Column: een biertje in Arabba
Na een uitgebreide en heerlijke skiochtend rondom de Marmolada zitten we met kinderen en aanhang aan een late lunch in Arabba. We nemen er een biertje bij. Daarmee moet je uitkijken tegenwoordig in Italië, maar 1 biertje kan. We tafelen rustig na met koffie en wat lekkers. “Ga je schrijven voor de website deze week?”, vraagt de kersverse schoondochter, die voor het eerst met ons mee op wintersport is. “Waarover zou ik moeten schrijven dan, vinden jullie?”, vraag ik, de kring rond kijkend. “Dat wintersport in de Dolomieten geweldig is weten ze nu wel. Verder gebeurt er niks speciaals, toch?”
Mobiel!
“Nou?”, zegt mijn dochter “besef je wel dat we vette mazzel hebben dat we überhaupt op wintersport zijn? Al die mensen die niet konden gaan door de maatregelen of ander gedoe…” “Ja”, beaam ik, “dat besef ik heel goed. Maar om daar nou uitgebreid verslag van te gaan doen…” “Nou, schrijf dan over alle niet zo leuke dingen, alle drama’s die er steeds gebeuren. In dit gezin gebeurt altijd wat, toch?, zegt mijn jongste licht uitdagend, kijkend naar de schoondochter voor steun. Die is veel te slim om de vraag te beantwoorden, bevestigen of ontkennen. Misschien ook wel omdat ze zelf voor het eerste drama zorgde, toen ze op de eerste dag haar mobiel verloor op de piste. We hadden op dat moment al heel wat pistes gedaan, dus de kans dat we ‘m zouden vinden leek me heel klein, maar we deden toch een poging; turend naar de grond skieden we de laatste afdaling opnieuw. Zonder resultaat. Terwijl mijn oudste zijn vriendin vakkundig troostte, gleed de jongste naar de laatste stoeltjeslift die we hadden genomen, om te vragen of ze iets gevonden hadden. Tegen al mijn verwachtingen in hoorden we een juichkreet: de mobiel was gevonden! Sinds dat moment van pure opluchting, horen we tien keer per dag “telefooncheck!”, waarop iedereen voelt aan de plek waar zijn of haar telefoon is opgeborgen. So far, so good.
Au!
Op dag twee zorgde ik zelf voor drama, toen we op 7/8 ste van de Sella Ronda even wat gingen drinken en ik op het terras uitgleed over een klein stukje ijs. Ik zocht steun bij een houten bank, die prompt omviel en zich in mijn ribben boorde. Het was maar goed dat de terrasgasten geen Nederlands verstonden, want er vielen wat krachttermen. “Jongens, valt wel mee”, wist ik uit te brengen, maar feit is dat ik sindsdien beweeg als een stramme opa en ze me moeten helpen met het aan- en uittrekken van mijn skischoenen. Skiën gaat gelukkig redelijk goed. Dat is natuurlijk het belangrijkst…
Opnieuw gedoe
Op dag drie kwam het drama van de oudste: na de lunch in een hut, merkte hij dat de jaszak openstond, waarin hij zijn sleutel van het appartement bewaarde. We waren inmiddels al veel verder, dus teruggaan was geen optie. Gelukkig hebben we een reservesleutel… Wij konden het echt niet helpen dat we hem de hele weg naar “huis” plaagden met steeds “sleutelcheck” te roepen. De dag was echter nog niet voorbij voordat hij revanche kon nemen, want bij het avondeten kwam de volgende blunder. Dochter en schoonzoon haalden pizza’s bij het restaurantje schuin achter ons appartement. Toen ze thuis kwamen bleek het bij één pizza fout te zijn gegaan: die was zonder tomatensaus i.p.v. zonder kaas en onze jongste eet geen kaas… Ik liep samen met hem terug met de foute pizza, in de pizzeria aangekomen legden we uit dat ze het verkeerd hadden gedaan en ter illustratie lieten we de pizza zien…. Helaas hadden we een goede pizza meegenomen en de foute thuis gelaten… Zucht. Hoe dan ook; de pizzabakker toverde een nieuwe pizza uit zijn houtoven en wij kregen een glas prosecco aangeboden als genoegdoening.
Alweer zoeken
Dag vier kwam met zijn eigen nieuwe uitdaging: ditmaal was de sleutel van het andere appartement kwijt… Niemand kon zich natuurlijk herinneren hem als laatste te hebben gehad. Lang en intensief zoeken bracht hem tevoorschijn; hij kwam onderuit een jaszak. De eigenaar van de jas wist van niks. No names are mentioned… “En we hebben nog dagen te gaan”, zei mijn dochter lachend. “ Hebben andere gezinnen dit nou ook?”
Ach ja, dat alles overdachten we bij dat biertje in Arabba. We wensen onszelf een prettige voortzetting van de vakantie.
Gerelateerde weblogs
Plaats een reactie
Heerlijk geschreven weer!
Weer een reden om schoonfamilie gewoon thuis te laten. 😉
Mooi stukje!
Al die check’s herken ik wel. Telefoon, sleutels, kijken of er geen jaszakken open staan, als je opstaat na de koffie kijken of er niets meer ligt, etc.
Ook wel gehad dat de rits van mijn broekzak waarin de sleutel zat nog open stond. Na de schrik gelukkig kunnen constateren dat de zak diep genoeg was en de sleutel er nog veilig is zat.
Super leuk stukje om te lezen!
En helaas al te herkenbaar, terugdenkend aan ons (mijn verloofde en ik) laatste weekendje Winterberg 2 weken geleden.
Omdat geen van ons zich goed voorbereid op de vakantie, komen we altijd dingen tegen; als het niet weten van de weg of waar we bepaalde informatie / sleutels / moeten ophalen, of het niet weten dat je met een dieselauto niet een bepaalde milieuzone in mag rijden (Barca). Met die wetenschap had ik me nu extra goed voorbereid & speciaal hier nog dingen nagevraagd als waar je de tickets zou moeten ophalen. Van een eerder weekendje Winterberg kende ik Sneeuwwitje nog, wat mij daarom een prima keuze leek, waardoor we niet voor verrassingen zouden komen te staan. Met genoeg zelfvertrouwen dat alles deze keer echt goed voorbereid was, zette ik mijn navigatie op Sneeuwwitje, al wist ik zeker dat ik de weg wel uit mijn hoofd wist. Nog eens checkend of we de uitgeprinte vouchers bij ons hadden, maar uiteraard was dit het geval, want deze keer was alles goed voorbereid. Eenmaal daar aangekomen, bleek Sneeuwwitje op de vrijdagavond alleen helemaal niet open voor ticketverkoop, omdat de piste niet verlicht is en dus helemaal niet open. Naar alternatieven nooit gekeken, daar ik me zo goed had voorbereid op het rijden naar Sneeuwwitje. En dus zaten we samen scheldend heel Winterberg rond te rijden, ondertussen al vaak zat langs de verlichte pistes waar iedereen lekker naar beneden aan het skiën was, maar wij geen idee hadden waar we dit nou konden regelen. Een uurtje later hadden we dan eindelijk de plek gevonden waar dit kon en konden we nog een paar uurtjes genieten van wat afdalingen.
De volgende ochtend dan toch naar Sneeuwwitje gereden en na snel alles aangetrokken te hebben, liepen we op weg met onze spullen richting de piste. Tenminste… Ik was mijn nieuw gekochte slotje vergeten en als we wat wilden drinken, wilde ik deze toch wel uitproberen om te kijken of ik dat nou een beetje werkzaam vond. Dus wij terug naar de auto om het slot op te halen en daarna de juiste spullen in de juiste zakken te doen (ik ben mijn sleutels ook zo vaak kwijt). Mijn autosleutel belandt dus in mijn rechterzak met rits, omdat ik daar de rest van de dag niet meer bij hoef te komen.
Na de eerste afdaling beneden bij de lift aangekomen te zijn, zie ik dat de rits van mijn rechterzak open is, en ja wel… geen sleutel meer in de zak. Alle zakken langs, maar niks te vinden, pakken we de lift naar boven en gaan alle plekken langs waar die eventueel zou kunnen liggen. In de lift langs Sneeuwwitje vraagt mijn verloofde me nog eens of ik de autosleutel niet gewoon in dezelfde zak heb gedaan als het slot, maar eigenwijs als ik ben, geef ik aan dat dit echt niet kan, want ik had juist zo goed bedacht dat de autosleutel in een andere zak moest. Eenmaal boven board ik snel naar beneden om na te vragen op locatie of ze al een autosleutel hebben gevonden. Ik haal het slotje uit mijn zak (ik vind dat top werken trouwens en voelt voor een persoon die zulk soort dingen altijd overkomt, een stuk relaxter om een biertje te drinken, wetende dat mijn snowboard veilig staat), maar uiteraard… zit de autosleutel daar in…
Hopende op meer verhalen zoals de onze, zodat we weten dat we niet de enige zijn :-)
Ik ben ondertussen blij dat onze volgende wintersport in Val Cenis gepland staat met 2 vrienden van ons, zodat we niet elkaar weer scheldend hoeven aan te kijken dat er iets niet gaat volgens planning!
Heerlijk herkenbaar klein burgerlijk leed 😁
Over 4 dagen vertrekken we naar Arabba, vol in de voorpret!
Erg leuk verslag!
Leuk!
Telefoon ook eens kwijtgeraakt en teruggekregen bij de lift.
Keep ‘em coming @Ruud!
Meeste jassen hebben wel een zak met iets van een elastiekje er in. haakje aan de sleutel en klaar. Zo niet, vast wel iemand handig genoeg om de jas van een lusje elastiek of koord te voorzien ;)
Deze verhalen worden elke vakantie weer opgehaald:
Vanuit Wolkenstein richting Marmolade dus 's ochtends extra vroeg vertrokken om de rij bij de Marmolade voor te zijn. Bovenaan Dantercepies zonnebril laten liggen in het eitje. Shit! Als een gek weer naar beneden skiën (erg lekkere piste 's ochtends over de ribbels). Even uitleggen aan liftbediendes waarom voor te dringen en ja hoor na een eitje of 5 kwam de zonnebril langs. Daarna weer omhoog, opmerkingen van vrouw en kinderen negeren en richting Colfosco (“Wel een beetje doorskien hè jongens…”)
Reisgenoot heeft nieuwe broek en jas. (Te) Duur spul dus “zonde” om aan te doen, de eerste dagen gewoon met het oude kloffie. Op de eerste mooie zonnige dag de nieuwe hippe outfit aan, eindelijk helemaal los met zon en goed zicht. Zonnebrand smeren, zonnebril mee en met de skibus naar de piste, in de rij voor de gondel, door het poortje en … jammer joh, skipas nog in oude jas. Grrr.
Reisgenoot heeft nieuwe broek en jas. (Te) Duur spul dus “zonde” om aan te doen, de eerste dagen gewoon met het oude kloffie. Op de eerste mooie zonnige dag de nieuwe hippe outfit aan, eindelijk helemaal los met zon en goed zicht. Zonnebrand smeren, zonnebril mee en met de skibus naar de piste, in de rij voor de gondel, door het poortje en … jammer joh, skipas nog in oude jas. Grrr.
FLS70 op 26 jan 2022 12:00
Dat laatste heb ik ook eens meegemaakt. In Val Thorens. Het mooie (en balen in deze) aan Val Thorens is dat je in 't begin geen lift omhoog hoeft te nemen en dus 1000m lager bij de eerste lift het probleem pas ontdekt.
Meeste jassen hebben wel een zak met iets van een elastiekje er in. haakje aan de sleutel en klaar. Zo niet, vast wel iemand handig genoeg om de jas van een lusje elastiek of koord te voorzien ;)
evr66 op 25 jan 2022 16:39
Ja zeker: zo’n haakje heeft de jas van mijn zoon ook… moet je hem er wel aan hangen natuurlijk 😎
Wel meer dan 10 j geleden, maar dezelfde skimaat als op dit moment.
Bij aankomst aan t dalstation, alles okidoki, helm, skibril, rugzak…alleen skies in de ene hand, sticks in de andere…Spijtig genoeg huispantoffels aan de voet😁🤣😅…Hupsakee , terug met de skibus.🥶
Wel meer dan 10 j geleden, maar dezelfde skimaat als op dit moment.
dan58 op 26 jan 2022 20:14
Bij aankomst aan t dalstation, alles okidoki, helm, skibril, rugzak…alleen skies in de ene hand, sticks in de andere…Spijtig genoeg huispantoffels aan de voet😁🤣😅…Hupsakee , terug met de skibus.🥶
Dat klinkt als een echte Belgen mop 🤣🤣