Paaspoeder (fotoreport)

Na een onstuimige week met veel wind, veel gevaarlijke sneeuw in de Ecrins (Serre Chevalier, La Grave, Les Deux Alpes etc) viel er een mooi laagje verse sneeuw op de goed gestabiliseerde sneeuw in de Queyras (Abries, Sestriere, Vars Risoul). Wederom raak in dit gebergte waar het dit jaar al meerdere maren goed gedumpt heeft dankzij de vele retour d’est. Deze laatste mini retour d’est zorgde voor een laagje van 20-40 cm verse sneeuw. Meer dan genoeg om diepe poeder te hebben maar de hellingen niet te gevaarlijk te maken. Wij gingen dus, weer, op weg naar de Italiaans-Franse grens. ‘Helaas’ op toerski’s want de skigebieden zijn hier bijna allemaal gesloten.

Welk couloir
In deze stabiele sneeuw gaan wij natuurlijk op zoek naar mooie steile hellingen. Het liefst door steile couloirs in de bergwanden. Het skiën door dit soort ‘gleuven’ in de rotswand is iets heel bijzonders. Sandra en ik zijn helemaal verkocht aan dit steile terrein. Omhoog klimmen als een bergsporter en naar beneden knallen op onze freeride ski’s! Geweldig. Hier dromen wij het hele jaar van. Maar dan wel het liefst in maagdelijke sneeuw. Dus ligt er altijd een verrekijker klaar in de auto om voordat we aan de klim beginnen de helling te checken.

Meerdere keuzes
We hadden meerdere keuzes in ons hoofd. Maar met het lawinebericht in onze gedachten, de terreinkennis en de hoeveelheid sneeuw in het dal kozen we voor een berg die letterlijk op de grens van Italië en Frankrijk ligt, de Rondet. Een geweldige mooie berg met twee hele mooie en redelijk stele couloirs. De klim begint in een steil bos waar we amper een week geleden door de hele diepe poeder knalde. Dit keer liepen we omhoog op harde sneeuw met een dun laagje vers erover.

Boven het bos
Eenmaal boven het bos werd de sneeuw dieper en dieper. In een koud, het was op de parkeerplaats al -9°, maar geweldig mooi winterlandschap spoorden we een voor een omhoog. Het was duidelijk de couloirs zouden geweldig worden. Vol motivatie spoorden we omhoog. Eerst op ski’s. Daarna, toen het te steil werd, met de stijgijzers onder de voeten verder. Onder de verse sneeuw lag een laag harde sneeuw, dit maakte de klim eenvoudig.

Afdaling
Eenmaal boven het eerste couloir. restte ons slechts de afdaling. De eerste meters skiede we voorzichtig, want er lag ijzige sneeuw onder de poeder en stenen lagen ook niet ver. Maar na een paar bochten was er geen vuiltje meer aan de lucht en knalde we in lange bochten de diepte in! Eenvoudiger kan steil terrein bijna niet zijn! Drie keer een grijns van oor tot oor. Ondanks de enigszins vermoeide benen besloten we ook het tweede couloir maar te klimmen en skiën.

Zwaarder
Het klimmen in het tweede couloir viel ons een stuk zwaarder. Er lag meer sneeuw en de helling was langer en steiler. Maar dat maakte juist de motivatie om door te klimmen nog groter. Dus spoorden we in korte toebeurten omhoog! We stopten zo’n twintig meter voor de echte top om dat we de laatste sneeuw niet vertrouwden. De afdaling was er niet minder om! Een geweldige run door diepe heerlijke sneeuw. Nog veel beter dan het eerste couloir! Zo goed dat we er niet over uit konden. Van die afdalingen waar we het hele jaar van dromen en waar we het voor doen! Dit was het tweede keer omhoog klimmen zeker waard!