Espace San Bernardo, 17-3-'16

Ik had een weekje vakantie in maart en wilde graag de gebieden in de buurt van waar ik werkte waar ik nog niet geweest was eens bezoeken. La Rosière en La Thuile stonden nog op de to-do-list. Hier was ik in januari ook, maar wegens hevige sneeuwval, een kapotte skibril en vrienden die niet per sé hoefden te gaan bij slecht weer kwam er toen niet veel van.

Als startpunt had ik Les Eucherts gekozen, omdat ik hier al was geweest en wist waar ik handig kon parkeren. Helaas was het ook nu weer tien uur in de ochtend voordat ik er was. Ditmaal omdat de turbo van mijn auto halverwege de klim er mee ophield en ik nog maar met maximaal 40km per uur omhoog kon. Hoewel er sneeuw was voorspeld was er niets gevallen in het Tarentaisedal. Desalniettemin lag Les Eucherts er erg mooi bij.

Het startpunt op 1800m was in een dikke laag wit gehuld.

Dagpassen kosten 43 euro, maar met een oude studentenkaart kreeg ik vier euro korting. Het skigebied bevind zich zowel in Frankrijk als in Italië, en kruist over de kleine St. Bernard pas, vandaar de naam. Je kunt ook een pas voor alleen Frankrijk nemen, maar de korting is beperkt en het aanbod in Italië niet te versmaden mijns inziens. Voor dat geld krijg je toegang tot een geclaimde 160km aan pistes.

Het leek me een goed plan meteen maar naar Italië door te steken. Na maanden in Frankrijk wilde ik best een keertje naar het buitenland ;) Het zicht op de Petit Saint Bernard was niet om over naar huis te schrijven, maar het verse laagje sneeuw zeker wel! Blijkbaar had de Aosta vallei wel sneeuw gevangen, wat voor fantastische condities zorgde. En het trok vele trainingsgroepen, zowel militairen als competitiejeugd. Na de sleper over de pas was ik in La Bella Italia aanbeland. Eerste orde van de dag was naar het dorp te geraken. Via piste 7 leek dat de vlotste manier, aangezien de liften op de pas dicht waren. Deze rode toer-route is vooral een makkelijk pad, en meer rood omdat er hard gewerkt moet worden om vooruit te blijven gaan dan dat er helling in zit. De ruime bocht langs het gebied geeft veel uitzichten, maar La Thuile spat er nou niet bepaald uit. Grijs (eigenlijk vaalgeel), afgelegen en doods. Door de verse sneeuw waren de condities in helemaal onderaan nog prima, en de pistes strak geprepareerd.

Het laatste stuk van de wedstrijdpiste. Alleen geen idee hoe je hier moest komen.

Onderaan het plateau van La Thuile zag het er 's ochtends nog sprookjesachtig uit. 's Middags was dit allemaal weggedooid door het maartse zonnetje. Zelfs al was het bewolkt, de kracht van de zon was al goed te merken. Omdat het onderaan zo goed was heb ik eerst maar de laagste pistes afgewerkt. Helaas was de zwarte 2 afgesloten voor slalomtraining, want het eerste stuk was erg fijn. De rode die erlangs loopt had hinder van al het passerende verkeer en was om 12u al behoorlijk verskied. Dit ondanks de beperkte drukte. Wachttijd was hier een onbekend begrip die dag.
In mijn queeste alle pistes aan de Italiaanse zijde af te leggen heb ik me eerst aan de rechterkant gewaagd met pistes 2, 3, 4 en 7. Toen werd het toch tijd om hogerop te gaan en de Chaz Dura te bedwingen. Dit is de piek van het plateau van La Thuile, en kent vele zacht glooiende pistes die veelal parallel lopen. Heerlijke racebanen die erg rustig waren. Dat nodigde niet uit voor fotostops, dus met het volgende plaatje zul je het moeten doen.

Dit is één van de vele rode pistes op het plateau, en kan met gemak voor blauw door. Sowieso moest je vaak tempo houden om kleine heuveltjes over te kunnen komen. In ieder geval kon ik er heerlijk carvend naar beneden. De routes buitenom vanaf de Gran Testa waren erg de moeite, en de dalafdaling via de 6 zou je graag op een draaischijf doen om alle kanten te kunnen bekijken. Een erg fijne en afwisselend piste wat betreft hoogte-intervallen; net een instapachtbaan met zachte drops en haalbare bochten. En natuurlijk dat uitzicht.

Natuurlijk nog even lunchen in Italie met pasta, maar zonder koffie. Wel met echte chocola, die helaas wat te veel maizena bevatte. Het tentje lag vlak bij de puntdakhuizen langs piste 16, en pakt je in met zijn uitstraling en muziekkeuze. Zeg nou zelf, binnenkomen met Toto’s Hold the Line, vermaakt worden met de Ghost Busters themesong en vertrekken op de dampende gitaarriffs van Thunderstruck.
Helaas was de pas nog steeds een beetje nevelig, maar kon ik wel zien wat ik die ochtend gepasseerd was.

Door het beperkte zicht besloot ik die paar pistes op de pas maar te laten voor wat het was en terug naar La Douce France te gaan.

Geen diepte te zien, maar wel dikke pakken sneeuw. Levensgevaarlijk om buiten de piste te gaan dus!

In Frankrijk kom je meteen bovenaan het oude Fort aan. Dit overblijfsel uit vervlogen tijden is een markant punt in het gebied, maar is helaas niet toegankelijk voor publiek.

(Het klassieke vingertje bovenin beeld. Hoeveel foto’s ik daarmee wel niet heb verpest… #phonecam)
Frankrijk was veel zonniger, maar de wind was ook behoorlijk straf. Om twee uur stond ik boven aan het fort en was het tijd om aan te poten. Ik wilde natuurlijk zo veel mogelijk van die lege pistes zien te doen…

Geen hond te bekennen. Alleen in de buurt van de dorpjes was wat leven. De blauwe Gelinotte naar Les Eucherts was toch wel het drukste. Deze is dan ook het meest favoriet voor alle Engelsen die door vrienden worden ‘opgeleid’ tot ‘degelijke’ skiërs. Helaas dus oppassen geblazen met deze onberekenbare klasjes. Door de rust en de vlotte liften had ik eigenlijk in een goed uur alle afdalingen vanaf de Roc Noir en de daaraan gelegen hellingen gehad, behalve de twee routes naar Le Vaz. Blijkbaar heb ik de doorsteek naar deze onderste regionen compleet weten te missen. Ik ben nog wel helemaal naar beneden geweest, naar Les Ecudets. Deze bosafdaling was nog opvallend goed om drie uur 's middags, waarschijnlijk omdat het niet druk was. Oftewel, heerlijk door de slush vegen. Daar kwamen de all-mountains alweer goed van pas :D

Hoera, bomen! Deze zijn schaars in het gebied van La Rosière.

Een heerlijke beschutte slush-racebaan naar Les Ecudets. De rode was prima, maar gezien de condities heb ik de zwarte maar gelaten voor wat het was. Ik had de piepe toch al leuge. Bovendien stond me nog een spannende rit te wachten met een auto zonder vermogen.

Nog even één laatste keer naar beneden over de Gelinotte, maar om kwart voor vier was deze toch wel echt opgeskied. Tijd om naar huis te gaan.
Een paar dingen die me bijbleven. Ook hier weer weinig snowboarders gezien. Nog wel een beetje te begrijpen, want ideaal voor beginnende snowboarders is het niet te noemen. En speelruimte voor de gevorderden ontbreekt een beetje. Het is vooral een grote hoeveelheid aan easy-going racebanen.
Hoewel, groot? Er wordt gerept over 160km piste, maar ik heb in 6 uurtjes toch 75% van de pistenkaart af kunnen strepen. Nu weet ik, ik heb alleen geskied en op niemand hoeven wachten. Ik heb weinig gestopt, ook voor de foto’s niet. Maar zo snel ben ik nou ook weer niet. Waarschijnlijk kan het aantal kilometers dus wel gecorrigeerd worden. Het maakt het gebied er niet minder leuk om!

Pro’s

• Rustig
• Heerlijke brede en vlotte pistes
• Uitdagend zonder moeilijk te zijn
• Italië ;)
• Veel horeca op en langs de piste, met een prima aanbod en redelijke prijzen.
• Prachtige en zeer gevarieerde uitzichten
• Sneeuw kan aan twee kanten gevangen worden, dus de kans op verse poeder is groot

Con’s

• Geef je niets om lekker carven, dan ben je hier rap uitgekeken
• Oude liftarchitectuur op de pas. Je kunt hier niet zonder bij een internationaal uitstapje
• Horeca aan de Italiaanse zijde niet representatief voor Italië. Prijspeil ligt op Frans niveau.
• Accomodatiekeuze beperkt aan Italiaanse zijde.

Leukste piste
Moeilijk moeilijk moeilijk. Ik vond heel La Thuile geweldig. Als ik dan moet kiezen, dan is het starten op de Chaz Dura, via de 10 naar de 6 en dan helemaal door naar het dal. Van een heerlijke knalpiste uitpuffen op die geweldige bosafdaling naar het dorp.
Aan de Franse zijde is het wederom de bosafdaling die hoge ogen scoort. Door zijn lengte, helling en ligging is de Fontaine froide naar Les Ecudets ronduit geweldig.

Slechtste ervaring
Skiles was geen algemeen goed bij de bezoekers van La Rosière. Op de verder rustige pistes was het dus regelmatig oppassen voor ongecontroleerde projectielen of lesgroepjes met een onberekenbare en vooral onherkenbare instructeur.

Hoewel er gemengde ervaringen zijn heb ik me als gevorderd skiër uitstekend vermaakt in Espace San Bernardo. Zeker La Thuile kon mij charmeren. Wil je weg van de drukte, maar nog wel een behoorlijk aantal kilometers piste, dan zou ik dit gebied zeker aanraden. De gemoedelijkheid, rust en heerlijke ruim opgezette pistes waren voor mij een ongekende luxe. En op de sleper na om in Italië te geraken kun je je overal neerzetelen. Je materieel hoeft ook nog eens amper uit, want er is maar één cabinelift.