonder is omdat het midden in de Alpen ligt. De reden van het milde, droge klimaat is dat het helemaal is afgeschermd van de belangrijkste weersinvloeden. Door de Alpenhoofdkam in het noorden kan koude, vochtige lucht Meran moeilijk bereiken. En ook in het westen en zuiden liggen hoge drieduizenders die het meeste slechte weer tegenhouden. Daarbij ligt Meran op slechts 325 meter hoogte, waardoor het sowieso zachter is.

Haflinger paarden

Het is een bijzonder gezicht, de mediterrane begroeiing tegen de besneeuwde bergen op de achtergrond. Meran ligt in een brede kom van vier dalen: het Etschtal, Passeiertal, Ultental en Vinschgau. Gezien de lage ligging moet je voor sneeuw dus hogerop zijn en dat is precies wat wij gaan doen. In Meran rijden we rechts de berg omhoog richting Hafling (Avelengo), een hoger gelegen dorpje op 1.290 meter waar ons hotel voor de komende twee dagen ligt. Hafling zal velen bekend in de oren klinken vanwege de beroemde Haflinger paarden. Het fokken van dit paardenras begon in 1874 in het nabijgelegen Schluderns, waarna ze veelvuldig te vinden waren op de hellingen van Hafling. Ze vervoerden onder andere kuurgasten van Meran naar Hafling en weer terug. Paarden zien wij vandaag niet, maar er ligt in Hafling wel al sneeuw. Dat belooft veel goeds voor ons bezoek aan Meran 2000 morgen, het skigebied van de stad Meran.

Meran 2000

Doordat Meran zo laag ligt, bevindt het dalstation zich iets hoger tegen de berg op 680 meter. Er is dus geen dalafdaling naar Meran zelf. Als we de gondel instappen zien we de folder ‘Therme & Ski’ in een houder liggen. In Meran is skiën en wintersport namelijk geen hoofdzaak. Veel meer profileert het stadje zich op het gebied van kuren en wellness, maar dat wil natuurlijk niks zeggen over het skigebied. Benieuwd naar wat we aantreffen nemen we de gondel naar het Piffing-bergstation op ruim 1.900 meter, een rit van zeven minuten. Vanuit de stad kun je het skigebied niet echt zien liggen, maar vanaf het bergstation ligt Meran er als een plaatje bij.

Aan de achterkant kun je meteen enkele oefenpistes nemen om er alvast in te komen. Ze leiden naar de enige dalafdaling die het gebied echt rijk is, naar het gehuchtje Falzeben iets boven Hafling. Op de Piffing is echter meer te doen. We zien veel winterwandelaars, er liggen twee rodelbanen en we skiën voorbij aan meerdere berghutten die ook voor wandelaars bereikbaar zijn. Echt een berg voor de Meraner stadsmensen die er een zondag op uit willen trekken, zoals de Patscherkofel dat is voor mensen uit Innsbruck.

We steken meteen door naar de nieuwe Naifjochgondel die ons dieper het skigebied in brengt. Hier geen uitzicht op de sneeuwvrije stad, maar een echt winterlandschap met pistes in alle windrichtingen. We nemen de Mittagerstoeltjeslift die ons richting de Mittager Hütte brengt. Een fotogeniek plekje, zo blijkt. Je kunt de grillige Dolomietenpieken bij wijze van spreken aanraken!

Keteldal

Zo heeft iedere bergflank in Meran 2000 zijn eigen boegbeeld. Aan de overkant ligt het Sankt Oswaldkerkje met de gelijknamige rode piste en aan de rechterkant de Kesselberg Hütte onder de – hoe kan het ook anders – 2.300 meter hoge Kesselberg. Die naam is al net zo toepasselijk: de pistes lopen namelijk in een soort ketel naar beneden. De afdalingen zijn niet lang, maar wel gevarieerd en hebben verschillende moeilijkheidsgradaties. De zwarte Mittager-piste is duidelijk het steilst en onder de Kesselberg is het juist erg glooiend. We maken de tijd nog even vol op deze pistes voordat we terugskiën richting de Piffing. Het is hoog tijd voor de lunch, maar we kunnen bijna niet kiezen uit de hutten. Het 40 pistekilometer grote skigebied telt maar liefst vijftien berghutten! We gaan uiteindelijk voor de Piffinger Köpfl, een traditionele hut met ski’s en oud gereedschap aan de muur.

Dorf Tirol

Na het middageten nemen we de gondel terug en brengen we een bezoek aan Tirol. Niet het ‘Oostenrijkse Tirol’ maar het dorpje Tirol (Tirolo), net boven Meran. Veel mensen weten het niet, maar aan dit dorpje ontleent het ‘grote’ Tirol zijn naam. Dat heeft niet eens met het feit te maken dat Noord- en Zuid-Tirol tot 1919 bij elkaar hoorden, maar met het naastgelegen Schloss Tirol. Dit kasteeltje was in de middeleeuwen de zetel van de graven van Tirol. Rond 1120 waren zij zo machtig geworden dat ze een kasteel lieten bouwen op de meest imposante plek boven het dal, op een morene-heuvel naast het huidige Dorf Tirol. Na 1140 was Schloss Tirol al het belangrijkste kasteel van heel Tirol.

De eerste schriftelijke vermelding van Dorf Tirol dateert uit 1149 en het jaar 1248 wordt beschouwd als het geboortejaar van het graafschap Tirol. Vanaf toen heette het niet langer ‘Land van de bergen’ zoals het destijds genoemd werd, maar ‘dominium comitis tyrolis’: ‘Heerschappij van de Graaf van Tirol’. Een van de eerste afbeeldingen van de adelaar die op de Tiroolse vlaggen staat, is nog altijd in Schloss Tirol te bewonderen. Helaas zit dat er voor ons niet in, aangezien het kasteel vanaf 15 maart open gaat en het pas januari is. Maar ook van buitenaf is Schloss Tirol een bezoekje meer dan waard. Vanuit Dorf Tirol maken we een fraaie, zonnige wandeling van een kwartiertje langs wijnranken en palmbomen tot aan de muren van het kasteel. Beneden in het dal lonkt de stad Meran.

Meran en zijn thermen

Hoog tijd om Meran zelf te bezoeken, want los van het feit dat het eeuwenlang de officiële hoofdstad van Tirol was, is de stad minstens zo verbonden met de opkomst van het kuurtoerisme. Dit begon in 1836 toen Dr. Josef Waibl een publicatie schreef over de klimatologische voordelen van Meran. Het milde klimaat en de zuivere lucht trokken beroemdheden als Richard Strauss en keizerin Sissi naar het stadje en steeds meer adel en mensen van stand volgden. De villa’s en hotels uit die tijd sieren nog altijd het Meraner stadsbeeld.

We sluiten de trip af in de Therme Meran. Dit thermencomplex ligt midden in de stad, tegenover het oude Kurhaus en telt meerdere binnen- en buitenbaden. Het thermale water komt niet uit de grond maar van grote hoogte, namelijk van de Vigiljoch (dat ook nog een skigebiedje heeft). In 1933 werd op deze berg, net buiten Meran, radonhoudend water ontdekt dat door het gesteente heen sijpelde. Radon is een edelgas dat heilzaam bleek te zijn voor patiënten met bloedsomloopproblemen en aandoeningen aan de urine- en luchtwegen. Men besloot daarom een 1.200 meter lange tunnel te graven waarin het water verzameld wordt. Vanaf een hoogte van ongeveer 1.500 meter wordt het water nu via een buizensysteem naar het centrum van Meran geleid, waar wij ons in de Therme Meran nu aan laven. Een ontspannende afsluiting van een bepaald niet doorsnee wintersportreis, waar skiën inderdaad op de tweede plek staat.

Tip

Het skigebiedje Meran 2000 was het bezoek zeker waard, maar het zou zonde zijn als we het daarbij hadden gelaten. Het skigebied Schwemmalm dat we aansluitend bezochten, ligt op een kleine veertig minuten rijden van Meran. Hier hebben we ook een reportage over gemaakt. Met de Ortler Skiarena pas kun je in beide skigebieden terecht.