De lift naast de vieze hut
Het is niet altijd eenvoudig de namen of nummers van al die pistes en hutten in je skigebied te onthouden. Dus hebben we vaak eigen zo onze eigen benamingen.
Flauw maar leuk
We zullen de enigen wel niet zijn, maar wij verhaspelen de namen van pistes en hutten nog al eens. Sommige pistes hebben een naam die vragen om een alias. Beetje flauw natuurlijk, maar iemand begint ermee en dan wordt het algauw een running gag. Zo noemden wij in het skigebied waar we ooit hebben leren skiën de “Piste de bob” altijd de “piste van Bob” of gewoon “Bob” En mede omdat we met de skiles eens behoorlijk geworsteld hadden op “Champsclotury” werd die door ons altijd venijnig de “Kloterij” genoemd. Toen we jaren later eens met een heel gezelschap in Tsjechië skieden en we in het dorp de keuze hadden uit de gebiedjes van Lisa Hora of Horny Domki , was het altijd: “Doen we Lisa of doen we Horny?” Waarbij Horny altijd zo Engels mogelijk werd uitgesproken. De Pöglbahn in Alpbach ontkwam ook niet aan een hertaling: al gauw was het de “Pukkel”. En de Lagopède in Val Tho werd om onduidelijke reden steeds Dagobert genoemd. De Würstlbude in Dorfgastein heette bij ons al gauw de “Worsten”.
Oriëntatie
Veel nuttiger dan woordgrapjes zijn de benamingen die ontstaan ter oriëntatie, al die pistenummers haal je gauw door elkaar en er ontstaat al gauw discussie over. “We nemen boven de blauwe 19”, zegt er dan iemand. Waarop er altijd wel een ander gaat beweren dat dat helemaal de 19 niet is, maar de 16 of een heel ander nummer. Dan ga je al gauw andere elementen gebruiken als extra oriëntatiepunt. “O, langs die hut met die rooie parasols, bedoel je” of “weet je wel; dan begin je bij die zendmast en dan heb je eerst dat vlakke stuk” of “is dat bij die driesprong en dan die piste langs die oranje netten?”. Nog een stapje verder en je hebt een parallel skigebied gemaakt, met namen en verwijzingen die anderen niet altijd direct zouden snappen. Zo snapt in ons gezin iedereen meteen wat je bedoelt als je zegt dat je de piste neemt naar “de vieze hut” Of de piste langs de vogelhut.
En we kenden in een gebied het “korte blauwe pad”, het ”lange blauwe pad”, het “hoge pad” en het “rotpad”. Het spreekt vanzelf dat we niet dol waren op dat laatste. Zo spraken we in verschillende gebieden ook over de “wifigondel” en de “gammele stoeltjes”. En over de “ijsbaan” (een piste die altijd snel ijzig wordt), de drukke lift” (die gek genoeg niet naar een lift verwees, maar naar een piste, die eindigde bij een stoeltjeslift waar altijd rijen stonden) en de “hel” (een steil pad van een huis dat we huurden naar de stoeltjeslift).
Gebeurtenissen uit het verleden
Op het moment dat je gebeurtenissen uit het verleden koppelt aan bepaalde plekken in een skigebied, wordt het voor buitenstaanders al helemaal onbegrijpelijk. Wat te denken van de “helikopterpiste” (de eerste keer dat we die namen landde er traumahelikopter), de “modderpiste” (de eerste keer dat we die namen, lag er nauwelijks sneeuw) en de valpiste (wat daar gebeurde laat zich raden). En de “Katja”, wie snapt die? Wij wel, want we zaten ooit op skiles met een Katja die het presteerde om steeds in de rij voor de lift te vallen tussen de wachtenden. Sindsdien noemen we een struikelpartijtje als je niet op de piste staat een “Katja”. En een ongeleide projectielskiër die zijn snelheid niet onder controle heeft en onderuit gaat noemen we een Séba. Die reden van die naam is ingewikkeld en inmiddels zelfs voor ons ternauwernood traceerbaar, maar ja, die dingen gaan op een bepaald moment een eigen leven leiden. De “Apfelstrudel”, ook een highlight uit ons verleden: we waren met vrienden en de vrouwen haakten af, omdat ze “even rustig aan een makkelijke piste” wilden doen. Ze belandden vervolgens op een heerlijke piste waar niemand skiede en waren helemaal gelukkig. Totdat bleek dat de piste niet bij een lift eindigde…. Er zat niets anders op dan een heel stuk omhoog te klunen. Als troost namen ze in een hut een mega stuk appelgebak. Waarop wij eerst de piste in kwestie “de Apfelstrudel” gingen noemen. Vervolgens werd “een Apfelstrudeltje doen” onze uitdrukking voor “iets doms doen”. En wat te denken van een piste die we altijd de “blauwe ballen” noemden? De reden? Je kwam er via een heel steile sleeplift, waarvan een vriend beweerde dat hij er blauwe ballen aan had overgehouden….
Plaats een reactie
Zo noemen we bij ons in de familie Brechhornhaus in Westendorf nog steeds ‘de alde opa’ (Limburgs voor oude opa). Vroeger was het een kleine oude hut waar een wat narrige man in het schuurtje kratten bier en cola had staan en verkocht.
Zo hadden wij op het vorige kantoor de benaming Herman voor iemand die een stomme fout maakte. En het was geeneens Herman die ooit een fout maakte, maar een directeur die vroeger weleens behoorlijk aangeschoten aan de bar zat, dan aan mij vroeg hoe de barkeeper heette, daar niet naar luisterde omdat hij die beste jongeman dus altijd Herman noemde, of dat nou Henk, Klaas of Pietje was…
De bijnamen zijn altijd geweldig! Zo was er in Andorra waar ik jaren geweest ben een Griekse jongen aan het werk in de kroeg van een vriend van mij, die heet Adam, maar iedereen noemde hem Noulaki, dat had niks met Grieks eten te maken, maar meer met het wiet roken dacht ik. Vasn hem kwam ook het woord Malaka, dat betekent in het Grieks liefkozend rukkertje. Als je MalakaS zegt zeg je hetzelfde maar dan is het een scheldwoord. Maar tussen het barpersoneel onderling werd er dus continu Malaka gezegd. De buitenstaanders snapten er natuurlijk niks van
Haha, leuk topic!
Gschwandtkopf in Seefeld => de Zwanekop
In Ischgl zijn er wel een paar:
- Palinkopf => de Palingkop
- Visnitzbahn => de Visnetlift
- Pardatchgratbahn => de Schatzi lift ;)
- Silvrettabahn => de Kuhstall lift ;)
- Lange Wand => de Steile Wand
Voor de trouwe DWDD-kijkers: hier is ‘Mand!’ een standaarduitdrukking geworden.
Hebben wij met een sleepliftje, op de skiles noemde de leraar dat altijd de pannenkoekenlift en sinds we een keer in Frankrijk zijn geweest noemen we het een crêpelift
Weer een leuk stukje, Ruud! Leuk gebiedje in Rokytnice. Jaren geleden een paar jaar achter elkaar geweest. Wij noemden het altijd de horny donkey.
In mijn Nederlandse familie is een piste in Puy Saint Vincent, de Clôt d’Aval, de kloteval geworden ;-)
Boven Zell am Ziller ligt de voor velen bekende Schnitzelhütte. Toen wij zo’n 10 jaar geleden naar die hut gingen, stonden er nog geen sneeuwkanonnen. Dat was te merken ook: de piste lag er (om het zacht uit te drukken) beroerd bij. De beste omschrijving was nog “gebroken wit met bruine vlekken”.
Sindsdien heet die piste bij ons de Stracciatella-piste. En hoewel we er sindsdien nooit meer geweest zijn, weten we nog steeds om welke piste het gaat en kunnen we die feilloos aanwijzen op de pistekaart.
Zo hebben wij in Val Gardena de “Grip & Golf” lift. Het gaat om de stoeltjeslift die van Plan de Gralba naar Piz Seuteur gaat.
Mijn dochter deed ooit HBO Sport Marketing en moest toen met een paar studiegenoten een onderneming starten. Het werden speciale grepen voor de golfclubs. Daar had ze stickers van op zak en één op het poortje van de lift geplakt.
Dit blijft nu voor ons de “Grip & Golf” lift.
*bericht bewerkt door Noblesse op 21 feb 2017 10:40
Van die irritante niet koppelbare liftjes die ook nog eens erg laag zijn, die worden bij ons “kuitenkletsers"genoemd. De Morraine in Valtho is de “snowboarderspiste” (omdat de snowboarders die zo fijn vonden), en uiteraard het “mes en vork” restaurant” in hetzelfde gebied (volgens mij noemen alle Nederlanders dat restaurant zo). Verder spraken we daar vaak af in “le Panini”(zaakje waar we vaak een panini aten, had een andere naam uiteraard). Als iemand iets kwijt is, wat voor zijn neus ligt, noemen we hem “Theo”(na een reisgenoot die na een val in paniek riep dat zijn bril kwijt was, terwijl deze gewoon op zijn hoofd stond) . Iemand die veel te snel opgeeft is een “Piet”(ook oud reisgenoot). En mijn man heeft veel moeite met pistes te onthouden, dus ik geef ze standaard bijnamen voor hem, bijvoorbeeld Piz Seteur gebied is “bij de titti bar”, alles bij Seceda en Col Raiser is “bij Anna” etc.
Heel herkenbaar allemaal.
Wij hebben een aantal jaren achtereen geskied op de Steinplatte. 1 lift werd na een jaar de Bucketlift genoemd, omdat mijn tante daar ooit een keer stond te bellen en wij dit in onze wintersportfilm hadden verwerkt met een voice-over van Lady Bucket van Schone Schijn.
Dit jaar in Hochzillertal hadden we de “Gele” (stoeltjeslift met gele Haube) en de Koude ( de oude verbindingslift naar Hochfügen, zonder stoelverwarming en Haube en in de schaduw).
Stoeltjeslift Schongambahn op de noordkant van Fiss ´´Bankstellift´´.
Herkenbaar verhaal! Wij hebben ook veel van die trucs, bijvoorbeeld de Reggae lift in de Paradiski, wellicht zijn er wel meer mensen die deze kennen (Een hele lange, slome, ergens in een uithoek van het gebied)?
Een lange, glooiende, zeer eenvoudige blauwe afdaling in Saas Fee, met onderaan een zonneterras werd door ons de Gooische piste genoemd. Waarom? Omdat de dames deze één keer deden en de rest van de middag als Gooische vrouwen op het terras bleven hangen.
In ieder volgend gebied gaan de dames telkens weer op zoek naar een Gooische piste -> even skiën, maar vooral niet te moeilijk en dan het terras op.
Val Cenis:
Oude Eitjes (TC Vieux Moulin)
Columbia (TSD Colomba)
Slakkenpad (piste Escargot, een hele lange groene piste op een weg)
En niet te vergeten skileraar Luigi in Viehhofen, die gewoon uit Nederland kwam maar op de een of andere manier op Luigi, de neef van Mario leek.
Al deze namen zijn bedacht door mijn lieve kindertjes…
Stoeltjes lift Albona 1 in Stuben: de ‘kuitenkletser’
Zo hadden ze in Grindelwald een “Tageshit”, oftewel een soort dagschotel/aanbieding. Wij spraken dat laatste gedeelte natuurlijk op zijn Engels uit… ;)
Hilarisch, heb smakelijk gelachen om de bijnamen van de pistes.
Wel zeer herkenbaar. Wij hebben er ook een aantal die binnen de familie bekend zijn, maar iemand anders niets zegt.
Zo legden wij laatst uit aan iemand dat je 's middags het beste op de mickey kan skien in Brandnertal. De vraagsteller bedankte ons vriendelijk maar had geen idee over welke piste we het hadden. Als je mij vraagt welk pistenummer het is?
Je komt er in elk geval met “de zes” en dan over het “Schapen-stront pad” :)
Iedereen bij ons weet precies hoe je er dan komt, maar tja…
*bericht bewerkt door JaccoDenToonder op 21 feb 2017 12:47
Heel herkenbaar dit.
In de trois vallees heb je een lift vanuit de Meribel vallei terug naar Val thorens genaamd de Cote Brune. Deze lift nemen wij vaak dan ook pas aan het einde van de dag. Nadeel hiervan is dat deze lift op dit tijdstip vol in de schaduw ligt en meestal ook veel wind heeft. Het contrast met het moment van uitstappen waarbij je wel ineens in de zon zit en het temperatuur verschil minimaal 20 graden is maakt de bijnaam: de Cold Brune.
Andere veel gebruikte namen voor liften zijn: De kuitenklapper (van die oude liften die op 1 tempo doordraaien en dus vol op je kuiten klappen) of de Matarazzi (zelfde soort lift, maar dan met te lage instap, dus een klapper op de achillespees).
In Mellau een paar plaatsen zoals “de Baum” (een zeer herkenbare groep kale bomen), of langs “papa poef”, waar ondergetekende dus een smakkerd had gemaakt.
Uiteraard gaan we in Damuls “langs 't kirkske” (limbo’s voor kerkje).
De “zen lift” staat in Alberschwende (een kwartier in een 1-persoons stoeltje om 400 meter omhoog te komen).
In Flauchau (of eigelijk tussen Flachau en Wagrain in) staat “die sjieke houten hut” (onder aan de Roter8) waar we wel eens naar toe gingen.
En zo vergeet ik waarschijnlijk alweer de helft van de herkenningspunten die me, als ik in het gebied ben, weer opeens te boven komen. Handig, want vraag mij niet naar piste nummers of huttennamen!
“Jongens, ik heb Val Thorens nu wel gezien. Zullen we naar Koertsjéével?”
De Portettelift in Val Thorens heet tegenwoordig - je raad het nooit - de “Tettenlift”.
*bericht bewerkt door JordiDekker op 21 feb 2017 15:53
Ik leerde ooit skien in Walchsee, in het gehucht ernaast dat erbij hoort, Durchholzen staat de stoeltjeslift die naar de hogere pistes leidt. Maar de afdaling onderaan was altijd steil en ijzig waardoor het een moeilijk stukje was om overheen te gaan. In de volksmond binnen onze familie heette dat dan ook steevast ‘het steile stuk’ iedereen wist dan meteen waar je het over had! Wel zo gemakkelijk. Als klein kind noemde ik sommige liften altijd naar mijn oudere zus en broer, want die konden al beter skien. De stoeltjeslift leidde altijd naar ‘in mijn visie’ naar moeilijkere hoogtes, en omdat mijn broer het beste kon skien van de familie, was dat ‘zijn’ lift. De sleeplift beneden was van m’n zus, zij kon minder goed skien, dus kreeg zij die lagere lift toebedeeld. Er stond ook een andere lift naast die altijd zo rukte in het begin waardoor je er snel uit kon vallen, dat was de ‘ouwe rot lift’ dit kwam omdat er ipv nylon, nog staalkabels gebruikt werden. Die liften zijn inmiddels allemaal met pensioen… Jeugd sentiment (en off topic) :p
Paar weken geleden in Fiss onder aan de "Schöngampbahnlift bij de “Zirbenhutte”…
Neemt er een enthousiaste kerel z’n telefoon op met het antwoord: " wij zitten aan de lift bij de Zirbenhutte… De ‘Sitzheizung’… Ja ja, de ‘Sitzheizung’ heet ie…
Lachen geblazen ?
De blauwe 4 in Sankt Anton is bij ons ‘de mierenhoop’ (druk!)
En zo heb je in soelden de zwarte schijt baan (schwarze schneid bahn toch ? ) credits zijn voor mijn zwager ??
Een vriend van ons heeft na een keer de piste Col in VT in zeer slechte omstandigheden gedaan te hebben, deze omgedoopt in "moeder aller k.tpistes ?
En mijn man heeft de groene piste naar Croisette in LM omgedoopt tot kneuzenpad. Erg lullig als je daar dan als gevorderde skiër valt, toch @zaljenietbijnaamnoemen ?
@MiTi Op dat pad ben ik een keer tegen een sneeuwpop aangeskied (wie maakt er nou een sneeuwpop op de piste???); dat werd dus het sneeuwpoppenpad…
Ik bleek niet helemaal ingeburgerd in de pistetermen van m’n oma: toen ze het van de week over “de rondweg” had, ging er bij mij geen lichtje branden… (Het ski-pad dwars door Avoriaz heen bedoelde ze). De afstandbediening wist ik dan weer wel - een lift die nauwelijks omhoog gaat, maar voornamelijk horizontaal. Verder vertelde iemand me dat hij een bepaalde piste altijd “Starwars” noemt… Die vind ik het overnemen waard! (“Het blauwe pad om de berg heen, naast die rode onder de lift door bij Les Lindarets” duurt zo lang… :P )
De Truite tussen Mottaret en Meribel wordt steevast de “Trut” genoemd en de Gros Tougne tussen St. Martin en LM “de grote tokus”
De borsat lift in espace killy werd de borsato
Foilleuse lift in Morgins heet de tuinbanken lift, vanwege de zetels
De cabine liftjes naar zowel passo sella als passo gardena heten de kookpotjes,vanwege de vorm
Het skigebied van Alpe di Siuisi heet vanwege de vele vlakke stukken Alpe di Prikkie