Skiangst

Zomervakantie voorbij en wintersport geboekt. Het duurt nog een half jaar, maar dit onderwerp wordt ieder jaar serieuzer en willen we nu ruim op tijd iets aan gaan doen.

Sinds een ongeluk een aantal jaar geleden lijkt mijn partner ieder jaar banger te worden. De jaren na het ongeluk waren de kinderen nog klein, dus veel meer dan een eenvoudige blauwe piste deed ze al niet. De angst was niet zo zichtbaar dus. Ondertussen komen de kinderen overal vanaf en is zij degene die achterblijft. Baalt ze zelf het meeste van, want we zijn nu juist in de gelegenheid om met z’n 4en op pad te gaan.

Ze weet dat de angst irrationeel is, maar je kan het nu eenmaal niet ‘uitzetten’. Het is voor 100% te wijten aan een trauma door een stomme val waarbij een knieband is afgescheurd. Met fysiotherapie en een kniebrace die ze nog steeds gebruikt met skiën is de lichamelijke klacht volledig verdwenen, maar tussen haar oren is het blijven zitten.
De angst kan zomaar opspelen bij een steil of smal stukje, waarbij ze met knikkende knieën niet meer weet hoe ze verder moet. Maar zelfs op bekende pistes kan de angst er door één onhandig bochtje weer inschieten. Op ijzige pistes, slush, poeder, met drukte, slecht zicht etc. gaat ze al helemaal niet meer. Alleen als de omstandigheden perfect zijn. En ze kan skiën! Ze heeft een hele goede techniek die ze tijdens haar tienerjaren heeft aangeleerd.

Wat we al gedaan hebben is skiles op een mat, door een leraar die heel rustig en charismatisch met haar angst om wist te gaan. Ook zijn we een aantal keren naar een indoor skihal gegaan om te oefenen. In beide gevallen speelt de angst niet. Een mat of een indoor baan is nu eenmaal geen berg. De angst wordt niet opgeroepen dus.

Wat blijft er over? Privéles in Oostenrijk zou kunnen. Anderzijds hebben we al eens nagevraagd of een leraar beschikbaar was die met die angst kon omgaan. Het antwoord was telkens ‘nou, misschien, hangt er vanaf’. Skileraren staan niet per se bekend om geduld en begrip, maar je kan het treffen.

Ik heb een ouder topic (https://www.wintersport.nl/forum/topic/22274) al bekeken en ook een ouder weblog van @Rogier (https://www.wintersport.nl/weblog/bericht/2712/Angst%2C-hoe-…), maar wie heeft ervaring en kan vertellen wat nu helpt om in ieder geval de neerwaartse spiraal te doorbreken?

Angst is een heel lastig iets. Enerzijds is het erg goed dat we bang zijn. Dit beschermt ons tegen allerlei gevaar. Voor een lichaam is in hogere snelheid van een berg af glijden natuurlijk al gevaarlijk. Dus dat je hersenen dan zeggen: ‘pas eens op’ is eigenlijk heel goed. Een andere zaak wordt het als angst de overhand gaat nemen. Zeker bij een goede skiër. Want dan wordt het skiën gevaarlijker en minder leuk.

Een paar vraagjes?

  • ervaart je partner het zelf ook dat ze steeds banger wordt?
  • kan ze uitleggen waar ze precies bang voor is?
  • hoe gaat het samen tijdens de angst momenten (partners zijn soms niet de beste personen tijdens moeilijke stukjes ;-) )

Als ze er zelf wat aan wil doen (dat is stap 1) dan is blijven skiën het belangrijkste. Rustig opbouwen en het haarzelf in het begin niet moeilijker maken dan nodig. Ijzig/slush etc de piste niet op (is geen schande). En pas een stapje verder gaan als het allemaal erg makkelijk gaat.

Ik ken hier in de buurt geweldige skileraren (wel Frans) die goed met angst om kunnen gaan. Als je zegt naar welk gebied je gaat kunnen andere gebruikers je misschien wel tips geven.

Click. Click. Peace

Bedankt voor je snelle reactie @Rogier.
Inderdaad, omdat ze er altijd zoveel plezier aan beleefde is de frustratie groot. Niet meer gaan zou als opgeven voelen, maar op dat punt lijken we steeds meer te komen.

Een paar vraagjes?

  • ervaart je partner het zelf ook dat ze steeds banger wordt?
  • kan ze uitleggen waar ze precies bang voor is?
  • hoe gaat het samen tijdens de angst momenten (partners zijn soms niet de beste personen tijdens moeilijke stukjes ;-) )
Rogier op 9 aug 2017 14:01

Ja, ze erkent dat de angst ieder jaar erger lijkt te worden. Ze is bang controle te verliezen. Al zou ze simpelweg onderuit glijden (geen pijn, niks aan de hand) dan zou haar dat weer 6 stappen terug zetten. Haar val in 2010 was ook heel lullig, bijna vanuit stilstand, maar scheurde wel de boel af.
Samen skiën is inderdaad een uitdaging. Aan de ene kant wil ze graag dat ik voorop ga en zij er achteraan, maar als het niet goed gaat is het mijn schuld. We gaan met een groep, en het gaat inderdaad beter als ze met iemand anders meegaat. Tegelijk wil ze niemand anders tot last zijn. Een skileraar zou dus wel het beste zijn, maar dan wel iemand die geduld en begrip toont.
We gaan eigenlijk bijna ieder jaar naar een ander skigebied. Komend seizoen gaan we voor de tweede keer naar Hochzeiger. Klein, overzichtelijk familiegebied, maar net als overal kent iedere blauwe piste wel een steiler stukje.

Dat zijn vaak wel de beste gebiedjes om geduldige leraren te vinden. :-)

Het zijn juist die vallen vanuit stilstand die zo gevaarlijk zijn. Dus dat is een argument om juist lekker door te skiën. :-)
Verder lijkt het mij belangrijk dat ze zichzelf niet wegcijfert (niet tot last zijn / “ik word steeds banger”) maar juist een manier vindt om zelf (met jullie / of mensen uit de groep) lekker te skiën en te genieten op de pistes. Dan zal het vanzelf steeds weer beter gaan. Waar geiet ze van tijdens het skiën? En probeer dat (weer) te vinden. Al is het een lichtblauwe piste.

Click. Click. Peace

In mijn ervaring zijn er twee dingen die wel redelijk helpen bij angst. Ten eerste moet je veranderen hoe iemand het skiën benadert en ten tweede moet je iemand de tools geven om zichzelf af te kunnen leiden.

Wat ik hiermee bedoel is het volgende. Mensen met angst zijn vaak bezig met skiën. Dit klinkt misschien gek, want als we aan het skiën zijn, dan is het logisch dat we bezig zijn met skiën. Wat ik echter bedoel is dat mensen met angst mentaal bezig zijn met skiën, e.g. bezig met hun techniek, met controle behouden, hoe de piste is (waar ligt ijs?), of er mensen achter hun zijn en allerlei andere randzaken die er niet toe doen.

Als ik echter zelf aan het skiën ben benader ik skiën alsof het verkeer is en mijn skies zijn niet meer dan een vervoersmiddel. Ik ben totaal niet bezig met mijn techniek of mensen van achter, maar mentaal ben ik bezig zoals ik bezig zou zijn in de auto. Ik ben bezig met vooruitkijken en anticiperen.

Let maar een keer op je partner en kijk eens waar ze naartoe kijkt, het zou mij niks verbazen dat ze maar een paar meter voor zich uit kijkt. Vertaalt naar autorijden betekent dit dat ze de hele tijd naar de motorkap aan het kijken is en ik kan je vertellen dat ik autorijden ook erg eng zou vinden als ik het hele ritje naar mijn motorkap moet kijken, zonder enig idee te hebben van wat er voor mij gebeurt. In de auto vertrouwt je partner echter haar materiaal (de auto) en haar stuurmanskunsten genoeg om te letten op het verkeer in plaats van te letten op het besturen van de auto en het wegdek. Het besturen van de auto is iets dat intuïtief gebeurt en waar niet over na wordt gedacht. Enkel het opletten vergt bewuste mentale inspanning. Tijdens het skiën zal je partner moeten vertrouwen op haar materiaal (ski’s) en haar techniek en ze zal het besturen van haar ski’s moeten benaderen als het besturen van haar auto, iets dat intuïtief gebeurt en waar niet over na wordt gedacht.

Wat dan nog rest is het opletten, anticiperen en vooruit kijken. Dit is trainbaar, maar het duurt vaak wel even voordat dit lukt. Wat je hiervoor kan doen is jezelf opdrachten geven om jezelf op die manier af te leiden van andere zaken. Een goede oefening is bijvoorbeeld tellen hoeveel mensen er voor je op de piste bezig zijn. Na elke keer dat jullie stoppen moet je partner verplicht een getal met het aantal getelde mensen aan jou vertellen. Hoe verder je partner vooruit kijkt, hoe meer mensen je kan tellen, hoe beter het is. Door dit vooruitkijken zal alles veel langzamer gaan en overzichtelijker zijn, waardoor je beter kan anticiperen en veiliger gaat skiën.

De tl;dr versie van het stuk hierboven: benader skiën als verkeer en kijk ver voor je uit.

Dit is het meest algemene probleem en de meest algemene oplossing. Als het probleem moeilijker is dan dit, dan is het logisch dat skischolen zeggen ‘moeilijk, hangt er vanaf’. Een skileraar is geen psycholoog.

*bericht bewerkt door Skitechniek op 09 aug 2017 15:39

Ik ga in ieder geval ruim op tijd beginnen om nogmaals na te vragen bij de plaatselijke skischool, in plaats van ter plekke proberen te regelen (drukte tijdens schoolvakanties helpt niet echt met de beschikbaarheid van leraren).
En inderdaad, de groep bestaat volledig uit ervaren wintersporters, inclusief kinderen, dus cijfert ze zich snel weg om maar niet tot last te zijn. Ze kan ook genieten van het uitzicht, een tijdschrift en een balkon. In een ongedwongen verhouding tussen skiën en niet-skiën is dat prima, maar helemaal niet meer skiën voelt als opgeven.

Andere tips of ervaringen om nu al mee te kunnen beginnen zijn welkom! (angstcursussen, acupunctuur, drugs, alcohol… :) )

*bericht bewerkt door Jay op 09 aug 2017 15:13

Herkenbaar topic. Mijn vriendin heeft er ook last van. Er is eigenlijk geen aanleiding, ze heeft geen ongeluk op de piste gehad ofzo…Het komt en het gaat, maar staat bij haar de pret soms erg in de weg. Haar techniek is prima, maar ze is vooral heel bang voor andere mensen en dat die mensen tegen haar aan skiën. Om zelf te vallen is ze niet eens zo heel bang.

Meestal gaat het heel goed, eerst 1 of 2 rustige blauwe pistes en als t gevoel dan goed is, dan skiën we prima de hele dag verder. Maar als bij dat ‘inskiën’ iets gebeurd (iemand suist vlak langs, de piste is nog keihard, er zit een heel lastig stuk in) dan wordt het vaak een probleem de rest van de dag. Ook kan ze dan in een soort vicieus cirkeltje terecht komen -> iets banger -> meer naar boven kijken -> dus minder goed skiën -> dus nog iets banger etc…

Wat bij ons hielp:

  • Zij bepaalt het tempo en hoe fanatiek we zijn. Eventueel skiën we een paar pistes even niet samen, als ik even wat harder/moeilijker wil
  • Niet pushen. Soms hielp het wel, maar meestal was het niet zo heel bevorderlijk voor de sfeer :)
  • Als even pauze nodig is, dan nemen we even pauze. Als het nodig is om een saaie, maar wel rustige piste 3x te doen, dan doen we hem 3x
  • Tips geven doen we heel sporadisch. Hooguit bij hele steile stukken dingen als ‘bochten afmaken’, maar zeker geen technische dingen, daar zijn leraren voor

Les heeft ook wel geholpen, maar niet eens heel veel (tegen de angst). Het bijzondere is dat we een dag bij skiexperience hebben geskied (die wel angstreductie hebben, maar dat is niet heel veel meer dan er wat rekening mee houden en misschien wat extra complimenten geven, wat overigens wél echt hielp). Dat was vooral bijzonder, omdat het op een vrijdag was, in februari, in Zoetermeer. Drukker dan een weekenddag in Winterberg en nog meer idioten :). Maar dat was toen helemaal geen probleem.

Wat bij ons nu lastig begint te worden, is dat we gewoon steeds iets beter worden (we skiën pas een paar jaar) en ik graag wat fanatieker begin te skiën. Mijn vriendin heeft ook echt twijfels of ze nog wel mee wil…Ik denk dat het zou helpen als we met een groepje gaan (waar de mannen 's ochtends wat fanatieker skiën en de vrouwen wat rustiger), maar we kennen maar weinig mensen die skiën…Een andere optie is wellicht dat ik een lang weekend zelf ga (wellicht met wat fanatiekelingen van hier) om echt veel te skiën, en dat wij samen weer lekker rustig aan doen (met 1 of 2 uurtjes per dag misschien niet samen)…

De winnende tip heb ik dus niet, maar ik lees graag even mee. Het lastige is bij ons (en ook bij jullie) dat het een vrij irrationele angst is, die er wel echt is.

Ik ga in ieder geval ruim op tijd beginnen om nogmaals na te vragen bij de plaatselijke skischool, in plaats van ter plekke proberen te regelen (drukte tijdens schoolvakanties helpt niet echt met de beschikbaarheid van leraren).
En inderdaad, de groep bestaat volledig uit ervaren wintersporters, inclusief kinderen, dus cijfert ze zich snel weg om maar niet tot last te zijn. Ze kan ook genieten van het uitzicht, een tijdschrift en een balkon. In een ongedwongen verhouding tussen skiën en niet-skiën is dat prima, maar helemaal niet meer skiën voelt als opgeven.

Andere tips of ervaringen om nu al mee te kunnen beginnen zijn welkom! (angstcursussen, acupunctuur, drugs, alcohol… :) )

Jay op 9 aug 2017 15:12

Dat is ook nog wel een goede, wintersport hoeft niet per se alleen maar fulltime skiën te zijn (tenminste, niet voor haar :)).

Wij hebben er geen ervaring mee, maar ik denk dat een gerichte en goede angstcursus altijd helpt (voor bijna alle soorten angst)…Alcohol zeg je wellicht voor de grap (en heel serieus zou ik het ook niet nemen), maar ik denk oprecht dat het in de juiste, hele kleine, hoeveelheid wel voor iets meer ontspanning kan zorgen…Pensionnetje met champagne ontbijt dus :).

*bericht bewerkt door Roy83 op 09 aug 2017 15:29

Wannabe Dolomietenkenner... || Carv gebruiker

Ken het probleem en het is voor velen herkenbaar. Genoemde blessures worden vaak veroorzaakt uit bijna stilstand. Ken een skilerares die hetzelfde is overkomen, net geopereerd is en nu aan het revalideren. Dus het veroorzaken zegt ten eerste al niets over een , wat vaak verweten wordt, gebrekkige techniek. Wat ik wel altijd doe bij mensen met angst is dat ik een piste twee keer ski; eerst zij kort achter mij aan. Dan wissel ik de rollen om, dus zij gaat als “lerares” voorop en ik er achter aan. Hiermee creëer ik een situatie dat ik a: haar kan coachen en ze kent inmiddels de piste, b: er voor zorg dat er niemand kort bij haar langs kan skiën wat een gevoel van veiligheid geeft en c: mocht ze toch vallen, ze niet ergens bovenop de berg blijft liggen omdat iedereen doorgeskied is, maar meteen overeen geholpen kan worden. Deze manier heb ik al een aantal malen toegepast waarbij mijn leerling achteraf aangaf het erg prettig en leerzaam te hebben gevonden. Genoemde kost wel meer tijd als een reguliere les.
Verder heeft de skischool op de Hochzeiger Nederlandse leraren. Een kennis van mij woont in Jerzens en die werkt ook bij de plaatselijke skischool.

*bericht bewerkt door Greenfield op 09 aug 2017 16:00

Als het wit is kun je er over naar beneden...

Wat nog wel is wil helpen, althans die ervaring heb ik met mijn vriendin is: Wanneer je op een lastig stuk ben geweest, Wat nogal is voor angstige momenten zorgt proberen met wat coaching zonder kleerscheuren en ruzie beneden te komen. Na afloop even analyseren en dan zsm met wat aanwijzing terugkeren naar de plek waarop je vrouw / vriendin moeilijkheden had. Mijn vriendin is zo afgelopen jaar over een aantal angstige momenten heen gekomen en waren deze (knel)punten ineens geen probleem meer. Angst blijft hoe dan ook lastig zeker als je zelf geen reden ziet waarom iemand anders op een bepaald moment angstig wordt.

Je weet niet wat je niet weet.

Ik herken je verhaal ook. Ik heb in 2002 mijn rug gebroken tijdens het skiën, ik ben van achteren door iemand onderuit geskied. Behoorlijk heftig, en je houdt er een flinke deuk in je zelfvertrouwen aan over ook al was het in mijn geval geen eigen schuld/fout/stupiditeit/domme pech.
Na een jaar revalideren ben ik toch weer gaan skiën. Ik durfde echter de blauwe pistes vd gigijoch in Solden niet eens af. Alle geluiden achter me, deden me verstijven.
Ik ben privelessen indoor op de rolband gaan volgen en heb 2 volledige dagen priveles genomen tijdens de eerstvolgende skitrip. Deze leraar was gespecialiseerd in omgaan met mensen die een vorm van angst hebben. Dit heeft me echt een boost gegeven, echter de angst zal altijd blijven. Ieder jaar, boek ik weer een priveles in oostenrijk of zwitserland, niet alleen om aan mijn techniek te werken, maar ook om even dat angstdrempeltje over te stappen. Het zit echt tussen je oren… Hoe cliché dat ook klinkt.

*bericht bewerkt door moderator op 09 aug 2017 20:38

Angst is altijd heel lastig.
De enige oplossing is veel skiën (tijd in steken)
Om te beginnen 27 keer de zelfde blauwe piste doen.Vooral zonder haastig te zijn Tot dat het gaat vervelen.Daarna doe je een andere blauwe piste.Neem regelmatig een pauze op het terras.
Zeker niet laten opjagen door familie/kinderen/groepje/skileraar.
Ook niet te snel op een rode/zwarte piste gaan omdat je denk dat dat moet.
Niet gaan skiën als het sneeuwt (slecht zicht)
Neem de tijd.
Een geduldige leraar is vaak lastig te vinden.
En @Greenfield zal wel geen tijd hebben 😃Want zoals hij les geeft is de enige weg naar evt succes.

Ik herken je verhaal ook. Ik heb in 2002 mijn rug gebroken tijdens het skiën, ik ben van achteren door iemand onderuit geskied. Behoorlijk heftig, en je houdt er een flinke deuk in je zelfvertrouwen aan over ook al was het in mijn geval geen eigen schuld/fout/stupiditeit/domme pech.post]Jst81 op 9 aug 2017 20:38[/post]

Hemeltje lief !

@Jay
het kan misschien belachelijk klinken maar als het echt zo is dat je partner wil geholpen worden en zeker wil blijven verder skiën (maar wordt tegengehouden door haar angsten) zou ik eens een hypnose proberen… zelf heb ik een vriend die hypnose doet maar meer als shows (maar ik denk via via kan je wel iemand vinden die meer gespecialiseerd is in hypnose voor angsten etc…)!

@ikbakerniksvan
Wat je zegt van niet denken aan skieën, dat herken ik helemaal. Hoe meer ik denk aan de techniek hoe slechter ik ga skieën. Verstand op nul en genieten van de omgeving en dan gaat het meteen veel beter.
Maar dat een skileraar geen psycholoog is, daar ben ik het niet mee eens. Elke goede sportinstructeur is psycholoog, niet van opleiding, maar wel in de aanpak. Iemand vertellen hoe het technisch moet, dat kan iedereen leren, maar voor elke individuele sporter de beste weg naar het doel zoeken, dat is veel moeilijker. De beste instructeurs zijn degenen die iedereen net iets meer moeite laten doen dan ze van plan waren, de angstige sporters moed kunnen geven en de overmoedigen wat gezond verstand kunnen bezorgen, en het dan nog leuk houden. In een groepsles is dat moeilijker, hoewel er zijn die het daar ook kunnen (ze zijn soms te herkennen aan het feit dat ze niet iedereen dezelfde oefeningen laten doen). Maar in privéles moet dat zeker kunnen. Je hebt dan wel iemand nodig die zijn werk met hart en ziel doet, begrip heeft voor de angst van degene die lesneemt en er zelf plezier aan beleeft die angst te kunnen verminderen.
@Jay : waarom plan je je skivakantie niet eens andersom : eerst de skileraar zoeken en dan de vakantie plannen in het gebied waar deze leraar bij hoort? Ik vrees wel dat skischolen daar weinig tijd en interesse voor hebben. Iemand die dit wil doen en ook goed kan doen zal je zelf moeten zoeken, maar misschien kan iemand op dit forum je wel op de goede weg zetten (Rogier of zo?).
Succes !

‘Ski-Experience’ al eens geprobeerd? ze hebben naast ski-clinics voor gevorderen ook angstreductieclinics in Snowworld Landgraaf en Zoetermeer. Ook korte reizen naar de sneeuw. Een ‘angstige’ vriend kon na 1 dag al veel makkelijker skiën dan voorheen.

Wij wel (stond ook al kort in mijn epistel hierboven ;))…De angstreductie bestond vooral uit even apart bespreken wat de angst dan is en tijdens de training wat extra aandacht. Mijn vriendin zat wel in een gewone groep, maar misschien dat bij veel aanmeldingen of erge angst er een apart groepje is.

Het hielp zeker wel, maar volgens mij vooral ook door de lesmethode met de oortjes en het vertrouwen dat de leraar geeft, dan dat het echt angstreductie was…

*bericht bewerkt door Roy83 op 10 aug 2017 10:59

Wannabe Dolomietenkenner... || Carv gebruiker

Sjonge wat een hoop reacties en goede tips. En dat in de zomertijd. Bedankt!
Ik denk dat de beste tip is om er gewoon relaxt over te doen. Skiën is gaaf, maar hoeft niet per se van 9 tot 5. Zodra die druk eraf is zal het meer vanzelf gaan. En als het niet gaat gewoon genieten van de vakantie, de omgeving en de gezelligheid van de groep vrienden en ons gezin.
Ondertussen heb ik wat heen en weer gemaild met de skischool, die (ondanks de zomerperiode) heel snel reageren. Zij adviseren privéles, maar op de vraag of ze gespecialiseerde skileraren in dienst hebben was het antwoord:
“nein, es gibt keine Skilehrer die auf ängstliche Gäste spezialisiert sind.
Alle unsere Skilehrer haben viel Geduld und Verständnis und können Ihrer Frau bestimmt helfen.”

Daar ben ik dus niet heel erg door overtuigd, maar ik denk dat het nooit kwaad kan om een aantal uur op pad te gaan met een privéleraar.

Mijn zusje en ik hebben onze moeder een aantal jaar terug op skiles voor angstige gestuurd in Spaarnwoude. Mijn moeder had altijd een prima techniek, maar was nooit een held met snelheid. Als klap op de vuurpijl is mijn moeder een jaar of 10 terug waarschijnlijk uit angst flauw gevallen en heeft waarschijnlijk een steen ofzo geraakt. Glas van haar goggle was kapot en hersenschudding. Die skiles voor angstige was een enorm succes. Mijn moeder vond het heerlijk de zomervakantie is zelf een paar dagen uitgesteld zodat ze nog naar de laatste les kon. Doordat ze nu in een veilige omgeving, een bijna lege skihal, in alle rust samen met nog 1 mevrouw helemaal naar de basis terug moest realiseerde zichzelf dat ze de techniek echt wel beheerst en ze echt beneden komt. We hebben nog een paar heerlijke dagen in de sneeuw gehad en gaan een poging wagen om deze winter voor haar 65e verjaardag weer te gaan. Laatje vrouw vooral het tempo bepalen en vier de kleine overwinningen als het goed gaat. Ze is duidelijk haar vertrouwen in haar eigen kunnen kwijt.

Let it snow, let snow, let it snow!

@Jay
Ik zou je vrouw willen adviseren eerst op een mooie zonnige dag zelf een paar dagen te oefenen (zoals al aangegeven op een blauwe piste.)
En pas daarna een prive leraar te nemen.Zodat ze bij aanvang van de les al wat vertrouwen heeft opgebouwd.😃Zoals je zelf al aangeeft.
Begin met een paar uurtjes per dag(.En geef haar zoveel mogenlijk complimentjes).Totdat ze zelf aangeeft ik wil eigenlijk wel wat meer.
En die instelling moet je net hebben.Het is uiteindelijk geen aangenomen werk.
Het is nu wel zaak dat je een goede leraar treft.Mocht de eerste niet bevallen neem je gewoon een andere OK.
Mocht je er helemaal niet uitkomen weet ik er nog wel één 😃
Die heeft zelfs iemand van een glij fobie af geholpen.
Tja je maakt wat mee in de bergen.

Wij skiën sinds 1985. Jarenlang hebben wij les gehad en komen de meeste pistes zonder noemenswaardige problemen af.

Mijn (sportieve) vrouw had altijd al een angst om op zwarte pistes te skiën. Alleen als ze het niet wist deed ze dat, probleemloos. De laatste jaren geldt echter hetzelfde voor rode pistes. Als ze de keuze krijgt kiest ze heel vaak voor blauw, “om te beginnen”, wat in feite de rest van de dag betekent. Hoewel ze het steevast ontkent is aan de manier van skiën te zien dat ze bang is, om te vallen, voor de snelheid, voor verlies aan controle. Zij blijft overigens wel genieten van sneeuw en skiën op zich. Als er na blauwe pistes onverhoopt eens een rode piste tussen zit, neemt ze die heel soepel en vlot. Maar daarna toch weer liever blauw. Aan het einde van een skiweek gaat het trouwens wel altijd weer sneller en beter.
Coachen tussen echtelieden is een drama. Dat werkt dus niet. Ook recente lessen hebben niet geholpen. En zachte dwang om toch die rode of zwarte piste af te gaan werkt al helemaal averechts.

De wintersport staat bij ons sinds een aantal jaren vooral in het teken van even tijd om samen dingen te doen, lekker bewegen in de buitenlucht. Niet (meer) in het teken van performance en grenzen verleggen. Dat betekent dat ik telkens mijn vrouw de keuze blijf geven en zij telkens vaak voor blauw blijft kiezen. Omdat dat de manier is waarop zij op dit moment kan genieten van de sneeuw en de bergen is dat ook voor mij de optimale invulling van de wintersport.

Mijn op deze ervaring gebaseerde suggestie is: laat de eerste dagen je skigroep eens achter je en ga samen met je vrouw gewoon lekker relaxt blauw skiën, waarmee je de druk van de groep en het mee moeten wegneemt. Zeker als er opgroeiende kinderen bij zijn wordt het tempo van de groep steeds hoger en zal zij zich steeds meer -al is het onbewust- schuldig voelen als iedereen op haar moet wachten. Relaxt betekent overigens ook: niet coachen, geen aanwijzingen geven, geen peptalk. Dat is niet nodig, want ze kan het allemaal. Ook niet pushen als ze aarzelend bovenaan een steilere helling staat te wachten. Laat haar de route en het tempo bepalen en wie er voorop skiet, benader skiën op dat moment als ontspanning en als iets wat je gezellig samen in de buitenlucht kunt doen en dus niet als sport. Zie het maar als investeren in je relatie.
Dus een beetje zoals ook Roy83 en Hooykaas al schreven.

2024 Met kleinkinderen, weer gebonden aan het hoogseizoen €€€

@Frank helemaal mee eens .
Dat doe je goed!
Er is overgens niets mis met een blauwe piste en een lekker zonnetje erbij met af en toe een terrasje pakken.

Er is overgens niets mis met een blauwe piste en een lekker zonnetje erbij met af en toe een terrasje pakken.[post]Hooykaas op 11 aug

+heleboel!

Click. Click. Peace

Het enige wat er wel mis is met blauwe pistes is dat mensen op deze kleur letten. Natuurlijk is blauw gemiddeld makkelijker dan rood/zwart. Maar soms kom je blauwe stukken tegen die erg ijzig of ongelijk zijn en daardoor moeilijker te nemen dan een strakke rode of zwarte piste. Het geschetste probleem is niet hoogtevrees o.i.d. maar enkel de angst om te vallen en zich te blesseren. Het is misschien makkelijk gezegd, maar als je in steil terrein op eigen tempo een bochtje links en rechts kunt maken en voldoende uithoudingsvermogen hebt, dan kom je in principe elke piste af. Ik vraag me wel eens af of skiangst in gebieden zonder pistekleuren meer of minder zou voorkomen. Want veel mensen worden angstig van de kleur alleen, en niet van de piste an sich.

De enige piste kleuren die ik ken zijn wit en geel.
Bij geel ski ik liever ook een eindje om.

Wat heel goed werkt in situaties waarbij de angst door 1 moment is onstaan is emdr therapie. Daarbij koppelen ze door middel van herbeleving de emotie los van de herinnering. Hierdoor raak je vaak gemakkelijk en snel angst die door 1 gebeurtenis is ontstaan kwijt. Een therapie waar veel te weinig gebruik van gemaakt wordt.

Jay, ik heb een aantal jaar als skileraar les gegeven (privé) aan met name mensen met angst. ik herken erg wat je beschrijft over je vrouw en er zijn al veel mensen met goede tips. Ik wil er graag een paar benadrukken:

  • probeer een paar jaar naar hetzelfde gebied te gaan. Herkenbaarheid helpt enorm en het geeft vertrouwen als zij een bepaalde piste lekker afkomt. Dat betekent wellicht als groep dat je niet meer het hele gebied door knalt, splits op. Maar ze zal eerst opnieuw vertrouwen moeten krijgen en het plezier terug vinden.
  • stop de dag na een hele fijne afdaling en sluit zo elke dag af. Soms is dat al tijdens de lunch, soms om 15.00 uur. Pistes worden slechter in de middag, dus scoor een terrasje en laat haar langer in de zon zitten
  • geef zelf geen advies. Je zitten er allebei emotioneel in naar elkaar toe, dat helpt echt niet.
  • mensen die al jaren skiën en redelijk tot goede techniek hebben, kennen door de bank 2 problemen; angst of overmoedig. Angst is het lastigst. Er zijn echt voldoende leraren die hier goed mee om kunnen gaan. Geduld, zonder emotie, en simpelweg verder willen helpen en stapje voor stapje vertrouwen terug brengen. Daar wordt menig skileraar gewoon blij van. Als je na 3 dagen iemand met een glimlach ziet vertrekken en later met gezin of vrienden een piste ziet doen is echt de mooiste beloning. Heb vertrouwen in de experts, laat het gewoon gebeuren en neem zelf afstand.
  • elke goeie dag is een nieuwe stap in vertrouwen en eentje weg van angst. De leraar schat dit beter in dan zijzelf of anderen uit de groep. En soms is het weer een stapje terug, dan weer 2 vooruit. Geduld en vooral veel goede momenten gaan helpen.

Ik wens jullie veel skiplezier, het komt echt wel goed!

*bericht bewerkt door moderator op 13 aug 2017 00:16

Ik heb zelf, met name toen ik net begon met boarden (op mm 26e pas ), veel last gehad van angst. Ik was vooral bang dat mensen tegen me aan zouden skiën en ik verstijfde op ijzige stukken (omdat ik daar geen enkele controle voelde). Ben ook een keer heel hard van achteren aangeskied en een keer heel ongelukkig gevallen op een ijzig stuk, waaraan ik een hersenschudding heb over gehouden. Ook heb ik snel last van hoogteziekte, daar was ik me eerst niet bewust van waardoor ik vaak een eerste dag helemaal duizelig op de piste stond, wat weer niet hielp voor het zelfvertrouwen.

Ik lees hier opmerkingen dat angst 'niet reëel Is" en tussen de oren zit. Natuurlijk zit het tussen je oren, dat is het ding met angst. En als je angst hebt is het heel reëel. Los daarvan is het bijna ‘logisch’ om een zekere mate van angst te voelen tijdens het skiën. Angst is namelijk een mechanisme van ons brein om bij gevaar uit de buurt te blijven, je met hoge snelheid van een berg storten blijft gewoon gevaarlijk.

Het heeft mij enorm geholpen om alleen op hele makkelijk pistes te oefenen, soms met een koptelefoon met muziek zodat ik andere skiërs niet hoorde. Ook op moeilijke stukken waar de angst me om het hart sloeg het in mm eentje op te lossen. Ik kon soms echt huilend op een piste staan dat ik niet meer durfde. Mijn vriend boarde dan verder en ik ging het gevecht aan met die angst. Rustig aan de kant van de piste wat ademhalingsoefeningen doen, kijken hoe andere mensen over het lastige stuk gaan, een rustig moment kiezen, volledig focussen op houding en techniek en dan heel gecontroleerd naar beneden. Vooral blijven opletten op ademhaling en op niet verkrampen. Vriend lief was daar heel geduldig mee en soms pakte hij dan nog een extra piste.

Nog altijd ben ik geen fan van grote drukte en ijzige pistes. Wij kijken gewoon per dag naar de condities van de piste, Het weer en onszelf en stemmen daar ons programma op af. Het helpt namelijk ook totaal niet om de avond van te voren een doel te stellen. We maken soms wel een plan voor een tocht, maar we besluiten pas na de eerste paar pistes of het een haalbaar plan is. En op dagen met ijzige pistes zitten we meer op het terras, maken we een wandeling of gaan we sleeën. Het is en blijft vakantie, soms heb ik het idee dat sommige mensen dat vergeten. Het fijne aan vakantie is dat je soms even het stellen van doelen en prestaties leveren kan loslaten ;)

Er worden heel veel interesante en na mijn idee goede puntengegeven.

In denk dat het eerste punt van ivarros een belangrijke is om veen in je hoofd te houden. Behalve de angst denk ik dat bekendheid in een gebied belangrijk is. Ze hoeft dan bijv. niet ook nog eens de weg te vinden en kan eventueel van te voren al voorbereiden op een makkelijk/moeilijker stukje

Verder lees ik 1 ding waar na mijn idee minder op gereageerd wordt.
Je schrijft dat de angst elk jaar meer wordt. mij geeft dat het gevoel dat ze eigenlijk te weinig skiet.
Mijn idee is door meer/vaker te skien (bijvoorbeeld met een zomerdeal in zoetermeer) kan ze een zekerheid opbouwen in haar hoofd dat het skiën zelf geen probleem is. Hierdoor zou ze tijdens de vakantie op de eerste dag gelijk een stukje zekerder op de skies staan.
Ik denk dat kleine/dag tripjes hierin al veel kunnen helpen.

Wanneer je dit vervolgens combineert met een bekent gebied, haar haar gang laten gaan, eventueel 10x de zelfde blauwe piste, lekker genieten van de omgeving en terrasjes, “gespecialiseerde” priveles, enz dan verwacht ik dat er meer mogelijk is dan wat zij er nu uithaalt.

… Ze hoeft dan bijv. niet ook nog eens de weg te vinden en kan eventueel van te voren al voorbereiden op een makkelijk/moeilijker stukje

Verder lees ik 1 ding waar na mijn idee minder op gereageerd wordt.
Je schrijft dat de angst elk jaar meer wordt. mij geeft dat het gevoel dat ze eigenlijk te weinig skiet…

Bruinsma op 13 aug 2017 18:12

Twee goeie punten @Bruinsma
De eerste klinkt inderdaad heel logisch. Het onbegrijpelijke (voor iemand zonder angst) is dat ook op een bekende piste door een onhandige beweging de onzekerheid er weer inschiet. Zeker als het dan druk is, of wat minder zicht door wolken houdt ze het snel voor gezien. Juist als ik denk, het gaat heel goed, kan dat voor haar heel anders voelen. Vandaar dat ik zeg dat het ieder jaar erger lijkt te worden.

Te weinig skiën, ja dat denk ik ook. Het wordt daarmee een vicieuze cirkel. Alleen een skihal helpt niet. Daar heeft ze die angst niet. We hebben het er wel over gehad om zonder kinderen en zonder vrienden, met z’n 2en een lang weekend naar de alpen te gaan. Lastig te organiseren met opvang, budget en vrije dagen, maar als we er echt iets aan willen doen is het de investering misschien wel waard…

Je zegt dat de angst elk jaar erger wordt. En dat ze banger wordt naarmate het drukker is. Helaas worden de meeste skigebieden ook elk jaar drukker. Misschien hangt dat ook wel samen. En als het drukker is, is er inderdaad eer risico op ongevallen, dus daar zit er toch wel iets rationeels in de angst.
Heb je anders de mogelijkheid een rustige periode of een rustig gebied uit te zoeken?

Ja ook dat heeft er ongetwijfeld mee te maken. Op een nagenoeg lege piste gaat het stukken beter en in een mierenhoop is het één en al stress. Nu zijn we afhankelijk van schoolvakanties, maar gaan wel naar een redelijk rustig gebiedje. Dan nog is het bij vlagen ineens druk en dan weer even rustig (rond lunchtijd bijvoorbeeld) en die momenten pakken we al.
Dus mee eens, op een rustig moment, met goede sneeuw en goed zicht (zonnig) gaat het redelijk en dat zou bijdragen om wat zelfverzekerdheid terug te krijgen.

Plaats een reactie