Live: Fantastische voorjaarscondities!

Na twee superdagen voorjaarsskiën in het niet zo grote, maar echt leuke skigebied Flumserberg, met geweldig weer en heerlijke pistes, reed ik zondagochtend vroeg weg. Het doel was Arosa in het kanton Graubünden. Het was lekker stil op de weg en via de snelweg reed ik al snel Chur binnen. Ziet er trouwens uit als een mooie stad, maar ik gunde me geen tijd om rond te kijken, want de pistes van Arosa lokten. Ik had van meerdere mensen gehoord dat ze de auto in Chur laten staan en de trein nemen als ze naar Arosa willen. Dit om de 27 km lange weg naar Arosa te mijden. Op zondagochtend en zonder verkeer en zonder sneeuw was het goed te doen, maar de weg is één en al bocht en behoorlijk smal. Kan me voorstellen dat het 's winters met sneeuw en veel verkeer niet echt lekker rijdt.

Een zomerdag?
Ik reed om 9 uur Arosa binnen, gooide de auto in een parkeergarage bij één van de kabelbanen, trok mijn skischoenen aan en liep naar de lift. Om kwart over negen stond ik op de piste. De pistes waren werkelijk kanonhard; het leek wel beton. Maar de zon scheen volop en de temperatuur was al hoog, dus ik verwachtte dat ze snel zachter zouden worden. Na een paar betonpistes gaf ik het even op en ging eerst maar eens koffie drinken op zo’n zonovergoten terras. Daarna nam ik de Weishornbahn naar boven. Wat een uitzicht trouwens! De rode 10 die daarvandaan naar beneden leidt was door de ligging al opgewarmd door de zon en precies goed qua sneeuw. Een heerlijke afdaling die ik meerdere keren nam, maar die iedere run zachter werd. Om half twaalf waren grote delen al pap.
Na nog wat andere afdalingen zocht ik maar weer eens een terras op, ditmaal om te eten. Ik had pech met mijn tafelgenoten; meestal kom je leuk in gesprek als je als eenling ergens aanschuift, maar deze figuren waren ronduit sjaggo. Voor zover ik het Schweizerduits kon verstaan, werd er veel gemopperd. Over het hotel, over de pistes, over de liften en het eten. Onbegrijpelijk: zit je in één van de topgebieden van de Alpen -en kun je je dat blijkbaar veroorloven met je gezin- en is het geweldig weer en dan ga je zitten klagen. Ik stapte snel weer op de latten. En ik genoot van iedere minuut!

De heerlijke Hörnli
Ik ging de rest van de dag skiën in het gebied van de Hörnli. En wat een goddelijke pistes zijn dat daar zeg; een heel rijtje naast elkaar , blauwe, zwarte en rode en ze waren in redelijk goede condities. Allemaal brede carvebanen die je keer op keer op keer opnieuw wilt doen. Een geweldige middag had ik er. Overigens was het voor een zondag erg rustig, vond ik. Ik kon altijd alle liften zò inskiën en ook nu was ik regelmatig alleen op een piste. Toen ik aan het eind van de middag naar het dorp – nou…dòrp, zeg maar stad- terugskiede merkte ik pas hoe papperig te beneden was. Het was dan ook knetterwarm. En ik zag iedereen zo genieten op allerlei terrassen dat ik ook voor de verleiding bezweek. En het was zo warm dat jullie aller reporter daadwerkelijk even in blote bast heeft gezeten. (nee, er zijn geen foto’s van!)

Nòg lekkerder!
En maandag was nòg goddelijker. Ja, hoe is het mogelijk! Ik skiede 's morgens weer op de op de Hörnli, waar de pistes werkelijk in topconditie waren èn bleven. Het was heel stil. Met een enkele andere geluksvogels deed ik tot een uur of half twaalf de ene naar de andere afdaling; we hielden niet meer op. Hup de lift in, onderweg bedenken welke piste je gaat doen en hup knallen maar. In grote bochten naar beneden; het heerlijkste dat er is. Hoewel ik er eigenlijk geen genoeg van kon krijgen, ging ik toch de oversteek maken met de nieuwe gondel naar Lenzerheide. Wou ik natuurlijk wel gezien hebben.

Wow!
Nu hebben de pistes van Lenzerheide die je vanuit Arosa beskiet een totaal andere oriëntering qua zon. Dus frustrerend genoeg waren daar nog heel veel pistes betonhard. Bovendien was ik werkelijk totaal alleen; af en toe vroeg ik me af of het gebied wel open was, zo uitgestorven was het. Maar alle liften draaiden, dus ja… Ik nam de rode gondel naar de Rothorn, van waaruit je wederom een prachtig uitzicht hebt. Dat geldt ook voor het terras van het restaurant op de top, dat een echte aanrader is. Eten met uitzicht! De foto die ik van mijn lunch maakte, kan volgens mij zò in een folder!
Na het eten werd het echt speciaal; de afdaling van de top is een heerlijke rode piste die door een spectaculair gelegen en lange galerij/tunnel leidt. Ook hier was ik helemaal alleen. Ik stond te wachten op een medeskiër om een foto te kunnen maken van de ingang van de galerij met een skiër er op en ik heb ruim tien minuten moeten wachten voordat er iemand kwam. Doodse stilte in de prachtige hooggebergtewereld. Kan het mooier?
De pistes waren inmiddels lekker van kwaliteit- met dank aan de zon- en ik deed er nog een aantal, voordat ik de gondel weer nam, terug naar Arosa. Daar nam ik nog een uurtje mijn favoriete Hörnlipistes en skiede toen geheel voldaan terug naar Arosa.

De balans
Het waren vier heel mooie skidagen. Twee heel verschillende gebieden, Flumserberg familiair, Arosa mondain, het ene kleinschalig, het andere groots, het ene met echt prachtige uitzichten op de Walersee, het andere met zicht op het hooggebergte. Flumserberg heel leuk vanwege de afwisseling van pistes (breed, smal, door het bos, boven de bomen en met een aantal pistes op het noorden die de hele dag goed blijven), Arosa leuk vanwege alle brede banen. Ik heb van alle twee erg genoten.

Een geweldige afsluiter van mijn skiseizoen. Tot volgend jaar!