Live vanuit de Spaanse Pyreneeën
Na eerst 6 dagen in de Franse Pyreneeën door te hebben gebracht (zie: Live vanuit de Franse Pyreneeën) was het nu tijd om de grens over te steken naar Spanje om daar gebieden te verkennen. De afgelopen dagen heb ik de skigebieden van Formigal, Cerler, Baqueira - Beret - Bonaigua en Boí Taüll bezocht. Hier volgt een kleine impressie van mijn eerste ervaring met het skiën in de Spaanse Pyreneeën.
Formigal
Via de Col de Portalet lieten we de Franse Pyreneeën achter ons en begon de eerste skidag in Spanje. Op slechts 100 meter na de grens met Frankrijk begint het skigebied van Formigal. Het skigebied heeft maar liefst 137 kilometer aan piste en samen met het nabijgelegen skigebied Panticosa zelfs 170 pistekilometers. De blauwe en rode pistes waren stuk voor stuk perfect geprepareerd, dit in tegenstelling tot alle zwarte pistes die allemaal nog volledig ongeprepareerd waren. Hierdoor ontbrak de echte uitdaging op de geprepareerde pistes een beetje, maar de enorme mogelijkheden op de vele blauwe en rode pistes maakten dit weer goed.
Het skigebied is overzichtelijk en ligt landschappelijk erg mooi. Op een paar piste na ligt alles hier boven de boomgrens. Het liftennetwerk is snel en bestaat voornamelijk uit koppelbare stoeltjesliften en een aantal koppelbare sleepliften. Opvallend is dat er weinig gezellige bergrestaurants te vinden zijn. De meeste eetgelegenheden zijn van het type fastfood en stralen geen sfeer uit.
Cerler
Het skigebied van Cerler is samen met Formigal-Panticosa onderdeel van Aramón, een samenwerking tussen skigebieden uit de regio Aragón. De tweede dag in Spanje hebben we dit skigebied verkend dat 77 kilometer aan pistes heeft. Al vrij snel werd duidelijk dat het skigebied in werkelijkheid groter aanvoelt dan dat het pistekaartje doet vermoeden. Een voordeel ten opzichte van de dag ervoor in Formigal was dat je in Cerler langere afdalingen kunt maken. Net zoals in Formigal lagen de pistes er hier erg strak bij.
Helaas waren ook hier waren de zwarte pistes allemaal ongeprepareerd! Het is mij onduidelijk of deze zwarte pistes later in het seizoen wel worden geprepareerd als het sneeuwdek wat dikker is, of dat dit gebruikelijk is in de Spaanse skigebieden.
Baqueira Beret
De derde dag in Spanje was een bewolkte dag met een verse laag sneeuw. Het grootste skigebied van Spanje stond op het programma, met maar liefst 157 kilometer aan piste. Het skigebied is erg uitgebreid en uitgestrekt. In een paar delen van het gebied staan nog wat oude liften, maar over het algemeen sta je overal weer snel boven. Je vindt hier een mooie variatie aan pistes en beginners hebben zeker leuke mogelijkheden, maar ik kreeg deze dag toch het idee dat het gebied wat meer geschikt is voor gevorderden. Een dagpas is hier met 51,50 euro het duurste van de hele Pyreneeën. Het is dan ook heel apart dat je voor dat geld geen normale skipas krijgt, maar een sticker die bij elke lift door het personeel gescand moet worden.
Boí Taüll
De laatste bestemming in Spanje was het skigebied van Boí Taüll, gelegen in het mooie Vall de Boí. Het skigebied ligt in een kom vanaf 2000 meter en het reikt tot een hoogte van 2750 meter, wat meteen het hoogste skibare punt in de Pyreneeën is. De bovenste lift was helaas gesloten door de harde wind, waardoor veel pistemogelijkheden wegvielen. Toch bleef er nog genoeg over om je een dag te vermaken. De grootte van het skigebied is echter te klein voor een weekbestemming. Met de lange koppelbare stoeltjeslift naar Balcó Del Cerbi kun je een groot deel van de pistes in de kom bereiken. Helaas was deze lift bij ons een tijdje gesloten wegens een technische storing.
Vanaf de Coll de Roies, het hoogste skibare punt van deze dag, was het terrein waarin men wilde uitbreiden richting Vall Fosca goed zichtbaar. Hierdoor zou er samen met Espui - Vall Fosca een groot skigebied ontstaan, maar dit is niet doorgegaan. Voor meer informatie over dit merkwaardige verhaal, zie Espui - Vall Fosca, een gefaald project
Tot slot heb ik hieronder even mijn opvallendste bevindingen van de skigebieden in de Spaanse Pyreneeën kort samengevat:
- weinig bergrestaurants en gezellige eettentjes op de piste. Bijna in elk gebied vind je meerdere fastfoodrestaurants;
- zwarte pistes niet geprepareerd tijdens de afgelopen dagen;
- landschap van de Spaanse Pyreneeën is uniek en erg mooi;
- gastvrije mensen die altijd bereid zijn om je te helpen, ook al is de communicatie vaak lastig omdat men nauwelijks Engels spreekt…
Via de prachtige N-260 is de volgende bestemming inmiddels bereikt: Andorra! Hier bezoeken we 2 dagen het skigebied van Grandvalira en één dag het skigebied van Pal-Arinsal. Wordt vervolgd…
Plaats een reactie
Word La Molina ook bezocht ?
Heb daar al leuke zaken over opgevangen. :)
Ook weer zo’n dingetje wat nog op de todo list staat. Keer boarden in de Pyreneeen, alleen is het weer net die 200 km extra rijden wat me een beetje tegen staat.
Thanks voor het verslag @Henri
Nice! Ben zelf komend weekend in Grandvalira.
@Henry in Frankrijk is het vrij algemeen gebruikelijk dat zwarte pistes zelden geprepareerd worden. Zeker als het geen belangrijke verbindingspistes of dalafdalingen zijn. Dit komt deels uit bezuiniging, maar voornamelijk uit de filosofie dat goede skiërs het juist leuk vinden om op niet-geprepareerde pistes te skiën. Sommige Franse gebieden geven dit ook op de pistekaart aan door middel van symbooltjes (piste de bosses, piste natur) of stippellijntjes, andere gebieden weer niet. In Oostenrijk hebben ze de behoefte aan ongeprepareerde pistes op een andere manier opgelost. Daar vervullen de skiroutes deze functie. Zwitserland geeft dergelijke pistes als zwart-gele routes aan op de pistekaartjes.
*bericht bewerkt door paolie op 15 jan 2018 10:52
@Paoly, gelukkig is het een liveblog over Spanje en niet Frankrijk.
Maar verder, pistes niet geprepareerd omdat dat leuker is voor de pro skiër? Raar, ik denk dat weinig pro skiërs blij worden van een opgevroren niet geprepareerde buckel piste. Misschien dat jij daar blij van wordt maar ik heb toch echt liever een strak geprepareerde zwarte piste dan een piste waar je geen fatsoenlijke bocht kunt maken.
Ik denk eerder dat de filosofie is: er zijn zoveel beginners, daarvoor doen we helemaal niet de moeite om de piste te prepareren.
Joost out
@Joostw de skiroutes in St. Anton en befaamde pistes als de Mur Suisse, Le Tunnel of de afdalingen op de flanken van de Mont Fort zijn niet voor niets zo populair! Stuk voor stuk gitzwart en ongeprepareerd.
@paolie: Nu haal je zelf zwarte pistes en skiroutes door elkaar. Zoals je zelf aangeeft vult ieder land en/of skigebied dit anders in, wat het er niet overzichtelijker op maakt. In Frankrijk betekend een skiroute ook niet persé dat het ook een gecontroleerde route is, terwijl dit in Oostenrijk wel doorgaans de regel is. Het zou m.i. een stuk duidelijker worden als overal in Europa pistes gewoon geprepareerd zijn en niet geprepareerde (maar wel gecontroleerde) hellingen als skiroutes worden aangegeven.
Een lekkere steile ongeprepareerde helling kan leuk zijn voor de afwisseling en uitdaging, maar als je lekker pistes wilt skiën, dan horen daar ook pikzwarte geprepareerde afdalingen bij. Zeker als je met pure pisteski’s oppad bent is een ongepareerde afdaling geen feest. Ja, je kunt em doen en mogelijk zelfs als ster naar beneden komen, maar plezier erin hebben is een ander verhaal.
In principie deed Baqueira Beret het eigenlijk goed met het (Amerikaanse) markeringssysteem van zwarte en dubbel-zwarte pistes, plus skiroutes. Echter was geen van dat alles geprepareerd, met 1 uitzondering op de dag dat wij er waren. Dat is voor diegenen die uitdagende geprepareerde hellingen willen skiën domweg teleurstellend. Enfin, ik had m’n bredere ski’s mee en het was sowieso een lekkere poederdag, dus ik vermaakte me ongeprepareerd net zo goed, maar het gaat om het principe. En dat er in de Pyreneeën tijdens ons bezoek nergens zwarte afdalingen geprepareerd werden, m.u.v. Andorra, mag best als een terecht minpunt genoemd worden.