Column: Thuisreis met hobbels

Ruud op 02 januari 2018· 11 reacties

null

We komen uit het hotel en lopen naar de auto. Die is raar geparkeerd, zie ik nu. Dat is ook geen wonder, want het is een onooglijk schuin naar een afgrond aflopend parkeerplaatsje en ik heb er mijn blik na een late aankomst in het pikkedonker neergezet. We gooien onze spullen in de bak en stappen in.

Shit

“Zal ik effe gidsen bij het achteruitrijden?”, vraagt mijn oudste, de ingewikkelde parkeersituatie inschattende. “ Maar dat is niet nodig, vind ik. Ruimte zat. Geheel onterecht, naar blijkt als ik de rechter-achter zijkant vol tegen iets aan jens. Bij het uitstappen zien we wat er mis is: haaks voor de muur die ik duidelijk in mijn achteruitkijkspiegel kon zien staat verscholen in de sneeuw een lage betonnen rand waarvan de functie niet duidelijk is, maar het resultaat wel: de achterbumper is ontwricht en het hele zijpaneel van de auto is los en beschadigd. “Weer echt Italiaans ontworpen, zo’n muurtje”, oordeelt zoonlief. “Eerder oud-hollands niet goed uit de doppen gekeken”, denk ik bij mezelf met enige schaamte. Zo goed en kwaad als het gaat druk ik de zaak weer in elkaar. In Nederland maar eens naar de garage. Nu eerst skiën! Op naar de eerste afdaling van onze Italiaanse vader-zoon trip.

Thuisreis met hobbels

Na een paar superdagen op de pistes is het tijd voor de thuisreis. Die gaat niet van een leien dakje. Het zijpaneel, waar we al die tijd mee hebben rondgereden, gaat steeds weer los en al na een half uur staan we stil voor de Fréjustunnel, die dicht blijkt in verband met een storing. Als we die hobbel eenmaal genomen hebben, belanden we in de Mauriënnevallei in de dichte mist. Het schiet allemaal niet erg op. Pas na Lyon maken we vaart. Omdat er regelmatig mensen toeteren als ze ons inhalen informeer ik bij mijn oudste een aantal keren hoe het zijpaneel er bij hing. Dan kijkt hij in zijn zijspiegel en bromt dat het ok is. Ergens langs de inmiddels stille snelweg tussen Lons en Dôle gaan we even tanken en neemt zoonlief het stuur over. We zijn nog niet op de snelweg of ik kijk in de zijspiegel aan de passagierskant naar ons paneeltje. Ik schrik me rot. Hoezo ok? Het hangt helemaal los en klappert als een gek. Ik bonjour de jeugdige chauffeur naar de eerstvolgende stop bij een benzinestation. Daar kijken we in het winkeltje of er iets is wat de zaak kan vastmaken. Ducttape? Klemmen? Niets te vinden helaas. We besluiten een garage op te zoeken.

null

Garage?

De eerstvolgende afslag brengt ons op het Franse platteland. De navigatie geeft aan dat de eerste garages in Poligny zijn. Dat is 20 kilometer het binnenland in. Er moet toch iets dichterbij zijn? Het is doodstil: een week voor Kerst en bijna lunchtijd. We rijden een piepklein dorpje binnen waar we aan meerdere mensen vragen naar een garage. Iedereen is zeer behulpzaam, maar ze wijzen ons allemaal naar een ander dorp. Na wat dwalen in de mist over plattelandsweggetjes en dorpjes worden we er moedeloos van. We gaan we toch maar voor Poligny. Dat blijkt zowaar een redelijke plaats met meerdere garages. De eerste is dicht. De tweede is op vakantie. De derde wil ons helpen, maar na de lunch. En die is net pas begonnen. De vierde zegt als ie de staat van de zijkant ziet: “Olàlà, ça va être très compliqué” en poeiert ons af. Bij de vijfde hebben we beet. De man achter de receptie roept een monteur, die net aan tafel zit. Die komt zijn mond nog afvegend naar buiten, kijkt onbewogen naar de zijkant, zegt “eh ben….” Ik interpreteer dit als “Hier heeft u een probleem meneertje”, maar onverwachts haalt ie zijn handen uit zijn zij en trekt in één ferme ruk vrijwel het hele zijpaneel los. Nog voor dat ik kan uitroepen “Wat doet u nou?” duwt ie even ferm de zaak er weer in en ramt met een vuist het paneel weer onder de bumper. “Voilà”, zegt ie doodgemoedereerd. Hij geeft ons een hand en loopt weer richting eettafel, ons verbouwereerd achterlatend. OK dan.

Onverwacht lekker

“Eerst maar eens wat lunch halen”, zeg ik lachend tegen het nageslacht. “We zijn hier nu toch: er zal in het stadje vast wat te scoren zijn. Als we het centrum binnenrijden blijkt dat een juiste inschatting. Wat heet: er is markt en het is hartstikke levendig. Je vraagt je af waar al die mensen vandaan komen! We kijken onze ogen uit: een stadje van niks, maar er zijn meerdere bakkers, slagers, een traiteur en een grote wijnwinkel. En allemaal met een mooi assortiment. Onze stemming slaat om: onverwachts is het autoprobleem verholpen en even onverwacht zijn we in een culinair paradijsje beland. Kunnen wij altijd erg waarderen. Het eind van het liedje is dat we met plastic tasjes vol stokbroden, kazen, worsten, pâté, pizza’s en gebak weer instappen. En met kerstcadeautjes en allerlei lekkernijen en flessen wijn voor het thuisfront. De rest van de reis loopt voorspoedig; het klaart op, het blijft stil, we kunnen goed doorrijden, het zijpaneel zit als een huis en we eten heerlijk. Als we ’s avonds laat binnenstappen met onze plastic tassen zegt mijn vrouw ”Huh? Jullie zaten toch in Italië?”

Afhandeling

En het zijpaneeltje? Tja. Daar werd ik dan toch weer minder vrolijk van: nieuw paneel, nieuwe bumper, nieuw achterlicht. Praat je toch weer over zo’n duizend eurootjes. Die had ik liever besteed aan een skitripje….

Ruud
droomt het hele jaar van witte bergen. Altijd bezig met het plannen van nieuwe trips, blogt hij over wintersport wetenswaardigheden.

Plaats een reactie

Zonde! Deze “muurtjes” en de “onooglijk schuin naar een afgrond aflopend parkeerplaatsje” hebben ze volgens mij patent op in Italie net als enorme kuilen en gaten in het wegdek op diezelfde parkeerplaatsen.

Seriously snow addicted family!

Wat een avontuur weer! Bedankt voor weer wat leesplezier!!!

Mooi verhaal en het doet je beseffen dat 9 van de 10 ritten eigenlijk wel erg soepel gaan. En als het dan een keer tegenzit kom je onbedoeld toch ook weer hele leuke dingen tegen. Zo ben ik ook vaak genoeg in de leukste dorpjes terecht gekomen in een poging om files te ontwijken. Uiteindelijk doe je veel langer over de rit dan als we braaf in de file bleven staan, maar het was het waard!

Ik heb een verhaal uit 2006, mijn meest memorabele terugweg. Er is een topic over helse ritten waar ik deze al eens verteld heb, maar hij past ook hier :)

De terugweg begon rond 10u 's morgens op zaterdag vanuit het chalet, waar we met een groep van 4 gezinnen in verbleven. Het had flink gesneeuwd, dus de auto’s moesten eerst uitgegraven worden van de parking en dan voorgereden om in te laden. Dat kostte al best wat moeite, maar het had ook wel iets leuks. We konden elkaar helpen en uiteindelijk stonden er 4 auto’s klaar bij het chalet.

Auto’s vol dus rijden maar. Tuut-tuut, goeie reis, zie je thuis… Behalve dat wij niet meer wegkwamen uit de sneeuw met die volle auto, ondanks winterbanden. Iedereen was al weg en wij bleven achter. Ik had de sneeuwkettingen al in de hand toen er wat locals opdoken die graag even een duwtje gaven. Erg aardig, maar 20 minuten achterstand. We hadden een adres voor nog een gezamenlijk diner in Noord-Frankrijk afgesproken.
Onze kleine, toen net 2 jaar oud, besloot binnen een half uur, nog op de afdaling van de berg naar het dal zijn luier vol te knallen. Flinke stank, maar waar stop je om dat te verschonen?
De eerste pomp om de snelweg dan maar. Maarja, die was zo druk dat parkeren nauwelijks lukte en de rijen voor de toiletten niet te doen waren. Volgende pomp hetzelfde. Dan maar op de achterbank op de parking. Beetje fris in z’n blote kont, maar weinig andere keuze. Hadden we achteraf beter direct kunnen doen, dan hadden we niet zo lang in die stank hoeven doorrijden.

Na Lyon was de ergste drukte voorbij, dus gas er op. We waren al bijna een uur verloren op een stuk van 200 kilometer, dus we wilden een beetje inlopen op de rest. Dat reed prima door! Eindelijk!
De peage bij Toul besloot ik contant te betalen, want ik had nog wat cash. Alleen direct daarna werd ik door de gendarmerie vriendelijk verzocht even naar de zijkant te komen. Oeps, iets te hard gereden, maar met €90 kwam ik er genadig vanaf. Alleen dat redde ik net niet meer, dankzij die contante betaling van de tol. De politie betalen met pin of credit card kon niet (missschien ondertussen wel?) maar men had al printjes klaarliggen met een routetekening naar de dichtsbijzijnde geldautomaat. Ondertussen hielden ze mijn paspoort en rijbewijs even bij zich. Dus 20 kilometer verder, pinnen en weer terug. Grrrr, daar ging de ingelopen tijd.
De rest van het gezelschap was zo aardig om nog even op ons te wachten in het restaurant, maar hadden uiteraard allang gegeten. Dus wij ook maar even een vlugge hap erin, terwijl de rest weer verder reed voor de laatste 400 kilometer.

NIet veel later passeren we Luxemburg en rijden we België binnen. Op de heenweg was de E411 al een lange ijsbaan en een week later nog steeds. We glibberen met een gangetje van 60 richting Brussel. Ondertussen zien we in de andere rijrichting een vrachtauto dwars over de weg staan, in het donker. Er rijdt een auto op af en we twijfelden of de bestuurder deze vrachtwagen zag of niet. Hij leek geen vaart te minderen en klapte inderdaad in volle vaart in de flank van de vrachtauto. Door de klap en de gladheid schoof de vrachtwagen weer terug in de rijrichting. De auto die erop klapte was een Opel Corsa (!) Alleen zowel bestuurder als bijrijder - vader en zoon - hebben de klap niet overleefd. Veel konden wij niet meer doen. We hebben de laatste 200 kilometer extreem voorzichtig en in stilte afgelegd. We waren na middernacht thuis, wat nog helemaal niet zo gek was.

Wat hebben we geleerd voor de jaren daarna:

  • Geen afspraken onderweg met de rest van de groep. Iedereen in zijn eigen tempo.
  • Jakkeren heeft ook geen zin. Vertraging is pech.

We zijn nooit zo van het vaak en lang stoppen geweest en nu nog steeds niet. Liever met een broodje in de hand en een flesje drinken in buurt lekker doorrijden. Plassen en tanken combineren we, zodat we meestal met 2 korte stops af kunnen. Door gewoon een prettig tempo aan te houden (130/140) zijn we nog steeds vrij snel op bestemming of thuis. Het vertrekmoment kiezen we zorgvuldig om zo de grootste drukte onderweg (krokusvakantie) te vermijden. Hierdoor is de reis, met name heen, ook onderdeel van de vakantie geworden.

@jay: hierdoor is de reis ook onderdeel van de vakantie geworden schrijf je: dat vind ik buiten de vakantieperiode ook, maar het lukt me niet goed om er in de drukte van de krokusvakantie ook zo tegenaan te kijken: het enige dat helpt is wat mij betreft een dag later vertrekken, dus op zondag

Blogger, skiër, verslaafd :-)

Gelukkig nog nooit echte pech onderweg gehad waar je veel tijd me kwijt bent, alleen files. Tie rips, Ducttape, en wat schroevendraaiers zijn echter wel altijd handig om in de auto te hebben naast de gebruikelijke zaken. 1x was het niet aanwezig en hing de binnenkant van het spatbord voor los. Was inmiddels alweer in NL, en gestopt bij een MC Donalds. Daar was een meneer van de ANWB bezig met een ander geval, toch even gevraagd of hij nog wat tie rips over had. Over niet, maar wel genoeg en mocht er gelukkig een paar meenemen :)

@Ruud, dat klopt. Drukte en files draagt niet echt bij aan het vakantiegevoel. Daarom vertrekken wij ook op vrijdag en kiezen een hotel vlak bij de eindbestemming. Op de terugweg rijden we tegenwoordig achter de files aan (vertrek ca. 14u) en dan zijn we alsnog rond middernacht thuis.

Ik mis nog wel een foto van hoe dat paneel er nu uit zag… ;)

Pics or it didn’t happen…

Pics or it didn’t happen…

RoteHersentote op 2 jan 2018 19:18

Oh, it happened allright… 😡

Blogger, skiër, verslaafd :-)

Afspreken onderweg doen wij ook nooit. Werkt toch niet. Vorig jaar zijn we met 2 auto’s apart van elkaar ongeveer rond de zelfde tijd van huis vertrokken naar Söll. Onderweg appen waar de ander zich bevond, bleek dat zij er voor hadden gekozen om vanuit Venlo over de A40, de A3 en A9 te gaan. Wij gingen over de A61 en de A8. Maar het toeval wil dat we precies op het punt waar de A9 bij de A99 komt, bij München, we onze reisgenoten zagen invoegen.
Dat had je nooit kunnen uitkienen als je dat zou willen…

@ruud weer met een glimlach op mijn gezicht gelezen. Mooie avonturen weer.

Bergen + Sneeuw = ❤
Sneeuwalarm

Ontvang gratis een sneeuwalarm per e-mail van jouw bestemming in aanloop naar je wintersport vakantie! De meldingen stoppen automatisch na je vakantie.

Plaats een reactie