Gedaan: ijsduiken in Les Menuires

Eerlijk is eerlijk; ik ben niet altijd zo geneigd iets anders te gaan doen dan skiën als ik op wintersport ben. Skiën is nu eenmaal mijn lust en mijn leven en ik sta het liefst alle dagen op de latten. Maar afgelopen maart, toen ik in het Franse Les Menuires was, heb ik de ski’s een dag laten staan om iets heel gaafs te gaan doen; ijsduiken in het Lac du Lou. Een bergmeertje tussen Val Thorens en Les Menuires. Een aanrader wat mij betreft.

Spannend

Van tevoren had ik ingeschat dat ik het spannend zou vinden en dat bleek ook zo te zijn. Anders dan een eerdere duikexcursie in Tignes een aantal jaren geleden, waar je met perslucht duikt (wat ik trouwens echt geweldig vond), wordt er in Les Menuires “en apnée” gedoken. Dat betekent zoveel als vrij duiken zonder perslucht. veel spannender, want dat betekent in een dichtgevroren meer: adem inhouden en onder het ijs zwemmen!

Waar en hoe?

’s Winters is het Lac du Lou niet met de auto bereikbaar. Dat betekent de sneeuwscooter nemen of lopen. Wij deden het laatste en lieten de auto achter op de parkeerplaats iets na Les Bruyères. Voor degenen die het gebied kennen: om precies te zijn vlak naast het weggetje dat leidt naar het restaurant Chez Pépé Nicolas. Vandaar is het een uur lopen, eerst via een pad bergaf, dan over de brede piste “Boulevard Cumin” en daarna via een pad omhoog, een smallere piste overstekend en dan een laatste stuk naar de Refuge du Lac du Lou, die naast het meertje ligt. Al met al een niet al te steile wandeling en als je boven komt kun je bijkomen op het terras van de hut.

50 shades of blue

Op het terras werden we hartelijk in goed Engels ontvangen door Dan. Hij runt de duikschool. Dat hij goed Engels spreekt is in dit geval geen detail, want bij de activiteit die we gingen doen is communicatie heel belangrijk. Begrijpelijkerwijs moet je wat overwinnen om je te laten zakken in een gat in het ijs om eronder te gaan zwemmen. Maar wij - 2 Nederlanders en een Fransman - voelden ons totaal veilig in de handen van Dan. Hij legde alles duidelijk uit, was heel geduldig en zorgde ervoor dat we een unieke ervaring hadden.

‘Niet al te uitnodigend’

Naast de Refuge staat een grote blokhut, waar we ons konden omkleden. Dat kinkt makkelijker dan het is, want een neopreen pak van 24 mm trek je niet zo maar aan. Er werd behoorlijk wat warm water in het pak geschonken en dan nog is het een heel gewurm. Terwijl we even op elkaar wachtten konden we aan de muur de diploma’s van de instructeurs bewonderen. Nadat we ons alle drie in het pak hadden gehesen liepen we het pad af naar het water. In het meertje waren in het ijs vier gaten gezaagd, die er- ik zeg het maar zoals ik het beleefde- niet al te uitnodigend uitzagen. Dan stelde me gerust: “ik neem jullie stap voor stap mee; wees gerust, ik heb al heel veel mensen helpen duiken en het is voor iedereen een onvergetelijke ervaring”. Restte nog het aanpassen van de duikbril en flippers en een gordelband met gewichtjes. Die band gaf een soort eerste zwemlesgevoel, maar die heb je nodig om goed te blijven drijven. Daarna mochten we ons van de kant van één van de gaten rustig in het water glijden. Meteen merk je dat de dikke pakken je moeiteloos warm houden in het water, dat ongeveer 1 graad boven nul was.

Instructie

Het eerste dat je moet doen is rechtstandig blijven drijven, wat moeilijker is dan je denkt. Ik kreeg het pas na enige tijd onder de knie, maar Dan bleef uiterst geduldig. Ook kregen we ademhalingtests. De vier gaten bleken op verschillende afstanden te liggen van elkaar; 6, 20, 15 en 20 meter. We hadden het gevoel dat we echt geen lucht genoeg zouden hebben om zelfs maar de eerste afstand te overbruggen, maar Dan legde ons uit dat de tests aantoonden dat we allemaal genoeg adem hadden voor zelfs meer dan de 20 meter. Het is niet het gebrek aan lucht dat je parten speelt maar je mindset, legde onze instructeur uit. We gingen daarom eerst maar eens gewoon koppie onder om te kijken hoe het er uit ziet onder water. Zoals ons uitgelegd was, zagen we een touw dat onder het ijs gespannen was tussen de gaten. Als je dat vasthoudt en met je rug naar beneden jezelf vooruit trekt, kom je vanzelf bij het gat. Als je ten minste eenmaal het knopje in je hoofd hebt omgezet dat je dit gewoon kunt.

Onder water

Toen ik eenmaal zover was hapte ik naar adem zoals me was uitgelegd, zakte rechtstandig naar beneden, schoof onder het ijs en pakte het touw. Dan zwom ernaast. Met mijn handen om en om het touw vastpakkend, maakte ik al snel wat snelheid. Eerder dan verwacht kwam ik bij gat twee en door het loslaten van het touw plopte ik weer boven water. Wow, wat een belevenis! Heb je goed om je heen gekeken en de schoonheid bewonderd?, vroeg Dan plagerig toen ik boven was, wel wetend dat ik zo’n eerste keer gefocust bent op het halen van het gat. Op de terugweg zag ik meer: alle tinten blauw, het licht dat toverachtig speelt door het ijs en de vele vele bellen in het bevroren water, van miniscuul tot heel groot. En wat de tweede keer ook opviel; de oorverdovende stilte. Na twee keer had ik de smaak te pakken; ik ging nog een keer de zes meter naar gat twee en na een beetje moed verzamelen ook de tien meter naar gat drie. Mijn reisgenoot waagde de 15 meter, terwijl de Franse jonge knaap toe is aan de grootste oversteek van 20 meter. Wat aantoont dat een ieder zijn eigen niveau en comfort kan opzoeken.

Al met al waren we zo’n twee uur bezig en die vlogen om. Overigens is het uit doen van die pakken nog een ding op zich. Het is maar goed dat er niet gefilmd wordt. Na het afdrogen en aankleden bleek dat we ook nog een diploma kregen. En dat er tijd was voor een praatje met Dan. Hij vertelde dat hij al jaren dook in de zee bij Marseille toen hij het idee kreeg om in de winter te gaan ijsduiken. De gemeente was minder enthousiast; het duurde jaren voor hij toestemming kreeg voor zijn plannen. Inmiddels zijn de autoriteiten vast heel blij met deze mooie aanvulling van het activiteitenpalet in Les Menuires. Voor ons eindigde de ochtend, na een lunch in de Refuge du Lou waar ze een biologische kaart hebben, met een wandeling door de zware maartsneeuw terug naar de auto.

Waardering

Al met al vond ik het een topactiviteit. Het is super om te doen en dikke kans dat je je buiten je comfortzone begeeft. En het is altijd goed om jezelf te overwinnen. Vanzelfsprekend zit er een prijskaartje aan zo’n bijzondere activiteit; vorig seizoen kostte het €140. Daarvoor heb je een topochtend- of middag, volop aandacht in een groep van maximaal 4 à 5 mensen en vooral een unieke belevenis en een prachtige herinnering.