Top 10: heerlijke hutten

Wat is er heerlijker dan even opsteken in een hut? Dat klinkt misschien raar uit mijn mond, want ik wil het liefst de hele dag op de piste staan, maar ik kan toch echt ook genieten van een –korte- pauze. Je moet tenslotte een keer eten of naar de wc, nietwaar? Of –zal ik het bekennen?- aan de heisse Schoko met Apfelstrudel.

Hut?

Nu lijkt het wel of alles beter smaakt als je op een plek pauzeert die prettig is. Die iets uitstraalt. Dat je ergens de sneeuw van je schoenen stampend binnenstapt en denkt: “ja, gezellig!” of “wow, mooi!” Want er zijn heel wat mooie gelegenheden op de pistes tegenwoordig. De eisen van de wintersporters worden ook op dat vlak steeds hoger en aan mij is een beetje luxe zeker wel besteed, zowel op je bord als in de aankleding van het restaurant. Want het heet dan wel vaak een “hut”, maar dat is het eigenlijk lang niet altijd.

Wat wel?

Ook hier zal best gelden dat smaken verschillen. Hoewel ik eigenlijk denk dat wij Lage Landers meestal zo ongeveer dezelfde soort hutten leuk vinden. De keren dat ik met anderen ski zijn we het altijd wel eens over waar het leuk is en waar niet. En wat dat dan precies is? Voor mezelf sprekend; ik hou òf van een kleine kneuterige “authentieke” hut die er uitziet als of ie er al tweehonderd jaar staat en de koeien er kort gelden nog stonden, òf van die “hutten”, die eigenlijk restaurants zijn waar ze hun best hebben gedaan om ze er te laten uit zien als hut. Met een luxe uitstraling door het gebruik van mooie robuuste materialen en kleine hoekjes. En vaak geweldig eten.

Wat niet?

Nu denk ik niet dat er mensen zijn die houden van ongezellige hutten of restaurants. Er zullen weinig wintersporters zijn die met plezier opsteken in een morsig tentje met formica tafels, een kantine-achtige vreetschuur of zo’n zelfbedienings-megarestaurant. Daar stap je naar binnen om dat het makkelijk is, of snel. Of omdat er even niks anders is. Nu zie ik best dat er tegenwoordig ook echt geïnvesteerd wordt om zelfs die mega-gelegenheden te stylen. Op zich zijn megagelegenheden als de Höllboden op de Idalp in Ischgl en de Zur Goldenen Gams op de Stubaier Gletscher best mooi in hun opzettelijke moderniteit. Maar echt sfeervol, nou nee.

Tien topplekken

Als ik mijn ogen sluit komen er zo allerlei hutten en “hutten” op mijn netvlies, waar ik ooit –of veel vaker- kwam en waar ik dacht : “Dit is er één voor mijn top tien” En die top tien moet je ruim zien natuurlijk; het is net als met muziek lastig om te zeggen wat nou je grootste favorieten zijn; je leert nieuwe nummers kennen, of iets al of niet voorkomt in je top tien hangt ook van je stemming af en je vergeet bij dit soort lijstjes ook altijd weer nummers. Zo ook met het onderstaande lijstje. Zie het als een willekeurige poging en een heel persoonlijk lijstje.

Zapfleralm in Mühlbach (Hochkönig)

Dit is de categorie “authentiek”. Of dat ook echt zo is zou ik niet weten, maar dit is wel zo’n echte kleine kneuterige hut waar je bijna bij elkaar op schoot zit en waar je je ogen uitkijkt aan alles wat ter decoratie is neergezet en opgehangen. Het eten is de bekende Oostenrijkse kost, dus voor de hap hoef je er niet per se heen. Wij vonden het smakelijk maar standaard. De charme zit hem in de hut zelf. Echt Oostenrijk ten voeten uit. En niet duur.

Steinbockalm in Hinterthal (Hochkönig)

Nog eentje uit hetzelfde skigebied, waar sowieso veel leuke stekken zijn op de pistes. Maar wel van een totaal andere categorie dan de bovenstaande hut. De Steinbockalm is er een in de categorie “restaurant die zich voordoet als hut”; modern in een luxe Oostenrijk-uitvoering. Mooi gestyled en heel lekker eten; niet goedkoop, maar dan heb je ook wat. Geweldige pizza’s en pasta’s, traditionele gerechten als een heerlijke Schweinebraten, maar ook moderne zaken als Veggieburgers. En –wat ook iets waard is- hele vlotte bediening. En je kan er ook heerlijk buiten zitten in de fatboys voor een drankje.

Hohe Mut Alm in Obergurgl (Obergurgl - Hochgurgl)

Dit is er één in de categorie “wow”. Groot, dus eigenlijk geen hut te noemen. En authentiek is ie dus ook niet. Maar het is wel precies wat je verwacht van een Oostenrijks interieur. Veel blank hout, mooie meubels en schapenvachtjes en een mooie luxe uitstraling. Best aan de prijs, maar dan krijg je ook echt lekker eten. Een mooi terras ook. Een van de mooiste hutten wat mij betreft.

Zirbenhütte in Fiss (Serfaus - Fiss - Ladis)

Een groot restaurant met een heel groot terras met zicht op de pistes. Als je het zo zegt, klinkt het niet bijzonder. Maar dat is het wel; binnen zijn allerlei hoekjes gemaakt en de styling is top. Gezellige en intieme plekken maar ook grotere ruimtes met lange tafels, kachelofens, open haard, “traditionele” wandschilderingen, diensters in Dirndls; het is er allemaal. En wat een lekker eten! Ook weer niet goedkoop. Maar kwaliteit mag een prijs hebben.

Harbachhütte in Grossarl (Skischaukel Dorfgastein Großarltal)

Superauthenthiek; categorie “urig”, zoals de Oostenrijkers dat zo onvertaalbaar noemen. Dit is met recht een hut; heel klein en precies wat je je erbij voorstelt. Kachelofen in het midden, kleine raampjes. Supergezellig. Ook hier hoef je niet per se voor het eten heen; het is smakelijk maar standaard. Aangezien de Harbachhütte vrij strategisch in het skigebied lag, kwamen we er nog al eens. Ook gewoon voor een drankje.

Hochalphütte in Warth (Warth - Schröcken)

Hartstikke sfeervol; van alles aan de muren aan gebruiksvoorwerpen en oud-skimateriaal. En een lekkere kaart; veel echt Oostenrijks eten. En dan bedoel ik niet Wiener Schnitzel en Gulaschsuppe, maar verschillende soorten niet-standaard Braten en Knödel. Ik hou van culinair uitproberen en ik herinner me dat ik niet wist wat ik moest kiezen omdat er meerdere streekgerechten op stonden. Iets waar ik dol op ben.

Schneggarei (Lech)

Dit is weer heel iets anders; zeker geen authentieke hut, ook geen restaurant dat zich voor doet als hut, maar een –wat mij betreft heel geslaagd- voorbeeld van moderne architectuur met veel respect voor de traditie, zowel van buiten als qua interieur. Het voedsel is traditioneel, maar met een moderne twist. Het geheel heeft voor mij iets hips, wat niet altijd een positief etiketje is, maar voor mij werkt het. Omdat dit onderaan de Schlegelkopfbahn ligt, dus in het dorp zelf, kun je er ook avondeten.

Le Diable au Coeur (Les Deux Alpes)

Toegegeven; in Frankrijk vind je niet veel “Oostenrijkse” hutten. Wat niet gek is natuurlijk, want je zit er niet in Oostenrijk. Dat Frans niet synoniem is met “ongezellig” bewijst dit Chalet. Het restaurantgedeelte voelt zowaar “huttig” aan en je kunt er heerlijk eten. Ik herinner me een konijnenbout met gratin dauphinois waar ik mijn vingers bij heb afgelikt. Uiteraard moet je geen Oostenrijks eten verwachten, maar ook in Frankrijk kun je heerlijk eten. Echt. Nu we het toch over Franse “hutten” hebben; ook Les Borseliers in Champigny en Vanoise (La Plagne) is er zo een.

Gruebhütte (Flumserberg)

Een snoepje deze hut; onderaan de twee zwarte Leist-afdalingen. Een beetje in een hoekje van het skigebied. Klein maar fijn. Tussen muren van sneeuw een heerlijk terras met vachten op de banken. Een buitenbarretje met clubby muziek. Eenvoudig maar stylish aan de binnenkant. En heerlijk eten.
Ik at er een goddelijke rösti, wat de Zwitsers trouwens uitspreken als “Reusti”. Uiteraard niet goedkoop, want Zwitserland. Maar man, wat zaten we daar lekker.

De Oberegger Alm (Kronplatz)

Klinkt Duits, maar het is in Italië. En wie Italië zegt, zegt lekker eten. Deze hut was ons aangeraden, maar toen we er aankwamen op de ski’s wilden we bijna niet afstappen. Het zag er namelijk helemaal niet uit als een leuke hut, een uitbouw met een aluminium schuifpui; we hadden er geen vertrouwen in. Maar op het terras was het al meteen helemaal leuk; lange tafels dus we hadden direct contact met de Italianen die op het oog de lekkerste gerechten zaten te verorberen. Dat het heerlijk was, bleek toen we zelf aan onze hap gingen. Mmm; je at je vingers erbij op. Van de weeromstuit gingen we een fles witte wijn bestellen -wat niet mijn gewoonte is op de piste- onder het motto: wat zitten we hier te genieten! Zo zie je maar; een hut of niet schilderachtig of gestyled te zijn in mijn top tien te belanden.

En nou gaan jullie natuurlijk zeggen dat ik die ene hut of dit andere restaurant gemist heb. Of dat er in één van de genoemde gebieden nog betere hutten zijn. Kan allemaal waar zijn natuurlijk. Maar ik zei het al: het is een heel persoonlijk lijstje.