Column: Oranje op de kaart

Het is weer zo ver. Ik had me zó voorgenomen om het niet meer te doen. Om niet meer iedere drie uur de sneeuwverwachtingskaart te checken en op acht verschillende sites het weerbericht te bekijken.

Het komt altijd goed!
Ik zou voortaan niet meer stressen en rustig afwachten hoe het valt. En als het niet valt, zou ik dat voortaan het Zen accepteren. Ik heb nu al zoveel ervaring op dit gebied, dus ik weet dat het op een hoge uitzondering na, altijd wel meevalt. Dat de sneeuwgrens best vaak lager uitpakt dan voorspeld en dat gevallen sneeuw niet zomaar smelt. Dat er kunstsneeuw is en dat je altijd wel kan skiën. “Hoe vaak heb ik nu in al die jaren meegemaakt dat er geen sneeuw lag?”, denk ik. “Nooit”, beantwoord ik direct mijn eigen vraag. “En hoe vaak is in al die jaren een skidag verregend?” vraag ik me af. “Drie keer” weet ik me feilloos te herinneren. Dat weet ik zo precies, omdat het indruk maakte, zo’n gordijn van regen tot hoog in het skigebied. Een kwelling was het, die heerlijke bergen en dan niet de piste op kunnen. Alsof iemand het hek naar de speeltuin op slot had gedraaid. Want ik ben wel fanatiek, maar er zijn toch grenzen: in de regen skiën, daar begin ik niet aan. Alhoewel…vorig jaar hadden we het nog een ochtend gedaan, besef ik wat beschroomd. Ben ik blijkbaar fanatieker dan ik dacht. Maar terwijl ik me dat bedenk, komt meteen ook in me op hoe de dag nà al die regen was. Hoe het ’s avonds was gaan sneeuwen en hoe we de volgende dag een dikke laag sneeuw hadden en één van de heerlijkste skidagen ooit meemaakten. Zie je wel, er is geen reden voor zorg over de sneeuwcondities. Het komt altijd goed.

Turen naar weerkaarten
Maar waarom heb ik dan nu toch weer de kriebels? En zit ik al twee weken te turen naar de weerkaarten? Omdat het eerste skitripje eraan komt natuurlijk! Omdat ik over drie weken met Kristof en anderen op de piste wil staan. En er voortdurend maar gesproken werd over recordtemperaturen, de vorstgrens op Mount Everest niveau ligt en zelfs de gletsjers je ijzig tegemoet staren op de webcams. Moeiteloos vallen mijn gedachten weer terug in onnuttig getob. “Ach, met nog drie weken te gaan, is er nog geen enkele reden voor paniek”, zegt mijn verstand. Maar mijn gevoel is het daar niet mee eens en dringt aan op actie. “Vraag Roel of hij al ergens iets ziet komen”, “Bel Kristof om te overleggen of we wel gaan, als het zo slecht blijft” Maar ik bedwing me, want dat komt hysterisch over, besef ik. En dus werp ik me op de weersites en de kaarten, als een dorstige op zoek naar water.

Daar is ie dan!
En het is gewoonweg niet te geloven maar, daar is ie dan, de aankondiging van een heuse dump. Ik kan het eerst niet geloven. Ik wil het eerst niet geloven. Zou het dan toch…? Wat een mooie kleuren op die kaart: paars en zelfs oranje. Even golven de verwachtingen heen en weer terug; de dump valt in Zwitserland, nee toch in Oostenrijk. De grootste hoeveelheid valt ten oosten van Salzburg, nee toch in Vorarlberg. Maar naarmate de dag des sneeuwvals dichterbij komt, wordt wel duidelijk dat het wit gaat worden, goed wit. En ach, of er nou 30 centimeter valt of 60; het blijft de goed nieuws show.

“Weet je het nog niet? Het gaat sneeuwen!”
En geloof het of niet, maar mijn ski’s staan inmiddels in de hal. Als mijn buurman komt om me op te halen voor ons looprondje, kijkt ie ongelovig naar mijn latjes. “Wat doen die daar al?”, vraagt hij met verbaasde blik. Licht geërgerd over zoveel onbenul, zeg ik: “Weet je het nog niet? Het gaat sneeuwen!”