Column: De sleutelkaart

Na een heerlijke dag skiën worden we opgehaald door een busje dat ons naar een nieuw hotel brengt. We zijn namelijk op skisafari in de Dolomieten en we slapen iedere nacht ergens anders. Na de korte transfer stappen we uit. We zijn er: even inchecken en dan lekker de sauna in.

Haperingen

Bij de balie staat al een groepje vakantiegangers. “Eerst maar even de ski’s naar het skihok dan?”, oppert er iemand. Navraag leert dat dat in de kelder is en buitenom bereikbaar. Als we -nog in skikleding en op skischoenen- de betonnen trap zijn afgeklost met onze ski’s, blijkt dat we een sleutelkaart nodig hebben. Handig dit. Als één van de ons de kaart heeft gehaald, blijkt ie het niet doen. Opnieuw naar boven dan. De tweede poging heeft succes en als we de ski’s hebben gestald en de schoenen hebben opgehangen, melden we ons op sokken opnieuw bij de balie. Voordat we het weten staan we in de lift, die een knop mist voor de derde verdieping, zodat je je vinger in een gat moet steken en achter het bedieningspaneel iets moet indrukken. Bijzonder. We staan opgepropt en krijgen het niet alleen warm door de onze skijacks, maar ook door de vreemde geluiden en haperingen van de lift. “Voortaan liever de trap”, zeg ik, niet wetende wat me het komende halfuur te wachten staat.

Storing

Want als we met onze plastic sleutelkaartjes onze kamers proberen binnen te komen, blijft het lichtje rood. We komen er niet in. Ik voel dat ik nu aan de beurt ben om naar de balie te lopen. Beneden put men zich uit in verontschuldigingen; er was een computerstoring en de software doet gek. ‘Kan gebeuren, geen probleem” zeg ik begripvol en loop met opnieuw gelade kaartjes de trap op. Puffend loop ik naar boven over het dikke lelijke rode tapijt. Eerst die skijas eens uit. Boven staat mijn bagage inmiddels naast de deur. Ik deel de kaartjes uit; twee van ons komen binnen. Twee deuren blijven dicht, waaronder die van mij. Nu gaat een reisgenoot naar beneden om vijf minuten later puffend terug te komen. Dit keer ben ik de enige nog die niet binnen komt. Inmiddels iets minder begripvol ren ik de trap af naar de receptie. De meneer achter de balie vind nog meer Italiaanse uitdrukkingen om “sorry” te zeggen. Gewapend met een nieuw kaartje en met de woorden van de receptionist –“misschien is die andere beschadigd; nu moet ie het ècht doen”- loop ik weer naar boven. Dit is vermoeiender dan een dag skiën….

Bidden maar

Het wordt trouwens nog vermoeiender: het lichtje blijft pesterig rood. De deur blijft dicht. Ik onderdruk mijn neiging op de deur te gaan bonken en begin aan een nieuw tripje naar beneden. Ik leg uit, inmiddels geërgerd, dat ik nu ècht een keer naar binnen wil. De receptionist is zijn zekerheid over de goede afloop kwijt, getuige zijn “Laten we bidden dat ie het doet”, als hij mij weer een nieuw kaartje overhandigt. Blijkbaar is er nu goddelijke interventie nodig. Ik ben het trappenlopen inmiddels goed zat en stap in de lift. Ik priegel wat achter het bedieningspaneel om de “knop” naar de derde verdieping in te drukken. Het ding begint piepend en schuddend aan de beklimming om vervolgens ergens halverwege de etages met een schok te stoppen. Nee hè. Ook dat nog!. Ik druk op wat knoppen, maar er gebeurt niks. Ik wil net op de rode knop drukken als de lift met een schok naar beneden schiet. De deuren gaan open en ik sta weer in de lobby. Mopperend neem ik de trap naar boven. Onderweg kom ik twee reisgenoten in badjas tegen, op weg naar de sauna. Zij wel…

Binnen!

Dat bidden om hulp toch een goed idee is, blijkt als ik voor de zoveelste keer het kaartje voor het slot houd; groen! Met het gevoel of ik zojuist geslaagd ben voor een examen stap ik de kamer in en zeul mijn tas naar binnen. Het is er bloedheet en pikkedonker want de luiken en gordijnen zitten dicht. Geroutineerde reiziger die ik inmiddels ben, steek ik het kaartje in de houder om het licht aan te doen. Er gebeurt niets. Ik druk op de lichtschakelaars en het blijft donker. Eerst maar eens frisse lucht en licht. Ik doe alles wijdopen, gordijnen, ramen en luiken. Dat helpt nauwelijks want ik stik inmiddels de moord in mijn ski- en thermokleding. Ik trek alles uit en ik sta even in mijn blote niks te genieten van de koele bries en dan begin ik van alles uit mijn tas te trekken op zoek naar mijn zwembroek. Natuurlijk zit die onderin, zodat de vloer al gauw bezaaid ligt met mijn spullen.

Naar de sauna

Ik wil net de badjas uit de klaarliggende plastic zak gaan wurmen – rotverpakkingen ook altijd!- als geheel onverwachts de deur open zwaait. Een kort ogenblik staan de binnenstappende technicus en ik elkaar verbaasd aan te kijken. “Scusi, scusi, ze hadden me gezegd dat u niet kon binnenkomen en ik kom het slot repareren” Ik stap snel opzij om alsnog die badjas aan te trekken en zeg dat ik op weg was naar de sauna. Ik denk dat hij zoiets wel geraden had toen hij binnenstapte en mij In Adamskostuum zag worstelen met een badjas. Net als hij snel weer de gang wil opstappen zeg ik hem dat hij beter naar het licht kan kijken. Hij vertelt me dat hij dat gaat doen en dat ik het best na de sauna even een nieuw kaartje kan halen bij de receptie om dan mijn kamer weer binnen te komen.

Voor de dichte deur

Met gemengde gevoelens loop ik de trap af; nu had ik eindelijk een kaartje bemachtigd dat het deed en nu ben ik het weer kwijt. Ben ik straks nog een keer overgeleverd aan die biddende receptionist… Ik loop de lobby door en ga nog een trap af naar de kelder waar de wellness is. Nu eerst maar eens even relaxen. Maar wat zie ik als ik de deur van de wellness wil open doen? Een slot dat je moet open doen met je sleutelkaart! Ik schiet in de lach. Kan niet waar zijn dit. Weer naar die receptionist. Die lacht wat schaapachtig als hij me ziet. Ik vraag om een sleutelkaart om de sauna binnen te komen en loop weer naar beneden. Ik hoop maar dat ik daar een beetje kan ontspannen, want ik ben op de één of andere manier nog niet helemaal Zen. De sleutelkaart doet het in één keer. Yes!

Handdoeken

“Best mooie wellness trouwens” denk ik als ik binnen stap en op zoek ga naar de handdoeken. “Zoek je de handdoeken?” vraagt een reisgenoot, die net uit de sauna komt. “Kun je lang zoeken, want je moet de handdoeken uit je eigen badkamer meenemen, wisten wij ook niet hoor”. Met een diepe zucht draai ik me om en loop weer alle trappen naar boven. Op de derde verdieping heeft het slot besloten tot een nieuw rondje pesten; het lichtje blijft rood. Dit wordt een slapstick.

Ik sjok de trappen af en loop naar de balie. “Goed dat ik u zie” zegt de receptionist, “uw slot is stuk volgens de technicus, u krijgt een nieuwe kamer!”