In memoriam: Scratch mijn poederhond

Trouwe bezoekers van de site kennen de naam Scratch, mijn trouwe hond. Mijn trouwe poederhond. In zijn jonge jaren rende hij maar al te graag mee als we gingen toerskiën. Zelfs de diepste poeder kreeg hem niet moe. In de zomer ging hij mee rotsklimmen, wildkamperen en mountainbiken. Maar zoals dat gaat bij honden worden ze ouder en er komt een dag dat het niet meer gaat. Na ziekte en ouderdom is Scratch afgelopen zaterdagnacht weggelopen, waarschijnlijk om zijn plekje in de bergen te vinden om daar rustig in te slapen. (Hij liep echt nooit weg). Het huis is nu leeg, en het gemis is enorm. Maar graag laat ik jullie mee genieten van de avonturen die we in de sneeuw beleefd hebben.

Grote sterke hond

Scratch was een sterke en grote berghond. Hij was niet kapot te krijgen. Zelfs het eten van vossengif toen hij een jaar of zes was heeft hem niet klein gekregen. Ook de beet van een adder deed hem niet veel. Een echte berghond die het allerliefste meerende door de diepe sneeuw. Hij vond dat we eenmaal op de top te veel tijd nodig hadden om ons ski-klaar te maken. Hij stond te blaffen en trok ons zelfs aan onze armen de helling in. Achter ons aan rennen door de diepe poeder. Daar kon hij geen genoeg van krijgen.

Springen

Het had keihard gesneeuwd. Ik wilde skiën, samen met scratch trok ik erop uit naar een mooi bos vol met pillows. Dat zijn rotsen en boomstronken die in zachte kussens van poedersneeuw veranderen als het genoeg sneeuwt. Tijdens de klim lag er zoveel sneeuw dat scratch wijselijk in mijn spoor bleef. Eenmaal in de afdaling zocht ik leuke sprongetjes voor mijzelf. Scratch huppelde vrolijk achter me aan. Toen ik even op hem wachtte na een vrij hoge sprong keek hij om, zag de rots, liep omhoog en sprong van dezelfde pillow af! Hij genoot er evenveel van als ik!

Couloir skiën

Een andere keer namen we hem mee in een niet al te steil couloir. Scratch sjokte naar boven in ons spoor. Tijdens de klim maakten we ons een beetje zorgen om een steil en smal stuk. De klim ging prima maar hoe zou hij de afdaling doen? Eenmaal in de afdaling stopte ik boven deze versmalling. Scratch kwam achter mij aanrennen. Remde af, keek naar beneden, en dook met een lange sprong het steile couloirtje in. Ik stond met open mond te kijken. Mijn hond bleek een stoerdere freerider dan ik…

Eerste filmpje op wintersporters

Eén van onze eerste succesvolle filmpjes op Wintersporters.nl was een filmpje van Scratch die met mij mee rende door de diepe poeder. En ook in de latere filmpjes schitterde hij af en toe. Jullie vonden hem allemaal geweldig! Scratch werd zelfs een keer door iemand van jullie in het dorp aangesproken die hem herkende toen hij voor een winkel op ons lag te wachten… ;-)

Ouder worden

Maar honden worden ouder. En vanaf zijn 9e levensjaar ging het toerskiën moeilijker. Dus namen we hem alleen nog mee tijdens korte tochtjes. En soms maakten we zelfs speciaal voor hem een kort toerskitochtje zodat ie nog mee kon. Terwijl Scratch ouder werd werd onze dochter geboren. Ze mocht in haar eerste winter in een speciale ski-kinderwagen met ons mee met eenvoudige skitochtjes. Dat bleek de ideale oplossing voor Scratch, hij kon weer mee. Hij rende maar wat blij over de geprepareerde bergweg van de Izoard. Deze dagen horen bij mijn mooiste wintersport herinneringen. Ik kan nog zoveel meer beschrijven, elke winter waren er genoeg gedeelde avonturen.

Zelfs toen dat ook allemaal teveel werd, bleef Scratch gek op de sneeuw. Bij elke vlok was hij buiten te vinden. Lekker in de sneeuw rollen en snuffelen. Twaalf winters achter elkaar. Voor een hond van zijn gewicht is dat een ruime 100 jaar in mensenjaren.

Vanavond gaat het hier als het goed is sneeuwen. Ik zal de sneeuw moeten ruimen zonder dat Scratch voor mijn voeten loopt. Ik kijk er nu al tegenop…

Scratch ik vergeet je nooit!