Manon

Al van jongs af aan ben ik met mijn ouders en zusjes op wintersport gegaan. Mijn kleine zusje was zelfs nog te klein om te skiën, dus die zat met een emmertje en een schepje onder aan de lift in de sneeuw te spelen. Les kreeg ik – samen met mijn neefje, nichtje en zusjes - van mijn oom gymleraar en ook een heel goed skiër. En als mijn oom een jaartje niet mee was op wintersport, dan skiede ik zelf achter klasjes aan. Ook toen ik bouwkunde in Delft studeerde en als student natuurlijk altijd krap bij kas zat, kreeg ik het toch voor elkaar om ieder jaar naar de sneeuw te gaan. Een winter zonder sneeuw was haast niet voor te stellen. Een tijdje terug ben ik met mijn vriend naar Milaan verhuisd. Ik werk hier als zelfstandige aan verschillende projecten en geniet van al het goede van het Italiaanse leven. Milaan is een geweldige stad en geografisch ligt het helemaal perfect. In de zomer kunnen we de bergen in en naar de meren in de buurt. Maar in de winter is het nog beter; dan kunnen we alle vrije dagen naar de sneeuw. De Italiaanse skigebieden zijn door de Nederlanders en Belgen nog vrijwel onontdekt. En dat is zo jammer, want je kunt hier heerlijk skiën! En een bijkomend voordeel is dat je de lekkerste restaurants vindt op de piste, zodat je tijdens de lunch een overheerlijke pizza of pasta kunt eten. In de Aosta-vallei, op maar anderhalf uur rijden vanaf Milaan, hebben we al veel gebieden verkend, zoals Courmayeur, Pila en La Thuile. Maar er staat nog heel veel in Italië hoog op mijn lijstje. Graag zou ik naar de Dolomieten gaan om daar de Sella Ronda te skiën, de langste afdaling ter wereld in Breuil-Cervinia kan natuurlijk niet ontbreken op het lijstje en over de Olympische pistes van de Via Lattea wil ik ook nog wel eens racen. Aankomende winters ga ik hopelijk al deze gebieden ontdekken en dan zal ik hier uitgebreid verslag doen op mijn blog. ‘La vita è bella!’ – en zeker het Italiaanse ‘ski-leven’.