Fotoreportage: E-roadtrip langs de Duitse Alpenstrasse

Charge, ski, sleep, repeat. Met dit strakke regime in ons achterhoofd ga ik samen met Merijn Vunderink, Nederlands snelste skiër (243,9 km/u), in een elektrische auto de 450 kilometer lange roadtrip over de Alpenstraße aan. Het is Duitslands oudste en mooiste toeristische route, pal langs de Oostenrijkse grens. Hij begint in Lindau aan de Bodensee en eindigt in Berchtesgaden en meandert langs talloze kleine skigebiedjes. Vijf trakteren we op een bezoek: om de wagen op te laden en Merijns benen te ontladen. De energiewedloop is begonnen! Vind je deze uitgebreide reportage overigens leuk dan moet je zeker lid worden, want dit verhaal komt uit Wintersport Magazine dat je dan driemaal per winter krijgt opgestuurd (NSkiV) of digitaal ontvangt (Club Wintersporters).

Etappe 1: Lindau – Oberjoch (72 km)

De regen tikt genadeloos tegen de vooruit van de Audi Q4 terwijl we over de Autobahn zoeven. Een slecht vooruitzicht. Tenzij Oberjoch, onze eerste skibestemming, met zijn 1.150 meter hoogte net boven de sneeuwgrens ligt. Dan is het feest. Nu is het misère. Onze eerste etappe van de Alpenstraße vanuit Lindau richting de Allgäuer Hochalpen is er dan ook een om snel te vergeten. Niet moeilijk, want het zicht is nihil. Pas halverwege de Oberjochpas, beroemd en door motorrijders en fietsers geliefd om zijn 106 haarspeldbochten, klaart het op. Yes, er ligt sneeuw! En we hebben geen sneeuwkettingen nodig! Direct bovenaan de pas, die nog uit de middeleeuwen stamt, ligt Duitslands hoogste dorp. Oberjoch was op sterven na dood, totdat de eerste skilift verrees. Nu is het een welvarend skidorp. Tien meter voor het volgesneeuwde Berg- und Aktivhotel Edelsberg glijden we echter weer bergafwaarts. Toch gejinxt. Een ketting om het linker achterwiel (een elektrische Audi heeft achterwielaandrijving!) is voldoende om de eindstreep te halen. Snel aan de hotellaadpaal want de accu staat op vijf procent.

SnowWorld op steroïden

Opgeladen beginnen we de volgende morgen aan onze eerste skidag. We zijn niet de enigen die van de verse sneeuw willen genieten. De meeste toeristen verblijven in Bad Hindelang onderaan de bergpas en zijn nu en masse omhooggereden. De parkeerplaatsen puilen uit, maar dit is op de pistes gek genoeg niet merkbaar. Gelukkig maar, want op 32 kilometer piste kan het snel vollopen. Waarschijnlijk komt dit door de moderne stoeltjesliften die sinds 2015 het rouleertempo erin houden. We doorkruisen het skigebied, dat door een inversie deels in de wolken ligt, in een noodvaart. Wat opvalt is de merkwaardige opzet: vrijwel alle pistes liggen parallel naast elkaar op een noordflank. Goed voor de sneeuwconditie, maar een beetje saai qua beleving. Je traverseert namelijk constant opzij met steeds hetzelfde dalzicht. “Een beetje SnowWorld op steroïden”, grapt Merijn. Hij zit er niet ver naast. Oberjoch is in feite een prima skigebied voor beginnende wintersporters die niet veel pistekilometers nodig hebben. Ook het grote Kinderland is ideaal voor gezinnen die van overzichtelijkheid houden. Wil je echter het echte Alpengevoel ervaren, dan moet je door naar onze volgende Duitse bestemming: Garmisch-Partenkirchen.

Etappe 2: Oberjoch – Garmisch-Partenkirchen (113 km)

Voordat we in Duitslands bekendste skigebied arriveren, passeren we nog de nodige schilderachtige tafereeltjes, wat uiteraard de bedoeling is van deze toeristische route. Zo zien we pittoreske dorpjes en sprookjesachtige kastelen, met Schloss Neuschwanstein nabij Füssen als paradepaardje. Terwijl de Alpenstraße vanuit Allgäu overgaat in Opper-Beieren spelen gras en sneeuw haasje-over met elkaar. De recente Nordstau, de enige aanvoeroptie van sneeuw voor Zuid-Duitse skigebieden, heeft er een duidelijke grens getrokken. Gelukkig heeft Garmisch-Partenkirchen meegeprofiteerd en kleuren de flanken van het Wettersteingebergte wit. Het uit twee stadsdelen bestaande plaatsje is vooral bekend om de ‘nazi-Spelen’ van 1936 en het jaarlijkse schansspringen op nieuwjaarsdag. Toch is het veel meer dan alleen een wintersportplaats en mikt het ook op gezondheidstoerisme. Ons Riessersee Hotel, dat iets boven Garmisch ligt, is hier een goed voorbeeld van. Voor ons echter geen wandelpaden of wellness, maar corduroy in Garmisch Classic (40 km piste), zoals het skigebied officieel heet. Veel mensen denken dat de naastgelegen Zugspitze, Duitslands hoogste berg en enige skigletsjer, hier ook toe behoort. Dat klopt qua liftpas, maar niet qua pistes: ze zijn namelijk niet fysiek verbonden met elkaar.

Speedskiën op de Kandahar

Garmisch Classic doet zijn naam eer aan, want een klassieker beeld van wintersport bestaat er niet. En dat komt niet enkel door de antieke gondels. Het zijn vooral de markante hoogalpiene pieken die uit het vrijwel bergloze achterland steil omhoogrijzen. Het Kaiserwetter doet er nog een schepje bovenop. We zijn wel wat gewend, maar zijn toch even sprakeloos. Daarna zijn de ski’s weer aan het woord en die kraaien van plezier op de vele uitdagende pistes. Vooral de zwarte Kandahar, de beroemde World Cup-downhill-afdaling, kan Merijn bekoren. “Alsof ik weer aan het speedskiën ben”, hijgt de oud-atleet onderaan de gondellift. Je hoeft overigens niet constant te racen, je kan er ook leuk toeren. Bijvoorbeeld vanaf de Alpspitze (2.628 m) via de Kreuzeck (1.651 m) naar de Hausberg (1.310 m), waar zich de makkelijkste pistes bevinden. Ondanks zijn geringe grootte kan Garmisch Classic zich meten met de Oostenrijkse skigebieden: het voelt echt alsof je in hartje Alpen zit. Na een kort Insta-momentje bij de beroemde olympische skischans is het weer door naar het oosten.

Etappe 3: Garmisch-Partenkirchen – Spitzingsee (146 km)

De Deutsche Alpenstraße, ook wel Duitse Alpenroute geheten, werd het eerst genoemd in 1879, in een publicatie over een historisch reisverslag uit 1858 van de Beierse koning Maximilian II. Eind jaren twintig van de vorige eeuw promootte de vooraanstaande dokter Knorz uit Prien am Chiemsee eveneens de tocht, omdat “de Beierse Alpen van zo’n grote schoonheid zijn dat elke reiziger ze zou moeten zien”. Toeristische bureaus en parlementsleden beloofden zich allemaal sterk te maken voor dat doel. De Duitse Touring Club nam in 1932 het voortouw met een plan voor de route en bijbehorende infrastructuur. Het eerste gedeelte tot Inzell was in 1933 af en in 1939 was er precies 275 kilometer aan weg klaar. Rond 1960 was het laatste stuk tussen het Konstanzmeer en de Königssee eindelijk gereed. De route is zowel in de zomer als de winter begaanbaar en vooral de meren, soms wit dan weer blauw, vormen een visueel hoogtepunt tijdens de rit. Zo rijden we vandaag langs de Walchensee, Kochelsee, Sylvensteinsee, Tegernsee en Schliersee, om te eindigen bij de Spitzingsee. Niet geheel ontoevallig herbergt deze schitterende omgeving een van de rijkste gemeentes van het land. Zo is de Tegernsee geliefd onder vermogenden, waaronder enkele bekende profvoetballers.

Toerskiparadijs

Spitzingsee, gelegen op een plots opdoemende puist in het landschap, kent een klein maar fijn skigebied. Bij goede omstandigheden, zoals vandaag, barst de parkeerplaats echter uit zijn voegen met dagjesmensen uit het naburige München. De 14 kilometer piste zijn desondanks nog goed begaanbaar, net als de liftrijen. Veel bezoekers pakken namelijk de toerski’s omhoog. Lange linten wintersporters zwoegen zich aan de zijkant van de pistes op vellen omhoog richting het Gipfelkreuz op de Roßkopf (1.580 m): hun ultieme doel. Skiën lijkt hier bijzaak. Bovenaan de Stümpfling (1.484 m) pakken we de dalafdaling naar de achterzijde. Van hieruit vertrekt er ook een stoeltjeslift omhoog voor bezoekers vanuit Tegernsee. Op de piste terug naar onze auto hebben we een prachtig zicht op de bevroren Spitzingsee. Aan de overzijde van het meer ligt de Taubenstein (1.693 m): ooit een skigebied, nu een geliefd toerskigebied onder freeriders. De gondel draait nog enkel in de zomer, dus je zult op eigen kracht omhoog moeten lopen.

Etappe 4: Spitzingsee – Sudelfeld (20 km)

Met een aai over het gaspedaal rollen we geruisloos het nabijgelegen Berghotel Sudelfeld binnen. De ski-in, ski-out-accommodatie ligt op een bergpas, waardoor we ons direct bovenin het skigebied bevinden, wat vrij uniek is in Duitsland. Skiparadies Sudelfeld is net als Spitzingsee geliefd onder Münchenaren, maar biedt veel meer pistes: 31 kilometer welteverstaan. Vlak ernaast bevindt zich het miniskigebied Wendelstein (1.838 m) met zijn markante zendmast die je vanaf de snelweg richting Kufstein kunt zien. Dat is ook het leuke aan deze roadtrip. We komen plots op plekken die we normaal gesproken vol gas, of stroom, voorbijrijden. Sudelfeld kan bijvoorbeeld voor beginnende wintersportgezinnetjes heel leuk zijn. Goed voor de portemonnee, want de prijzen zijn mild en je hoeft ook niet in de file Oostenrijk binnen te kruipen. Je moet het maar weten.

Openluchtmuseum

Alhoewel er flink gemoderniseerd wordt, kent Sudelfeld wel wat dinosaurusliften. Niet erg. Dit museumeffect geeft juist sfeer aan je bezoek. Een must-do is dan ook de eenpersoonsstoeltjeslift (bouwjaar 1967) vanuit het daldorp Bayrischzell. Uit hetzelfde jaar ogen de outfit en ski’s van een local met wie we een stoeltjeslift delen op weg naar het hoogste punt op 1.563 m. De tachtiger prijst zijn thuisberg de hemel in en snapt niet waarom men per se naar Oostenrijk wil om te wintersporten. We nemen bovenaan afscheid en in een moordend tempo zigzagt hij omlaag. Don’t judge a book by its cover! Dat doen we wel bij de rustiek ogende Speckalm als het tijd is om te lunchen. Het pakt gelukkig goed uit; het eten is net zo smaakvol als het uiterlijk van de berghut. Qua keuken verschilt Duitsland niet veel van Oostenrijk. Ze delen dezelfde Alpenklassiekers als Schnitzel, Kaiserschmarren en Germknödels. In de Duitse skigebieden voeren worsten en Leberkäse iets meer de boventoon, inclusief wagonladingen Pommes. Iets platter qua cuisine, maar wel meer waar voor je geld.

Etappe 5: Sudelfeld – Reit im Winkl (73 km)

Ons laatste skigebied voor de eindstreep is Winklmoosalm nabij het daldorp Reit im Winkl, maar uiteraard waren er veel meer om uit te kiezen. Zo passeerden we tijdens de roadtrip onder andere Ofterschwang, Nesselwang en Brauneck zonder er te skiën, en nog talloze huisbergen met een eigen sleeplift. Beieren biedt genoeg afdaalplezier voor diegenen die zich niet puur focussen op pistekilometers. Winklmoosalm is dankzij zijn verbinding met de Oostenrijkse Steinplatte bij Waidring de grootste van de vijf. Zo’n 42 kilometer piste wirwarren over het tweelandengebied, waarvan het Duitse gedeelte de makkelijkste pistes kent. De liften zijn snel en modern; dit was wel eens anders tijdens de trip. Aan de achterzijde turen we zowel de deelstaten Tirol als Salzburg binnen. Het voelt hier ook anders. Meer op massatoerisme ingericht. Merijn voelt zich direct thuis en leegt zijn accu op de Nordhangpiste vanaf de 1.860 meter hoge Steinplatte. Lekker diepzwart. Een groot contrast met de brede en lange Rossalmpiste richting de Winklmoosalm, een aanrader voor beginners. We slaan af richting de dalafdaling naar de Seegatterlparkeerplaats. De lange, platte afdaling is verre van uitdagend. Maar aangezien het onze laatste skimeters zijn, proberen we er alles uit te halen.

Sprookjeseinde in Berchtesgaden

We hoeven de zes kilometer naar Reit im Winkl, waar we in Relais & Châteaux Gut Steinbach verbleven, gelukkig niet meer terug te rijden. Het is gelijk door naar Berchtesgaden, dat met zijn vele kerkjes en kleurrijke daken zo uit een ansichtkaart lijkt te zijn weggelopen. De sprookjesachtige Königssee vormt het fysieke eindpunt van de trip. Deze toeristische trekpleister wordt geflankeerd door de markante Watzmann (2.713 m). De imposante skyline doet denken aan het majestueuze massief rondom Garmisch-Partenkirchen. De natuur ademt grootsheid. Zou dit de reden zijn dat Hitler hier zijn buitenverblijf had: het beruchte Adelaarsnest? Aan de overzijde van het meer, op de 1.874 meter hoge Jenner kun je zelfs skiën. Wij slaan even over, onze accu is leeg. Tijd voor een recharge in Hotel Edelweiß. Het is mooi geweest. De reis was dankzij de vele tussenstops, en dus oplaadpunten, prima te volbrengen. Een volle week in een van de vijf skigebieden lijkt ons iets te veel van het goede. Maar als je het verblijf verrijkt met andere winterse activiteiten, of in ons geval een missie, zal dit ondergesneeuwde stukje Duitsland je niet teleurstellen.

Met dank aan J.Lindeberg voor de gestroomlijnde kleding tijdens deze e-roadtrip.
Wil je meer weten over de Deutsche Alpenstrasse bezoek dan hun eigen website vol informatie over route highlights.