Reschen e.o. 16.12.22 - 20.12.22

Ha! Hier zat ik op te wachten!
Schwarzer Adler ken ik, probeer er al enkele jaren te verblijven maar helaas.
Lekkere wijntjes gedronken. 🙂
Veel plezier!!!

Ah leuk! Ben benieuwd wat je van die omgeving vindt, ik lees je verslagen altijd graag!

𝐃𝐚𝐠 𝟏: 𝐒𝐜𝐡ö𝐧𝐞𝐛𝐞𝐧
Als gezegd vandaag vroeg uit de veren voor een dagje winterpret. Toen ik uit het raam keek, waren de gure condities van gisteren inderdaad ingeruild voor wat laatste wolkenflarden en veel blauw lucht. We begonnen vandaag in Schöneben, waar we na een korte busrit van vijf minuten omstreeks 09.00 uur uitstapten voor de gondel.

Schöneben en Nauders hebben tot en met 23 december aanstaande de zgn. ‘Winterstart’, waardoor je tegen sterk gereduceerd tarief een skipas kunt kopen die vanaf meerdere dagen in deze beide gebieden geldig is. Omdat wij ook graag nog een dagje naar Sulden am Ortler rijden (overmorgen) en de dag daarna nog openlaten, kocht ik een pas voor twee dagen. Morgen wordt het dus Nauders.

Een zaterdag met mooi weer. De dag na sneeuwval. De eerste dag dat het gebied helemaal open was (inclusief Haideralm). Ik vreesde het ergste qua drukte. Niets van dat alles: we konden de hele dag (met een beetje plannen) overal zo doorlopen. De bezoekers waren voornamelijk locals vandaag.

We zijn begonnen met de afdaling richting Höllental en hebben daar de relatief nieuwe verbinding naar Haideralm gepakt. Die blauwe 12, die is omgedoopt tot ‘Erlebnisfahrt Haideralm’, is skitechnisch niet bijster interessant. Kinderen (en volwassenen) kunnen er op bordjes van alles leren over bepaalde dieren. Toch blij met de verbinding. Alles beter dan de lift naar beneden (hoewel je daar het laatste stukje niet aan ontkomt), en hij is gelukkig niet zo vlak dat je niet vooruit komt of moet prikken. Bovendien is hij vrij breed (net als alle andere blauwe pistes in Schöneben overigens, waarover zo meer).

In Haideralm vervolgens weer omhoog en die rode afdaling - die vandaag voor het eerst dit seizoen open was - twee keer gedaan. Echt een leuke piste is dat: tussen de bomen, niet heel moeilijk, afwisselend wat steiler en wat vlakker, met mooie bochten waar je vol gas doorheen kunt skiën, en best wat hoogtemeters. Bovenin perfect met natuursneeuw, beneden kaal en hard. Ze waren nog volop kunstsneeuw aan het produceren. Op deze afdaling waren we quasi-alleen.

Daarna weer terug de verbindingslift in naar Schöneben. Duurt even, maar de lift is comfortabel en je hebt mooi uitzicht over de Reschensee met de bekende kerktoren die onder water staat. Boven kom je boven de boomgrens op een soort hele brede uitloper van de Zehner. De berg daarnaast heet (verrassend) de Elfer en waarom er een lift in het gebied is die de Zwölferkopf heet, weet ik even niet… Hoe dan ook, op deze brede uitloper komen bijna alle liften samen en kun je aan meerdere kanten afdalen, waarbij de meeste afdalingen breed en makkelijk beginnen en wat lager wat steiler worden.

Wij besloten eerst één van die blauwe pistes maar eens aan de tand te voelen en zijn daarna meteen doorgegaan op de rode dalafdaling. Hier kan je goed gas geven! Hij is wat makkelijker dan de afdaling op de Haideralm (wat mij betreft had hij ook blauw kunnen zijn in plaats van de huidige rode kleur) en hij deed mij een beetje denken aan de rode dalafdaling naar Vierschach in Drei Zinnen. Daar kun je ook zo ongenadig hard vanaf knallen! Dat hebben we dus hier ook gedaan, waarbij moet worden opgemerkt dat deze piste de hele dag in de schaduw lag en het daardoor erg koud was.

Daarna weer helemaal omhoog en doorgestoken naar de Zwölferkopf, om uiteindelijk te gaan lunchen bij de Schihütte Rojen. Deze hut ligt aan een zwarte piste die enkel wordt ontsloten door de enige koude (!), oude driepersoons stoeltjeslift in het gebied. Ook deze zwarte piste was vandaag voor het eerst geopend en lag er niet al te best bij. Het eten in de hut was lekker en de bediening zeer vriendelijk. De hut bestaat uit een oud gedeelte, waar ze een soort bunker naast hebben gebouwd. Het oude, sfeervolle gedeelte was vol, dus wij zaten in de bunker. Het eten smaakte er niet minder om. Wat wel leuk is, is dat ze een heel groot panoramaraam hebben gemaakt dat uitkijkt op een relatief steil stuk van de zwarte piste net boven de hut, waardoor je tijdens het eten naar de skiënde mensen kunt kijken. Ik moest overigens erg lachen om de aanduiding van de verschillende wc’s in deze hut, zie de foto’s onderaan.

Na een goede huttenmacaroni (ook vernoemd naar het cijfer 12) konden we er weer tegenaan. Vervolgens alle pistes in Schöneben nog meermaals gedaan, maar de pistes waren op een gegeven moment redelijk afgeschraapt en ook de zon verdween langzaam achter de bergen. We besloten het rond 15.30 uur dan ook maar voor gezien te houden. Geen ideaal gebied met deze condities (kou, laagstaande zon), want het merendeel van de pistes ligt op het noorden en oosten. Wel authentiek, in een fraaie, rustige omgeving en met fijne pistes, waarbij de zwarte pistes niet onoverkomelijk moeilijk zijn. De zwarte 7 is inmiddels de rode 7 geworden. Prima hutten ook. De vraag die ik mij stel is voor wie dit gebied nu precies geschikt is. Het heeft voor ieder wat wils, maar blinkt nergens echt in uit. Te veel lastige stukken voor absolute beginners (de dalafdaling is wel toegankelijk, en de blauwe pistes zijn ook echt blauw), maar als beginner haal je niet alles uit het gebied (de hele rechterflank richting het quasi-verlaten Rojental bestaat uit veelal zwarte pistes). En voor gevorderden is het (te) klein. Gewoon doen zoals wij en het combineren met de andere gebieden in de regio dus. Voor families lijkt het me ook wel geschikt trouwens, ieder kan zijn/haar weegs gaan en je vindt elkaar altijd snel weer terug, want het is heel overzichtelijk allemaal.

Vanavond zijn we in de auto gestapt om een lekkere pizza te gaan eten in St. Valentin. Er zijn wat (volgens Google Maps) matige eettentjes rondom de pashoogte, dus liever even wat verder rijden voor wat écht lekkers. Ik kan Pizzeria Katrins in St. Valentin van harte aanbevelen! Uitstekende pizza’s voor circa 10 euro, en ook de carpaccio en salades zagen er erg goed uit. En waar krijg je nog een glas prima huiswijn voor 1,90 euro?

Morgen Nauders, waar het ernaar uitziet dat de Tscheyeck helaas gesloten blijft vanwege te weinig sneeuw. Hieronder nog wat foto’s van vandaag in Schöneben.

De Reschensee vanaf de afdaling in Haideralm:

St. Valentin:

Bovenaan de zwarte piste 9 vanaf de Zwölferkopf lift. In de verte Nauders en de Tscheyeck:

Aanduiding wc Schihütte Rojen (1):

Aanduiding wc Schihütte Rojen (2):

Verbindingslift Schöneben-Haideralm, kijk richting het zuiden:

Blauwe brede pistes boven, schaduwrijk in deze tijd van het jaar:

Dalafdaling Schöneben (1):

Dalafdaling Schöneben (2):

Reschen:

Mooi verslag! 👍

Een wc voor mannen en een wc voor vrouwen. Geinig 😜.
Benieuwd naar de rest.

𝐃𝐚𝐠 𝟐: 𝐍𝐚𝐮𝐝𝐞𝐫𝐬
Wederom een koude, heldere dag. Omstreeks 08.40 uur zaten we in de skibus die ons vanaf het Italiaanse Reschen over de grens bracht naar het Oostenrijkse Nauders. Daar aangekomen lag alles nog in de schaduw en stonden er circa 15 auto’s op de parkeerplaats. Snel een pistekaart halen en naar boven! De Tscheyeck was inderdaad zoals verwacht (helaas) nog gesloten vanwege te weinig sneeuw. Ook waren diverse pistevarianten en de sleeplift rechts (Almlift) gesloten.

We begonnen met een paar keer de Zirmbahn, die een heerlijke rode/blauwe piste ontsluit waar je zeker 's ochtends volle bak vanaf kan. De sneeuw was lekker griffig tijdens deze eerste paar afdalingen. Al snel zijn we doorgestoken naar de rode dalafdaling. Koud! Beneden aangekomen wees de thermometer nog steeds -10 graden Celsius aan. Boven was het aanmerkelijk minder koud.

Toen het bij de Zirmbahn en Goldseebahn wat drukker werd, zijn we doorgestoken naar de Gaislochbahn. Hier was het rustiger, maar de enige geopende rode piste 14 was helaas niet in optimale conditie. Niet optimaal geprepareerd en afwisselend zeer hard en wat zachter. Daarna meteen doorgestoken naar de blauwe dalafdaling 21. Het eerste gedeelte is een soort pad, het tweede gedeelte een simpele blauwe piste. Maar landschappelijk wel fraai, in een soort niemandsland.

Aan het einde van de ochtend dronken we koffie bij de Stieralm. Gek genoeg konden we daar niet reserveren voor de lunch, want dat kon enkel online en minimaal twee uur van tevoren. Dus niet gereserveerd. Wel doorgeskied. Eigenlijk hebben we de rest van de dag alle geopende pistes nog meermaals gedaan. De rode dalafdalingen 1 en 28 zijn fraaie pistes door het bos, met soms ook best wel pittige stukken. Helaas waren ze overal kunstsneeuw aan het spuiten en waren deze pistes ook niet optimaal geprepareerd. Met goede sneeuw echter absoluut aanraders.

Het was niet uitgestorven, maar dankzij de liften met een hoge capaciteit hoefden we nergens te wachten. Omdat niet het hele gebied geopend was, zorgde de bedrijvigheid wel voor afgeschraapte pistes op den duur. Gelukkig kwam het waterige decemberzonnetje langzamerhand de veelal noordwest georiënteerde pistes verlichten.

Omstreeks 13.30 uur waren we weer terug bij de Stieralm, die inmiddels lekker in het zonnetje lag te baden. Omdat er weinig wind stond, konden we heerlijk buiten op het terras lunchen. Wij waren na de ergste drukte dus hadden binnen een halfuur een prima bord eten achter de kiezen. De gnocchi met gorgonzolasaus, walnoten en peer was goed, hoewel je kon merken niet meer in Italië te zijn. En mooi uitzicht op het dorp Nauders!

Na de lunch nog een keer een rondje geopende pistes gemaakt, en omstreeks 16.00 uur klikten we de ski’s uit bij het dalstation van de gondel. De zon verdween toen langzaam achter de bergen en we waren alle pistes meermaals afgedaald.

Ik vond Nauders een leuk gebied, met name voor gevorderde skiërs. Beginners kunnen bovenin wel uit de voeten, maar er zijn weinig brede blauwe pistes. Veel blauwe pistes zijn paden. En op de Tscheyeck hebben beginners volgens mij niets te zoeken. Als alles open is best leuk voor een paar dagen. En ik denk beter in februari of maart, gelet op de inneralpiene ligging en de oriëntering van de pistes. Wij hebben ons in ieder geval prima vermaakt vandaag. Morgen waarschijnlijk een stuk rijden naar Sulden am Ortler. Hieronder nog wat foto’s.

's Ochtends vanaf de top van de Zirmbahn. In de verte de dalafdaling van Schöneben:

Het was koud bij het dalstation van Nauders:

Blik richting de Tscheyeck:

Het dorp Nauders vanaf het laatste, vlakke gedeelte van de dalafdaling:

De rode dalafdaling 28:

De rode dalafdaling 1:

Vanaf het dalstation van de gondel:

Vanaf de top van de Gaislochbahn richting het centrale punt van het skigebied:

Blik richting Nauders vanaf de Stieralm:

De Stieralm:

𝐃𝐚𝐠 𝟑: 𝐒𝐮𝐥𝐝𝐞𝐧 𝐚𝐦 𝐎𝐫𝐭𝐥𝐞𝐫
Vanochtend was het even schrikken toen we uit het raam keken. Geen zon, maar hoge bewolking. Omstreeks 08.00 uur stapten we in de auto op weg naar Sulden am Ortler. Toch een klein uur rijden vanaf Reschen. Onderweg nog even gestopt bij het kerkje dat nu (behalve de toren) onder water staat in het stuwmeer. Onderweg leidde de navigatie ons langs het pittoreske vestingstadje Glurns. Altijd leuk zo’n verrassing! Daarna volgde een leuke bochtige, vrij smalle weg omhoog, eerst via een gedeelte van de weg die naar de Stelviopas (Stilfserjoch) leidt, en vervolgens linksaf naar Sulden. Omdat ik lui ben spreek ik dat telkens uit als Sölden, maar Italianen buiten Südtirol zeggen Solda. Tijdens deze rit daal je eerst af van circa 1.450 meter naar 900 meter, om vervolgens weer te stijgen naar circa 1.900 meter.

Even na negenen parkeerden we bij de grote lift aan het einde van het dal, vlakbij de nieuwe Rosimbahn. Ik denk dat we de tiende auto waren. Snel de skischoenen aan, een liftpas gescoord en de ski’s aangeklikt. Het was niet zo koud als de voorgaande dagen, maar 's ochtends wel bewolkt met zeer diffuus licht.

De Langenstein was helaas nog niet geopend, dus we begonnen met de pistes op de Kanzel. Daar drie keer de diverse blauwe en rode afdalingen naar beneden gepakt. De liften in dit gedeelte zijn twee vrij nieuwe, lange gondelbanen die zo’n en gaan vrij steil omhoog, waarbij ze toch een ruime 500 hoogtemeters overbruggen. Helaas was de zwarte 16 nog dicht; er lagen grote sneeuwbulten op dus die zal met Kerst zeker open gaan. De overige pistes hadden een lekkere hellingsgraad om even goed op te warmen en lopen mooi tussen de bomen door. Bepaalde steile stukken van de rode afdaling kun je vermijden door een blauwe variant te nemen.

Na een paar afdalingen was het tijd om richting het grootste (en hoogste) gedeelte van het skigebied te gaan. De verdere dag zijn we daar blijven hangen en hebben alle open varianten afgewisseld. Ondertussen probeerde de zon zich dapper een weg te banen door de wolken, hetgeen naar mate de dag vorderde steeds beter lukte. Daardoor werd het skiën meteen een stuk aangenamer, omdat het ‘Bodensicht’ aanmerkelijk verbeterde. Eigenlijk zijn alle pistes in het bovenste gedeelte aanraders, waarbij de blauwe pistes lekker breed en lang zijn en daarom echt tot keihard carven uitnodigen. De rode zijn goed te doen, en de zwarte eigenlijk ook. Wat meehielp was dat het lekker rustig was. Nog een stuk rustiger dan afgelopen weekend in de gebieden rondom de Reschenpas. En dat de sneeuwkwaliteit en pistepreparatie hier gewoon dik in orde was, beter dan in de andere gebieden die we tot dusver deze vakantie bezochten. Hier geen blazende sneeuwkanonnen, knollig geprepareerde pistes of afgeschraapte stukken. Hier was het gewoon (grotendeels) skiën op natuursneeuw. Dat kwam het plezier zeker ten goede.

Er zijn in dit gebied niet zoveel hutten, of ik ben ze niet tegengekomen. De lunch genoten wij binnen in de Madritschhütte. Het was even slikken: zelfbediening. Nu zijn we daar normaliter niet zo van, maar er zijn weinig alternatieven. Wel een leuke ambiance binnen, met veel houten afwerking. En het personeel is allervriendelijkst. Ook de gerechten zagen er allen goed uit en dat voor zeer schappelijke prijzen.

Na de lunch praatten we nog even over waar dit gebied ons aan deed denken. Het heeft een echt hoogalpiene karakter met de steile wanden van de Ortler in de nabijheid. Ons deed het een beetje denken aan de Jungfrau Region, waarbij de blauwe pistes bovenin ons deden denken aan het deel Grindelwald-First. De rode 1b (vandaag tevens de ‘dalafdaling’ naar het middenstation van de grote gondel, want de zwarte 1c was nog gesloten) deed ons dan weer denken aan de zwarte piste Black-Rock in het deel Kleine Scheidegg-Männlichen. Die piste loopt, net als piste 1b, vlak onder de wanden van imposante hoge bergen. Imponerend!

De rode 1b was dan ook meteen de laatste afdaling die we namen vandaag. We hadden eerder geen zin gehad om weer op de grote bak te wachten. Iets na 16.00 uur waren we weer bij de auto om de lange, maar niet vervelende terugreis naar Reschen aan te vangen. Blij verrast door Sulden, dat in een erg mooie omgeving ligt en met verrassend lekkere pistes biedt. Voor elk wat wils. Ik moet nog maar eens terug om de pistes die nu gesloten waren (zwarte 16 op de Kanzel, zwarte dalafdaling 1c en de pistes op de Langenstein) af te dalen.

Vanavond weer genoten van het eten en de Lagrein bij Gasthof Schwarzer Adler. Morgen (als het weer een beetje meezit) nog een halve dag skiën ergens in Oostenrijk, en dan door naar huis.

De bekende toren in de Reschensee:

Vanaf de Kanzel. Aan de overkant het (momenteel gesloten) deel Langenstein, rechts het dorp Sulden:

Lekkere pistes op de Kanzel:

De ‘Stimmung’ 's ochtends:

Het klaarde wat op, waardoor we het Ortlergebergte eindelijk helemaal konden zien:

Het bovenste gedeelte van het gebied vanaf de Schöntauf:

Vanaf de rode 1b, de laatste afdaling van de dag. Vanaf hier is de Ortler erg dichtbij:

Op de terugweg, een blik terug richting de Ortler. Fraaie kleuren bij zonsondergang:

Goede reis terug en bedankt voor het fijne verslag.

Leuk verslag weer. Herkenbaar van dat diffuus zicht, was hier gisteren ook. Vandaag lijkt beter te worden, ben benieuwd waar je heen gaat en wat je daar dan van vindt!

Leuke verslagen en lekker sfeertje daar zeg, die stieralm ziet er heerlijk uitnodigend uit👌

Schöneben ziet er daarentegen koud uit 🥶

Leuk verslag, thx!

𝐃𝐚𝐠 𝟑: 𝐒𝐮𝐥𝐝𝐞𝐧 𝐚𝐦 𝐎𝐫𝐭𝐥𝐞𝐫
Vanochtend was het even schrikken toen we uit het raam keken. Geen zon, maar hoge bewolking. Omstreeks 08.00 uur stapten we in de auto op weg naar Sulden am Ortler. Toch een klein uur rijden vanaf Reschen. Onderweg nog even gestopt bij het kerkje dat nu (behalve de toren) onder water staat in het stuwmeer. Onderweg leidde de navigatie ons langs het pittoreske vestingstadje Glurns. Altijd leuk zo’n verrassing! Daarna volgde een leuke bochtige, vrij smalle weg omhoog, eerst via een gedeelte van de weg die naar de Stelviopas (Stilfserjoch) leidt, en vervolgens linksaf naar Sulden. Omdat ik lui ben spreek ik dat telkens uit als Sölden, maar Italianen buiten Südtirol zeggen Solda. Tijdens deze rit daal je eerst af van circa 1.450 meter naar 900 meter, om vervolgens weer te stijgen naar circa 1.900 meter.

Even na negenen parkeerden we bij de grote lift aan het einde van het dal, vlakbij de nieuwe Rosimbahn. Ik denk dat we de tiende auto waren. Snel de skischoenen aan, een liftpas gescoord en de ski’s aangeklikt. Het was niet zo koud als de voorgaande dagen, maar 's ochtends wel bewolkt met zeer diffuus licht.

De Langenstein was helaas nog niet geopend, dus we begonnen met de pistes op de Kanzel. Daar drie keer de diverse blauwe en rode afdalingen naar beneden gepakt. De liften in dit gedeelte zijn twee vrij nieuwe, lange gondelbanen die zo’n en gaan vrij steil omhoog, waarbij ze toch een ruime 500 hoogtemeters overbruggen. Helaas was de zwarte 16 nog dicht; er lagen grote sneeuwbulten op dus die zal met Kerst zeker open gaan. De overige pistes hadden een lekkere hellingsgraad om even goed op te warmen en lopen mooi tussen de bomen door. Bepaalde steile stukken van de rode afdaling kun je vermijden door een blauwe variant te nemen.

Na een paar afdalingen was het tijd om richting het grootste (en hoogste) gedeelte van het skigebied te gaan. De verdere dag zijn we daar blijven hangen en hebben alle open varianten afgewisseld. Ondertussen probeerde de zon zich dapper een weg te banen door de wolken, hetgeen naar mate de dag vorderde steeds beter lukte. Daardoor werd het skiën meteen een stuk aangenamer, omdat het ‘Bodensicht’ aanmerkelijk verbeterde. Eigenlijk zijn alle pistes in het bovenste gedeelte aanraders, waarbij de blauwe pistes lekker breed en lang zijn en daarom echt tot keihard carven uitnodigen. De rode zijn goed te doen, en de zwarte eigenlijk ook. Wat meehielp was dat het lekker rustig was. Nog een stuk rustiger dan afgelopen weekend in de gebieden rondom de Reschenpas. En dat de sneeuwkwaliteit en pistepreparatie hier gewoon dik in orde was, beter dan in de andere gebieden die we tot dusver deze vakantie bezochten. Hier geen blazende sneeuwkanonnen, knollig geprepareerde pistes of afgeschraapte stukken. Hier was het gewoon (grotendeels) skiën op natuursneeuw. Dat kwam het plezier zeker ten goede.

Er zijn in dit gebied niet zoveel hutten, of ik ben ze niet tegengekomen. De lunch genoten wij binnen in de Madritschhütte. Het was even slikken: zelfbediening. Nu zijn we daar normaliter niet zo van, maar er zijn weinig alternatieven. Wel een leuke ambiance binnen, met veel houten afwerking. En het personeel is allervriendelijkst. Ook de gerechten zagen er allen goed uit en dat voor zeer schappelijke prijzen.

Na de lunch praatten we nog even over waar dit gebied ons aan deed denken. Het heeft een echt hoogalpiene karakter met de steile wanden van de Ortler in de nabijheid. Ons deed het een beetje denken aan de Jungfrau Region, waarbij de blauwe pistes bovenin ons deden denken aan het deel Grindelwald-First. De rode 1b (vandaag tevens de ‘dalafdaling’ naar het middenstation van de grote gondel, want de zwarte 1c was nog gesloten) deed ons dan weer denken aan de zwarte piste Black-Rock in het deel Kleine Scheidegg-Männlichen. Die piste loopt, net als piste 1b, vlak onder de wanden van imposante hoge bergen. Imponerend!

De rode 1b was dan ook meteen de laatste afdaling die we namen vandaag. We hadden eerder geen zin gehad om weer op de grote bak te wachten. Iets na 16.00 uur waren we weer bij de auto om de lange, maar niet vervelende terugreis naar Reschen aan te vangen. Blij verrast door Sulden, dat in een erg mooie omgeving ligt en met verrassend lekkere pistes biedt. Voor elk wat wils. Ik moet nog maar eens terug om de pistes die nu gesloten waren (zwarte 16 op de Kanzel, zwarte dalafdaling 1c en de pistes op de Langenstein) af te dalen.

Vanavond weer genoten van het eten en de Lagrein bij Gasthof Schwarzer Adler. Morgen (als het weer een beetje meezit) nog een halve dag skiën ergens in Oostenrijk, en dan door naar huis.

De bekende toren in de Reschensee:

Vanaf de Kanzel. Aan de overkant het (momenteel gesloten) deel Langenstein, rechts het dorp Sulden:

Lekkere pistes op de Kanzel:

De ‘Stimmung’ 's ochtends:

Het klaarde wat op, waardoor we het Ortlergebergte eindelijk helemaal konden zien:

Het bovenste gedeelte van het gebied vanaf de Schöntauf:

Vanaf de rode 1b, de laatste afdaling van de dag. Vanaf hier is de Ortler erg dichtbij:

Op de terugweg, een blik terug richting de Ortler. Fraaie kleuren bij zonsondergang:

Quick op 19 dec 2022 22:02

Leuk verslag. Heb eens een week in Sulden gezeten maar vindt dat te lang. Ondanks ik kleine gebieden heerlijk vindt. Maar teveel nadelen zoals lift aansluitingen of overstappen. Dus prima om mee te pakken als je in de buurt zit voor een dagje.

Goed geschreven verslagen uit een voor mij herkenbare regio! De huttenmacaroni in de Schihütte Rojen komt ook erg bekend voor ;)

Overigens zijn het (zoals je zelf al aangeeft) skigebieden die gemaakt zijn voor de twee laatste maanden van het skiseizoen. Ooit eens geweest in de paasvakantie en dan waren de condities ideaal, vanwege de ligging van deze verschillende skigebieden. Het vroegere Haideralm met drie aaneensluitende secties was trouwens het allermooiste gebied in de omgeving, bijzonder spijtig dat enkel de gondel nog is overgebleven.

𝐃𝐚𝐠 𝟒: 𝐇𝐨𝐜𝐡𝐨𝐞𝐭𝐳
Een toegift. Weliswaar niet in Vinschgau, maar toch. Vorig jaar vonden we het na een ochtend skiën toch wat ver rijden vanaf Gitschberg-Jochtal (Vals). Dit keer dus maar eerst een stukje Oostenrijk inrijden en langs de route proberen een skigebied te vinden dat een leuk aanbod had.

Een paar gebieden bekeken, maar Fendels (beperkt aanbod), Venet (nog niet open) en Hoch-Imst (beperkt aanbod) vielen af. Hochzeiger of Hochoetz (allebei ‘hoch’) dan maar. Uiteindelijk is de keuze op Hochoetz gevallen omdat hier vrijwel alles open was (enkel de rode 5 en de zwarte 12 niet), het precies groot genoeg is om op je gemak in een ochtendje te doorkruisen en we een ochtendpas tot 12.30 uur konden kopen tegen gereduceerd tarief.

Om 07.40 uur was de auto ingepakt en reden we weg uit Reschen. Het was prima weer, beter weer dan gisteren. En niet al te koud. Iets na 09.00 uur parkeerden we bij de lift in Oetz.

Oetz heeft geen dalafdaling. Ik vermoed dat het daarvoor misschien te laaggelegen is, maar belangrijker: de helling is waarschijnlijk te steil voor een piste. Binnen no-time leg je met de moderne gondeltjes een groot hoogteverschil, waarbij de blik richting onder meer de Zugspitze en het Inntal zich steeds meer opent.

Boven aangekomen bevind je je dan meteen in het hart van het skigebied. Hier komen de twee gondels uit Oetz respectievelijk Ochsengarten samen, bevindt zich het kinderland Widiversum, is de verzamelplek voor de skischolen en ben je ook nabij een aantal stoeltjes- en sleepliften.

Wij begonnen meteen met de rode dalafdaling 9 naar Ochsengarten. Grotendeels een veredeld breed pad, met een paar korte interessante stukjes. Wat meteen opviel was dat hier matig geprepareerd was, wellicht ook omdat het gisteren dooide en daarna weer was opgevroren. En daar was de rode 9 helaas niet alleen in. Abominabele pistes het eerste uur in ieder geval, wat het skiën niet bepaald plezierig maakte. Niet alleen in de kom van de nieuwe Kühtaile lift, maar ook op de pistes onder de Wetterkreuzbahn. We keken elkaar rond 10.00 uur dan ook vragend aan: gaan we hiermee door?

Gelukkig begon het zonnetje langzaam achter de berg vandaan te komen en begonnen de opgevroren spijkerharde pistes wat te ontdooien. En toen werd het skiën gewoon weer leuk. En kreeg het gebied ook meer allure.

De mooiste pistes vonden wij de zwarte 8 (heerlijke hellingshoek, mooi panorama, niet al te moeilijk), en de rode 2 en 4. Niet lang, maar wel lekkere racebanen. En breed!

Nog snel een glas Schiwasser gedronken bij de Bielefelder Hütte rechtsboven in het gebied, die wordt gerund door de Duitse Alpenvereniging DAV. En toen nog twee keer de geliefde rode 2 genomen, om daarna toch met een goed gevoel de ski’s voor de laatste keer deze vakantie uit te klikken. Om 12.20 uur zaten we weer in de lift naar beneden en om 12.45 uur reden we weg uit Oetz. Het was weer een mooie vakantie.

Voor wie is dit gebied geschikt? Families met kinderen! Het was bijna uitgestorven, maar ik heb toch een paar skiklasjes met kinderen gezien die echt de tijd van hun leven hadden. Een skiklasje ging een skiroute doen met de lerares en was door het dolle heen toen ze dit hoorde, en bij de ander mocht het ‘voorste kereltje’ kiezen welke variant van de piste ze zouden doen. Houd je van blauwe pistes, dan is dit niet je gebied. Ze zijn er wel, maar het zijn grotendeels verbindingspaden. Niet echt leuk dus. De meeste rode pistes in Hochoetz zijn weliswaar niet al te moeilijk, maar toch.

Op de rode 9. Zie de matige preparatie:

Bovenaan de Wetterkreuzbahn:

De kom bij de Wetterkreuzbahn:

Bovenaan de zwarte 8:

In de nieuwe Kühtaile lift met kijk op de rode 4. Rechts de aankomst van de gondel uit Ochsengarten:

Kijk op het Inntal met in de verte Imst:

In de Bielefelder Hütte: