Column: wintersport gaat niet altijd over rozen

Vorig jaar was ik met een groepje een paar dagen in de Savoie om te skiën in La Rosière en Val Thorens. Op de eerste dag in Val Thorens zat het qua weer niet echt mee. ’s Morgens konden we de uitgang van het hotel nog vinden, maar vervolgens hield het zo ongeveer op. Alles zat totaal dicht van de mist. Alhoewel ik al vaker in Val Tho was geweest, herkende ik in het dorp de pistes al niet en het was nog een hele toer om met zijn allen tussen heel veel andere skiërs en boarders door bij de Caron te belanden. Kwestie van elkaar heel goed in de gaten houden en schreeuwen naar de afdwalers. Eén van reisgenoten kwam aanskiën bij de lift, daarbij “wat een drukte!” verzuchtend. Toen ik zei dat het 's morgens op de piste door het dorp wel vaker druk was, zei ze verwonderd: “Oh skieden we door het dorp? Echt?” Kun je na gaan hoe mistig het was.

Koffie

Toen we eenmaal boven waren en bijna op de tast de piste opstapten, begon het ook nog eens te sneeuwen. Eerst zachtjes, maar al gauw kwam het flink naar beneden. We kwamen overigens helemaal niet flink naar beneden, want je was gedwongen zoekend de stokken en de pistebordjes aan de rand van de piste te volgen om überhaupt op de piste te blijven. En uiteraard moest er steeds op elkaar gewacht worden. De pistes waren trouwens ook in slechte conditie; het waren één en al hopen met zware natte sneeuw. Al vrij snel zaten we aan de koffie. Uitgebreid, want dat hadden we verdiend, vind je dan al gauw. “Moet wel leuk blijven” zeg je tegen elkaar, wat dan voelt als een alibi voor taart en veel slagroom op de chocolat chaud. Daarna deden we nog een paar pistes, hoewel de neerslag inmiddels in grote vlokken natte sneeuw naar beneden sloeg. Vrij onaangenaam.

Lunch

Gezien de omstandigheden was het niet verbazingwekkend dat we al gauw lunchplannen maakten. We hadden helemaal geen zin om in de mist te gaan zoeken naar een eetplek op de piste, dus we belandden in een nieuw restaurant vlak aan de piste in het dorp, Fahrenheit 7. Zo voelde het voor mij trouwens niet, als Fahrenheit zeven, want dat is namelijk -13. Ik krijg het bij zware sneeuwval en temperaturen rond het vriespunt juist altijd enorm warm. Ik drijf mijn ski-jack uit en mijn skibril beslaat flink. Zodanig dat ik al gauw weinig meer zie. En ik was de enige niet, zag ik. We stampten met zijn allen zwetend met ons natte kloffie naar binnen in het best wel gestylede restaurant. We wilden net druipend met de skischoenen de eetzaal binnenlopen, of er schoten obers toe met slofjes. Wow. Toen ze ons ook nog uit de natte jacks hielpen, die voor ons ophingen en langs een geweldig taartenbuffet naar onze tafel brachten, kon de lunch niet meer stuk. We zaten en aten heerlijk en lang. “Mag dit nog een skidag heten? “, vroegen we ons af.

Dan maar sleeën

Bij het naar buiten stappen merkten we dat de mist zowaar een beetje was opgetrokken. Vol goede moed lieten we ons naar een top vervoeren. De opklaring was helaas van korte duur en de pistes waren heel zwaar. Onze zin was eraf. Om niet vroeg in het hotel te belanden - wat achteraf gezien prima was geweest - werd er besloten te gaan sleeën. Dat hadden we beter niet kunnen doen…. De sneeuw was veel te nat en het gleed voor geen meter. Het eerste stuk van het parcours was bovendien heel vlak dus er zat al gauw niets anders op dan te gaan lopen, de “luge” mee slepend. We liepen te ploeteren met onze skischoenen in de zware sneeuw. Daar krijg je het heel warm van. Op de iets steilere stukken kwam je trouwens ook niet verder dan zittend in je bakje jezelf voortduwen in de plaksneeuw. Ik zag in de mist geen hand voor ogen met mijn beslagen glazen. Skibril afzetten was geen optie, want als bijziende zie ik dan niet veel…. Hoe vaak we niet in de sneeuwkanten zijn beland… Ook op het lugeparcours was het namelijk zaak de stokken die de piste aangaven goed in de gaten te houden. De mist was meestal zó dik dat je de stokken pas zag als je er vlak bij was, dus het was zoeken en zigzaggen, waarbij je regelmatig ook buiten de slee-piste belandde.

Au!

Uiteindelijk kwam er zowaar een stukje dat steil genoeg was om echt wat vaart te maken. Maar toen ging het mis; geen hand voor ogen ziend schoot ik in een bocht finaal rechtuit, door de sneeuwrand heen en viel een meter of vier een dalletje in. Half onder de slee in de natte slush, totaal gedesoriënteerd en met scherpe pijn in de schouder en ribben. Zo goed en zo kwaad als het ging, klauterde ik omhoog het parcours weer op, wat nog effe zoeken was in de totaal witte wereld. De anderen hadden niet gemerkt wat er was gebeurd, maar begonnen zich na een tijdje wel af te vragen waar ik bleef. Na veel pijnlijk geploeter kwam ik vloekend beneden aan. Daar bleek nog iemand te ontbreken, die pas na tien minuten opdook uit de mist met een soortgelijk verhaal als het mijne. We waren helemaal kapot.

En de balans? Drie dagen een pijnlijke schouder en rug en een gekneusde rib, waar ik weken last van had. En dan had ik nog geluk, want de andere onfortuinlijke uit-de-bocht-vlieger hield er een gebroken pols aan over en belandde in het gips. Effe sleeën….