Boven het kleine skigebied van Pelvoux liggen een paar heel mooie toerskibergen. Klassiekers, waar berggidsen hun klanten kennis laten maken met de sport van het toeren. Zelf omhoog lopen en dan in heerlijke poeder naar beneden knallen, om te eindigen in het knusse berghutje van het skigebied. Ook vind je hier een stuk spannendere lijnen. Steile hellingen vol met rotsen en bevroren watervallen. De dag voor kerst ging ik met twee goede vrienden op pad om zo’n lijn te skiën.

Vroeg thuis

Sandra, mijn vrouw, die normaal gesproken altijd mee gaat met toerskiën, kan momenteel niet mee omdat ze hoogzwanger is. Maar ik beloofde dat ik op tijd thuis zou zijn. Ik zou de kerstboodschappen doen, de vloer dweilen enzovoort… (Moet ik het verhaal nog afmaken, om te begrijpen hoe dit afloopt ;-) )

Omhoog lopen

We hadden de eerste lift omhoog. We kregen zelfs van de liftbediendes een doos eieren in onze hand gedrukt voor het restaurantje naast de lift. Iets over negenen stonden we helemaal boven in het gebied. In een stevig tempo liepen we daarna omhoog. Om één voor één de verschillende lijnen te bekijken. We besloten via een mooi klimmetje naar de top ‘La Rouya’ te lopen. We verwachtten achter deze berg een geweldige afdaling. In bovenstaande filmpje kun dat de sneeuw inderdaad geweldig was. Maar onze honger was niet snel gestild. We wilden meer.

Onbekende afdaling

Een paar jaar geleden is er een nieuwe lijn ‘geopend’. Een afdaling was voor het eerst geskied. Door een diepe kloof, couloir, kon je helemaal terug naar het ingesneeuwde dorpje van Ailefroide skiën. In deze kloof waren er wel meerdere onskibare stukken. Dus het touw moest mee om deze stukken te kunnen abseilen. Natuurlijk hadden we het touw, klimgordels en ijzerwaar mee.

Al iets te laat

Met een schuin oog op mijn horloge, het was al wat laat, klommen we weer omhoog. Naar de entree van dit couloir. De eerste meters van het couloir waren heerlijk. Tot aan de eerste abseil was het fijne poeder. Daarna werd de sneeuw minder goed, en het terrein best serieus: dat betekende rustig skiën. We genoten van de wilde omgeving en we daalden voorzichtig af.

Muur van ijs

Halverwege kwamen we een muur van ijs tegen van zo’n dertig meter. Niet te skiën, en één, twee, drie geen plek om het touw vast te maken. Dat was een probleem. Na wat graafwerk in de sneeuw vonden we een stevige boomwortel. Daar kon het touw wel omheen. Dus aan de boomwortel daalden we verder af. Dit nam natuurlijk erg veel tijd in beslag.

Nog meer muren

Na weer een paar honderd meter skiën kwamen we boven een andere ijsmuur. Hier hadden voorgangers gelukkig stevige haken in de rots achter gelaten waar we aan konden afdalen. Daaronder zag het er weer problematisch uit.

Want na een paar honderd meter skiën over slechte en betonharde sneeuw stonden we boven op een flink rotsblok en een bevroren waterval. Met hele goede sneeuw misschien te springen op ski’s. Maar met de slechte sneeuw zou dat te gevaarlijk zijn.

*Er was geen haak te bekennen om een touw aan vast te maken. *

*Het werd ook al bijna donker. De laatste oranje lichtstralen gleden van de berg aan de overkant van het dal af. *

*Wat nu te doen. We hadden weinig zin om hier de nacht door te moeten brengen. En ik dacht aan Sandra die momenteel vast niet meer om dit iets uitgelopen avontuur zou kunnen lachen… *

Er zat weinig anders op dan voorzichtig deze rotsen af te klimmen. Met mijn ijsbijlen (een soort pikhouwelen) en de stijgijzers onder mijn voeten klom ik door het ijs af. Het bleek eenvoudiger te zijn dan verwacht. Daarna klommen François en Pierre ook naar beneden. François vond zelfs dat het laatste stukje ijs prima gesprongen kon worden. Na deze sprong was het echt donker…

Door een onhandig bos skieden we tussen de ons nieuwsgierig aankijkende gemzen naar beneden. Om een uurtje of zes kwamen we weer bij de auto aan.

Op de weg naar huis kochten we snel een bloemetje voor Sandra, want ik was wel een klein excuus schuldig. Eenmaal thuis was haar antwoord:

“Oh ik ken jullie langer van vandaag, ik had er niet op gerekend dat jullie op tijd thuis zouden zijn. Enne, over een paar maandjes ga ik gewoon weer mee! Want het vervelendste vind ik eigenlijk dat ik niet mee kon. Want avonturen beleven is veel te leuk.”