Live: Skiën in sneeuwrijk Sestrière

En daar stonden we dan op vrijdagochtend te glunderen van plezier na onze eerste afdaling in een volledig winters Sestrière. Wat een decor voor onze last-minute! Met heel wat geopende pistes en een volledig witte wereld is de belangrijkste plaats van het grote skigebied Via Lattea op dit moment één van de plekken waar het beste te skiën valt. Hier is in november al een flink pak gevallen dus je skiet bovendien voornamelijk op natuursneeuw.

Jaarlijkse trip

Het jaarlijkse vader en zoon-tripje moest dit seizoen in verband met werkomstandigheden en vakantiedagen van mijn oudste al vroeg plaatsvinden. Omdat we in de mooie omstandigheid zijn om pas op het laatste moment te hoeven kiezen, konden we tot de dag voor vertrek de keuze voor het skigebied uitstellen. Aangezien de kans op nieuwe sneeuw inmiddels wel verkeken was, moesten we het doen met de gebieden die al sneeuw gehad hadden en dat reduceerde het aantal gebieden flink.
Het kwam goed uit dat Via Lattea in de Italiaanse regio Piemonte tot de weinige gebieden behoorde
die goede condities combineerden met een gunstige weersverwachting, want Via Lattea stond al lang op mijn lijstje.

Vrijdag: Wow!

Dat we zulke geweldige condities zouden aantreffen, hadden we donderdag bij aankomst echt niet verwacht. Ik had een dag van te voren een hotelletje geboekt vlak bij Sauze d’Oulx, wat op 1500 meter ligt. Niet alleen is in La Sauze alles groen, maar bovendien waren er aan deze kant van het skigebied maar vier pistes open en was ook de verbinding met de andere delen van Via Lattea niet open. Dat betekende tegen de verwachting in dat we vanuit onze standplaats Sestrière niet per ski konden bereiken. Er zat op vrijdagochtend niets anders op dan in de auto te stappen en enigszins sceptisch in een half uur naar het op 2000 meter gelegen Sestrière te rijden. Ons tripje naar Via Lattea dreigde zich te gaan beperken tot skiën in Sestrière. Heel lang bleef het groen, maar vlak onder het dorp maakte de weg een scherpe bocht en kregen we zicht op een volledig en al behoorlijk dik besneeuwd skidorp.

Een zeer aangename verrassing, moesten we constateren. En de verrassing werd nog veel aangenamer toen we de eerste afdalingen hadden gedaan; de pistes lagen er superstrak bij –en bleven dat de hele dag- , het weer was winters koud en de skigebied boven het dorp is hartstikke leuk. Ik heb zelden een gebied gezien met zoveel variantenafdalingen. Vrijwel iedere piste heeft aftakkingen en splitsingen, die vervolgens zelf ook weer splitsen. Als je een piste nogmaals wilt doen –en dat wil je, want ze zijn goddelijk-, kun je er donder opzeggen dat je de tweede keer beneden op een andere plek uitkomt; je verliest je gewoon in de splitsingen. Dat geeft een heel groot speeltuin gevoel; je schiet maar ergens in en je ziet wel waar je uitkomt. En alle afdalingen zijn heerlijk!

’s Middags streken we neer op het terras van Il raggio di sole –de zonnestraal-, een klein sfeervol tentje, met echt Italiaans voedsel.

Daarna genoten we weer van de pistes, waarbij we het hadden opgegeven onze weg te zoeken op de wat chaotische pistkaart. We namen maar gewoon een afdaling en zagen wel waar we uitkwamen. Allemaal superleuk. Che bella sorpresa, om het eens op zijn Italiaans te zeggen. We hadden ronduit een superdag! En voor de volgende dag werd beloofd dat er nog veel meer pistes en liften zouden opengaan.

Zaterdag: Nog meer verrassingen

Zaterdagochtend leerde een blik op de website dat er inderdaad meer pistes en liften zijn geopend vanaf nu. La Sauze d’Oulx heeft het aantal geopende pistes verdrievoudigd en de verbinding met San Sicario en Sestrière geopend. San Sicario was vrijdag zelfs nog helemaal dicht. Vol verwachting stapten we dus in La Sauze in de seggiovia –Italiaans voor stoeltjeslift- op weg naar Sestrière. Het duurde echter lang voordat we er waren, want onderweg wachtte ons alweer een aangename verrassing, namelijk het skigebied van La Sauze zelf. Al vanuit de stoeltjeslift zagen we allerlei leuke, perfect geprepareerde en stille pistes. Die moesten we natuurlijk proberen, wat vervolgens bijna de hele ochtend in beslag nam. De ene na de andere lange, brede, lichtrode afdaling slingert zich door de lariksbossen. Hier en daar een verdwaalde skiër op de perfecte ribbels. En ook de blauwe pistes zijn leuk. Eerlijk gezegd was ik een beetje sprakeloos. En overal kleine eettentjes. Van knus tot modern. Niks ski-industrie.

Hoewel we niet waren uitgeskied in dit prettige stukje van de Via Lattea, aten we vroeg om toch nog tijd te hebben voor de doorsteek naar Sestriere. We hadden ook zin in zon, want het nadeel van het skigebied van La Sauze is in ieder geval in december dat de zon er nauwelijks komt; het was gewoon echt koud. Vanaf de Col Basset begonnen we aan de doorsteek, maar onderweg kwamen we een paar korte, maar lekkere rode afdalingen tegen, uiteraard weer met varianten, die ons nog even verhinderde verder te trekken naar Sestrière.

Met het gevoel opnieuw nog niet alle snoepjes uit de trommel te hebben geproefd, stapten we in de lange stoeltjeslift naar de Monte Fraiteve, die de scheiding vormt tussen het gebied van La Sauze en dat van San Sicario, dat lag te stralen in de volle zon. Verkleumd als we waren, konden we er niet aan ontkomen opnieuw vertraging op te lopen en een enkele piste te doen aan de kant van San Sicario. Zo te zien is het hier wat steiler. Uiteindelijk kwamen we bij de gondel die de Monte Fraiteve verbindt met het centrum van Sestrière. Je kunt normaal ook via twee lange blauwe pistes in Sestrière komen, maar die waren nog dicht, dus we namen de gondel. Omdat we ons flink hadden laten afleiden op weg naar onze bestemming, hadden we in Sestrière eigenlijk maar tijd voor een paar afdalingen, voordat we de gondel weer terug namen omhoog, vanwaar je via zwarte, rode en blauwe weer terug komt in het gebied van La Sauze. Waar we ons uiteraard weer lieten verleiden tot een paar afdalingen, die nog in verbazingwekkend goede condities waren. We belandden in één van de liften zowaar met twee Vlamingen –verder is hier iedereen hier Italiaans-, die hier net als wij voor de eerste keer waren. Ze waren net als wij zeer te spreken over de veelzijdigheid van de Via Lattea. Tot slot van de dag moesten we met de stoeltjes naar beneden; de dalafdaling naar La Sauze was nog niet open. Zal vast niet lang duren, want er wordt volop sneeuw gespoten. Superdag twee was afgesloten

Zondag: Viva Via Lattea!

Vroeg op, snel ontbijten en hup; de pistes op! Het was ten slotte onze laatste dag.

Vandaag gingen we rechtstreeks naar Sestrière. Nou, rechtstreeks… we lieten ons verleiden tot een extra piste in de zon in San Sicario om door te warmen èn we deden nog een piste omdat we het bordje van de verbindingspiste naar Sestriere misten. Daarvoor hoef je je niet te schamen, want de bewegwijzering is hier heel bijzonder; kleine zuilen met minuscule pijlen, waar je vlak vóór moet staan om ze te kunnen lezen.

En met de pistekaart kunnen we het ook niet eens worden. Later op de dag vroeg ik aan een Italiaanse jongen waarmee we in de stoeltjeslift zaten of hij de kaart nou ook onduidelijk vond, waarop het erg Italiaanse antwoord was: “Beh, è approsimativa la mappa nò? Oftewel: “nou, op zo’n kaart is het ongeveer aangegeven, toch?”. Wij zien inmiddels wel waar we uitkomen en lachen om het “Italiaanse gedoe” ; zo aten we in een hut die volgens de kaart helemaal niet bestaat, kun je soms echt niet op de piste komen die je hebben wilt, lopen de pistes niet altijd waar je ze volgens de kaart zou verwachten, kunnen sommige mensen blijkbaar de lift nog nemen nadat hij officieel is gesloten en staan er opvallend vaak druk pratende en gebarende groepjes op de onhandigste plekken, bij voorkeur voor de poortjes van de lift.

Wat ze hier dan weer heel goed kunnen is lekker eten maken. We eten hier op de pistes en in het dorp hartstikke lekker. Een aanrader is de Rifugio Aquila Nera, op de blauwe 68 bij Sestrière. Een bedieningsrestaurant waar je voor relatief weinig geld heerlijk Italiaans eet. We waren vandaag vroeg gaan eten; want tot onze verbazing was het druk op de piste in Sestrière. We hadden tot dan toe geen pizzapunt gezien op de piste –behalve in de restaurants- want iedereen leek wel goed te kunnen skiën. We hoorden van onze liftgenoot dat er zondags altijd veel Torinezen te vinden zijn; hij raadde ons La Sauze en San Sicario aan. Dat wisten we inmiddels zelf ook wel en dus gingen we na de lunch weer met de gondel naar de Monte Fraiteve, waar de afdalingen van San Sicario beginnen. Daar was het rustig en de pistes waren goed. We eindigden de dag in “ons” gebied van La Sauze, waar de zon inmiddels verdwenen was, waar de stille pistes nog steeds in prima conditie waren op één piste met Italiaanse “gobbe”- na (buckels dus). Na nog even flink knallen gleden we net als de vorige dagen naar de stoeltjes omdat de dalafdaling niet open is. Maar dat zal niet lang meer duren, want er gaat hier weer een halve meter vallen.

Samenvattend: Wat een topdagen in een onverwacht leuk gebied. Via Lattea heeft er twee fans bij.